Test Yamaha FZ1 versus Kawasaki Z1000

Modern... dat wel

<

Hoeveel het ook moge schelen in detail, beide motoren zijn toch duidelijk kinderen van het nieuwe millennium en, binnen de geldende regels van naakttoerisme, geheel tegen hun taak opgewassen. Mag de zwarte met zijn (of liever: haar) bikini nog minimaal smokkelen, wat de rest betreft is het naakt wat de klok slaat, en dat betekent voor beide: een dik blok dat alle aandacht trekt, een zitpositie die je daar heel erg bewust van maakt, een laag maar breed stuur voor de betere apenschouder-houding. Verder zitten de voeten op een aangenaam-sportieve positie die ook het snellere werk, waar zowel blok als rijwielgedeelte voor gemaakt zijn, mogelijk en beheersbaar maakt. Aan de voorkant tweemaal een upside-down, tweemaal een welbemeten dubbele schijf, aan de achterzijde een schijfje en een leuke monoshock. Duidelijk geen retrobakken maar puur moderne technologie. De Yamaha klopt zichzelf zelfs op de borst dat hij met zijn gescheiden ingaande- en uitgaande demping aan de voorzijde iets direct uit de GP overgenomen te hebben. Nu beschikbaar voor het publiek.

Strak is het wel

En het werkt. Of het ook daadwerkelijk komt door die zogenaamd nieuwe kunstgreep blijft onbekend, maar de Yamaha stuurt strakker dan strak, ongeacht de snelheid waarmee gestuurd wordt. En dat komt dan weer goed uit, want met een overvloed aan vermogen zoals bij deze bezige bij zit je werkelijk voor je het weet aan astronomische waarden op de teller. Voor heel eventjes dan, want dankzij de uitgekiende windbescherming zul je elk van de opgegeven paarden afzonderlijk aan je armen voort moeten trekken, en dat is knap vermoeiend. Het gekke is dat, tijdens een poging langere tijd een tempo van rond de 160 kilometers per uur vol te houden, de ogen strak op de klok gericht nota bene, de teller gewoon terugliep, ongeacht hoe hard je ook een constante snelheid aan zou willen houden. Geen idee wat het was, maar een soort van allesoverheersend lijfsbehoud weerhield zelfs de beste wil van de wereld van dergelijke snelheden. Fantastisch op de sprint, voor langere ritten zal je er rekening mee moeten houden dat je niet zo'n hoog gemiddelde aanhoudt dan je zou willen. Maar ja; dat kan van de Kawasaki misschien ook wel gezegd worden... Alhoewel het voorhoofd wel enige rijwind uit de weg van de berijder houdt, is de vering net even iets minder strak als die van de Yamaha, en dat merk je juist op hogere snelheden. Totaal iets anders dus, maar niet iets om te negeren...als je dat al zou kunnen.

Klinkende munt

<

Op lagere snelheden, waar ook het overdonderende vermogen van de FZ minder de overhand neemt, ontpopt de Kawasaki zich juist als frontman. Misschien kunnen sommigen zich het FZ1-artikel van afgelopen voorjaar nog voor zich halen; wat later was de beurt aan broertje FZ1 Fazer en pas toen viel het op; de dramatisch afgestelde injectie van de Yamaha. Nou is injectie één ding en een directe gasrespons een tweede, maar zó uitgesproken 'uit' als het gas gaat bij zelfs het allerkleinste streepje gas minder (denk aan midden in een bocht voor de meest toegevoegde waarde) is menige vloek en tier over gevallen. In tegenstelling tot de Kawasaki, die juist in die situaties soepel als een puber in een oude vrouw zijn gasstandinput omzet naar het achterwiel. In verhouding zouden het carburateurs kunnen zijn. Dat was ons trouwens al eerder opgevallen; we verdachten Kawasaki ervan met opzet enige onregelmatigheid in de stationairloop geprogrammeerd te hebben; man, wat klinkt zo'n rommelig blok toch leuk. Kan me trouwens wel voorstellen dat dat tijdens de introductie juist als minpunt gezien kan zijn, omdat de fiets toch écht injectie heeft. Nee, dan de Yamaha... ik heb het al eerder opgemerkt: sound engineering is hét speerpunt van deze helft van het decennium. Ongelofelijk wat een herrie komt er (met name) uit de airbox...

< < Natuurlijk, het verschil is als dag en nacht. Maar vergeet niet dat Kawasaki hier hoge ogen gooide met het "oude stijl" uiterlijk... Niet mooi? Nog even wachten dan.