Introductie: Yamaha FZ1 N en FZ1 Fazer

...via het bekende tophalfje...

Overstappen van de naakte naar de van mini-kuip voorziene variant leert meteen hoe verschillend twee nagenoeg identieke fietsen aan kunnen voelen. Geeft de naakte versie je het gevoel een ongeschoren Neanderthaler te zijn, bij de van stroomlijn voorziene versie is eerder het omgekeerde het geval, alsof je bent getransformeerd naar de ‘high society’. Misschien ook wel de reden waarom men bij Yamaha heeft besloten om de naakte versie niet, en de gekuipte versie wel van ABS te voorzien. Naakt heeft iets puurs, en ABS is alleen voor mietjes. Toch, of niet? In alle eerlijkheid: niet dus. Het had Yamaha gesierd als ze ook, net als bij de FZ6, de naakte fiets op zijn minst de optie had gegeven. Niet alleen de statistieken hebben ons geleerd dat ABS zondermeer de passieve veiligheid ten goede komt, dus waarom deze technologie nog steeds niet toepassen? Daarbij, ABS op een motor mag dan zoiets als castratie van de Neanderthaler zijn, maar ook met doorgeknipte lintjes valt er nog prima te presteren.

Als vanaf de – al niet bepaald vervelende – aanlooproute de bergpassen in zicht komen gaan we er eens goed voor zitten. Met gemak laat de Fazer zich van het ene op het andere oor gooien, als ware het een heuse supersport. Niet vreemd natuurlijk als je de techniek van de FZ1 in ogenschouw neemt. Het motorblok van de 2006 R1, weliswaar afgeroomd naar 150 Pk maar daarmee nog altijd de sterkste naked op de markt, in combinatie met een op de R1 geënt rijwielgedeelte. Om het nog maar eens even aan te halen: frame en achterbrug werden voor de FZ1 compleet nieuw ontworpen, waarbij ‘die-cast’ technologie het mogelijk maakte om wanddiktes waar nodig zwaar en waar niet nodig licht uit te voeren. Yamaha claimt hiermee voldoende stijfheid voor sportief rijgedrag én daarbij voldoende flex om zich beter aan ´straatomstandigheden´ aan te passen. Nu stellen wij altijd vraagtekens zodra zo´n flexverhaal zich weer aandient, maar dat de FZ1 rijwieltechnisch de zaken goed voor elkaar heeft staat als een paal boven water. Gedurende de dik tweehonderdvijftig kilometer die we met de fietsen te rijden hebben word ik geen enkele keer voorbijgestoken. Nu waren we in de bergen weliswaar verstoken van enig verkeer, maar dan nog...

Opmerkelijk is wel dat, hoe hoger we ons in de bergen bevinden, hoe minder gemakkelijk de motor op gang te krijgen is. Ondanks dat de fiets meer koppel in het middengebied heeft gekregen is het nog steeds onmiskenbaar een R1-kloon:

Helaas alleen beschikbaar bij de FZ1 Fazer: ABS!

veel vermogen bovenin dus. Tot 9000 toeren gaat alles nog rationeel, waarna de fiets er heel erg hard vandoor gaat richting toerenbegrenzer. Probleem voor de fiets is echter dat op bergwegen als waar we ons nu bevinden je juist verlegen zit om vermogen in het gebied van 2 tot 8.000 toeren, en dat is nou nét niet het sterke punt van de FZ1. Zeker, ten opzichte van de R1 is het een gigantische verbetering, maar zet de fiets niet naast bijvoorbeeld een Superduke. Okay, toegegeven, het is niet eerlijk een twin met een vierinlijn te vergelijken, maar feit blijft… Edoch wederom: de verkoopcijfers van 2006 toonden in deze het ongelijk van ons journalisten weer eens aan.

Dat de heren engineers bij Yamaha toch nog één ding over het hoofd hadden gezien bij de `to do´ lijst wordt me gedurende het verloop van de dag pijnlijk duidelijk. Net als vorig jaar, toen we met de fiets naar Italie zijn gereden, word ik ook nu weer geplaagd door een pijnlijk achterwerk waar ik niet vrolijk van word. Met regelmaat van zithouding veranderen is het enige wat ik als antwoord op dit probleem kan bedenken. En dat is zondermeer jammer, de zithouding is perfect, alles zit waar ´t moet zitten maar het (te zachte) zadel maakt dat na een uur rijden je graag even af wilt stappen om je kont wat rust te gunnen.