Test: Honda Transalp XL700V

Slippertje 

Het wordt tegenwoordig snel een standaard stukje tekst, onder andere voor veel Honda modellen: De Transalp is standaard (in Nederland) uitgerust met ABS. En bij Honda is naast dit systeem een gecombineerde werking van de remmen aanwezig. Bij de Transalp XL700V is dit niet anders. Het is voor de Transalp niet het Dual Combined, maar het enkelvoudige systeem. Dat wil zeggen dat als de achterrem wordt gebruikt, ook de voorrem meedoet met één van de 6 remzuigers. In tegenstelling tot de versies uit de begin jaren, zijn de remmen goed op hun taak berekend. Ze bijten niet, zijn goed te doseren en hebben ruim voldoende vertraging voor de soort motor en de bijbehorende rijstijl. De werking van het ABS is ronduit goed te noemen. Geen hinderlijke ‘bewegingen’ in de remhendel of rempedaal als je eens stevig aan het remmen bent. Te vlug grijpt het ook niet in, want je remt dan al behoorlijk stevig. Eigenlijk is er alleen de zeer kleine remhendel een ‘minpuntje’. Deze is zo kort gemaakt dat er amper plaats is voor al je vingers.

Off the track
De Transalp is ooit ‘ontstaan’ met een duidelijke knipoog naar de Parijs-Dakar. Bij het vorige model verloor de Honda – naar mijn mening – deze link steeds meer en meer. Begrijpelijk, want de meesten onder ons zullen toch voornamelijk op het asfalt rijden. Toch zijn er altijd fanatiekelingen die het asfalt willen verlaten, zeker als je nog maar kort daarvoor bent meegeweest met de V-Strom Adventure Tour met schitterende offroad ervaring. Gelukkig zijn er nog zand- en bospaden in de Achterhoek te vinden waar je nog met de motor mag komen. Daar komt de XL700V nog steeds graag. Een crosser of enduro motor is het niet, maar omrijden als ongeasfalteerde wegen op je pad komen hoeft niet.

Glad ijs

Het wordt iets anders wanneer je fotograaf graag ook wat offroad foto’s wil schieten voor het artikel. Een klei ondergrond en behoorlijk wat regen de dag en nacht ervoor… nee, dan verlang je wel terug naar een harde ondergrond. Net of je op ijs rijdt. De ondergrond hoeft zeker niet altijd zo glad als een biljartlaken te zijn, want de lange veerwegen – 177mm aan de voorkant en 173mm voor de achtervering - en de werking van de vering zorgen niet alleen voor veel comfort maar verwerken de oneffenheden goed. De monoshock achtervering – die instelbaar is – had misschien iets beter gekund, maar ach… niet alles kan perfect zijn. En daarnaast, in het gros van de gevallen voldoet de achtervering voor het soort gebruik waar je de Transalp zal gaan gebruiken.

Zetel
Als we dan toch het over ‘niet perfect’ hebben: Daar valt ook de ruimte onder het zadel onder… of beter gezegd het gebrek aan ruimte wat er is. Het houdt eigenlijk al op met een schijfremslot (of het Honda slot wat als accessoire verkrijgbaar is) wat er mee te nemen is. Toch wel erg jammer voor een motor die uitermate geschikt is om niet alleen op een mooie zondagmiddag te pakken of voor een vakantie, maar ook voor dagelijks gebruik een geschikte partner is. Het zadel zelf is – net als onder andere de tank – smaller geworden. Het comfort is goed te noemen en er is zeker langere tijd vol te houden om erop te zitten. Daar het zadel smaller is geworden is het ook weer net iets gemakkelijker om met de toch relatief hoge zit je voeten aan de grond te krijgen, ook voor de iets kleinere mensen.

Saampjes

Om achterop te gaan zitten is nog steeds een aardige klim. Met het brede zadel is het wel erg goed zitten voor een duo… op je handen na. De mooie, moderne styling van de handvatten voor de duopassagier zorgt er gelijktijdig voor dat jezelf vasthouden wel wat minder goed lukt. De juiste grip vinden is erg lastig of doet pijn aan je handen. De Transalp zelf heeft geen last van een duo, met hetzelfde gemak trekt ze op. Het lijkt voor haar maar weinig uit te maken dat ze extra last met zich meedraagt. Ideaal voor als je veel met een duo rijdt of veel spullen – voor een lange vakantie bijvoorbeeld – mee wilt nemen.