KTM 990 Adventure ABS

Wat leent zich nou beter voor een dergelijke klus dan een motor uit goudeerlijke Oostenrijkse grondstoffen, gedolven uit de beste groeven met groot materieel. Zoiets vind je terug in het eindproduct: KTM’s 990 Adventure. Groot, ruig en ideaal voor een fijn potje kleien. Hmrrrr. Nou is de LC8 krachtbron al geen onbekende en zeker een graag geziene gast binnen de redactiegelederen, het vooruitzicht de ervaringen van de 650 cc V- Strom nog eens dunnetjes over te doen maakt het pas goed af. Wah! Reken uit: KTM, bekend van kilotonnen zandverplaatsend materieel in de vorm van elke denkbare variatie op de offroadmachine, bouwt hier haar ultieme uitvoering en combineert die in het voorbijgaan eens dunnetjes met het meest grofgesneden geschut wat – voor de RC8 dan – Mattighofen heeft durven assembleren. Power en gereedschap, het beste van twee werelden. Kwam Caterpillar uit Oostenrijk, dan waren ze oranje geweest.

Op zich gaat de Adventure al enige tijd mee; net als het tweecilinderblok loopt dit model al sinds 2003. Maar wat ooit begon als carburateurgestuurde 950 is wel doorontwikkeld tot een 990 cc metende injectiefiets. Net als de Super Duke inderdaad, sinds begin dit jaar de Supermotard en de nog maar net geïntroduceerde RC8 1190. Best een potent blokje dus, met 98 pk in de kraan en 96 newtonmeters helemaal tegen zijn taak opgewassen. Zelfs als die taak uiteenloopt van puur bruut vermogen enerzijds voor de wegmachines, via een licht compromis, tot een blok wat voornamelijk in souplesse dient uit te blinken anderzijds, zoals in het geval van de Adventure. Dat belooft wat.  Wat deze motor echter onderscheidt van de S-versie waar Leon twee jaar terug mee op stap ging, is de toevoeging van ABS. En nu even niks geen gezeur over ‘hoort dat wel op zo’n motor’, hij wordt er des te completer van en dus veelzijdiger en geschikt voor een breder publiek. Neem het ze eens kwalijk.

De styling hoeven we het eigenlijk al niet meer over te hebben; deze is ongewijzigd gebleven en straalt nog steeds een Leopardachtige robuustheid uit van heb ik jou daar. Praat je over aanwezige persoonlijkheid, dan praat je over een KTM Adventure.  Zelfs in deze antraciet/zwarte kleurstelling. Nou scheelt het ook wel dat het apparaat haast groter is dan een intercity…hoog krijgt een nieuwe betekenis. Onder de 1.80 heb je een uitdaging om twee voeten tegelijk op de grond te zetten, en daar bovenop komt het kuipwerk (als je dat zo mag noemen) nog eens, wat geheel in Dakar-stijl vooral aan de voorzijde hoog boven alles en iedereen uit torent. Daar staat wel tegenover dat je daar vanuit de bestuurdersstoel weinig mee te maken hebt. Je zit zelf ook hoog genoeg, zodat stuur, ruitje, tellers , álles op een normale plek zit. Zelfs de voetsteunen zitten dermate gepositioneerd dat de zit –eenmaal rijdend- verrassend aangenaam te noemen is. Alleen een verdieping hoger dan je gewend bent waarschijnlijk. Nou is die zithouding ook zeer welkom, hier moet je je immers mee door Sahara, over savanne en steppe heen bewegen, en die zijn over het algemeen breed uitgemeten. Zaak om goed te kunnen zitten dus.

Een buurtbewoner op zijn R1 heeft er duidelijk zin in

Daarbij is ook een actieradius van meer dan twee rondjes om de kerk aan te raden, en wat dat betreft heeft de Adventure nog een verbeterpuntje. Niet dat het echt abominabel slecht is; je komt nog steeds zo’n 250 kilometer verder op een tank. Daar heb je 17,5 van de opgegeven 22 liter voor nodig. Je zou van een sloot als deze toch ergens verwachten een week niet te hoeven stoppen. Tanken zelf is daarentegen vlot gebeurd:  om het gewicht laag te houden is de tank in tweeën gesplitst en loopt echt tot laag aan weerszijden van het blok door. Supergoed natuurlijk, maar dat heeft tot gevolg dat je beide tankopeningen echt zult moeten gebruiken. Lijkt omslachtig, valt in de praktijk wel mee. Alleen wordt het door de ruime openingen wel een uitdaging zonder spetters te tanken.  Misschien om het ‘wereldreiziger-gevoel’ te benadrukken? De vulopeningen zijn in ieder geval nog ruim genoeg voor een vrachtwagen. O, het opbergvakje middenop de ‘tank’ is dan wel weer superhandig voor wat klein grut als een mobieltje, compactcamera of een portemonnee.

Maar wacht eens. Waar hebben we het hier over? Verbruik? Dat gaat toch ten koste van vermogen? En wat wil je nou liever? Het is toch zeker geen YBR, potverdorie! En 250 kilometer op een tank is nog ruimschoots acceptabel. Als je een lieverd wil zoek je maar wat anders, dit is een KTM! En daarmee is het lot bezegeld: dit rijdt als een TBS-er. Al tijdens het eerste ritje huiswaarts is het raak: rustig toeren gaat wel 30 kilometer goed, daarna verruilt de snelweg zich voor de b-weg jungle rond de stad. En jawel; bezoek. Een buurtbewoner is zijn R1 aan het uitlaten en heeft er duidelijk zin in. Nou is deze wegbekend en ben ook ik erg goed geluimd; ik rijd immers KTM, al wel een heel half uur. Met de hoeveelheid ‘drempels’ (het mag die naam niet hebben, tenminste….niet met dit apparaat) en knikken in de weg krijgt de R1 geen kans een voldoende aanloop te nemen; keer op keer is de tweecilinder sneller in, en sneller weg uit de bocht. Dijkje over; gewoon gas erop houden, de vering lost alles wel op. Een onbedoelde wheelie tussendoor boezemt ook totaal geen angst in en voor ik er erg in heb ben ik aan het harken dat het een lieve lust is. Bij een net voldoende lang recht stuk komt mijn belager langszij en voorbij, de knie gaat buitenboord, de R1 op een oor en… rakelings langs de lijn aan de buitenbocht. Volgens mij was dat niet de bedoeling. Ik hoop de man aan het eind van dit pad nog eens te spreken om uit te leggen dat ik nog niet zo gewend ben aan deze motor.