KTM 990 Adventure ABS

Punt is wel: Ik rijd op een tweecilinder, ik rijd op een allroad en ik heb ABS. Drie belangrijke zaken die die R1 niet heeft. Zo gek dat hij er moeite mee heeft is het dus niet. De dikke klappen zorgen dat je bij elke acceleratie vele malen eerder weg bent, het rij- en stuurgedrag hebben nou eenmaal die ‘hooliganfactor’ die een straf afgeveerde Supersport van zijn levensdagen niet zal krijgen en dan is er nog dat reddende electronische engeltje. Zolang de Adventure niet gebruikt wordt waar hij écht voor gebouwd is, steppes aan stukken scheuren en woestijnen doormidden klieven, is ABS in veel situaties een welkome toevoeging. Oftewel, vertaald naar gebruik in ons land: 98 procent van de tijd. Rij op een haakse bocht af, dan is het dus een kwestie van blind knijpen voor wat je waard bent, insturen en –vaardig of niet- je komt er aan de andere kant weer uit. Subtiel als een dokwerker wellicht, maar het werkt en daar is het KTM om te doen. Niemand is er bij gebaat de onderdelenmarkt zó’n boost te geven, als u begrijpt wat ik bedoel.

Plus, en nu komt het: het meest briljante deel van dit systeem bevindt zicht prominent midden tussen de twee tellers: het knopje om het systeem uit te zetten. Duidelijker kan niet: als een soort knipperende gevarendriehoek is dit knopje altijd aanwezig en dus ook altijd –bij stilstand- te bedienen. En dán gaan we los! Alles leuk en aardig natuurlijk aan zo’n machine, maar zolang de ondergrond verhard blijft ben je nog maar half op weg. Een afslag ‘te vroeg’ biedt het hoofd aan dit dilemma en plots bevinden we ons op een spoor wat het woord ‘pad’ haast niet eens verdient. De Adventure schudt  achteloos een pak kilo’s van zich af, de knop gaat om en sinds wanneer geeft iemand nog een cent om brandstofverbruik? Vermogen is alles! En verdomd als het niet waar is: laat daar nou net een buslading van aanwezig zijn. Best nog laag zo’n motor, laten we nu maar eens gaan staan op de steps. Vroeg iemand zich nog af waarom de benzinevoorraad zo laag gehouden is? ’t Was iets met zwaartepunt en gewichtsverdeling. Ongehoord zo hard als je hiermee beuken kunt als je er eenmaal voor gaat. Belachelijk veel vermogen, vering, banden, álles werkt nu samen om als het moet het land van boer Frans opnieuw om te ploegen. En dan ben je nóg voor de lunch klaar. Ik heb besloten; ik verhuis, ik ga buiten de stad wonen en laat geen, ik herhaal geen oprijlaan aanleggen. Ik koop een handvol Adventures en laat het bezoek zijn eigen weg naar mijn voordeur maar zoeken.

Kan het me wat schelen? Bijzonder weinig

Eenmaal terug in de bewoonde wereld is een druk op de knop voldoende om het ABS weer mee te laten lopen en je rustig met het verkeer mee te laten kabbelen. Of tenminste… enkele ritten woon-werk tonen aan dat je, zelfs met deze Stealth-kleurstelling, verre van opgaat in de massa. Hoogte is blijkbaar recht evenredig aan aanwezigheid, en daar hebben we nog steeds ruim voldoende van aan boord. Zelfs mede-motorrijders, zelf al rustig hun weg banend tussen stilstaand vierwielerblik, gaan opzij als ik alleen al aankom. Imponerend? Blijkbaar. Kan het me schelen? Bijzonder weinig.

Wat me veel meer kan schelen is de injectie. Nou heeft KTM er nogal een handje van niet kinderachtig te  doen als het aankomt op de benzinetoediening en deze Adventure is geen uitzondering. Vooral koud heeft het beestje echt tijd nodig om zich van een ochtendhumeur te ontdoen. Eenmaal op temperatuur is het al een flink stuk beter, maar poeslief zal ie nooit worden. Natuurlijk hoeft het ook geen BMW of Guzzi te worden, maar er zit nog best ruimte tussen ‘schuurplekken van je stoppelbaard’ en ‘doorligwondjes’. Net even het ergste randje eraf en voor de rest gewoon volop rammen. Is best mogelijk. Zo zou je, in theorie, ook best een goed functionerende middenbok kunnen maken. Zou  kunnen.