Introductie: Suzuki GSX-R1000 Yoshimura

Erwtensoep met worst

Het is pas na de middag als we voor het eerst onze leren pakken dicht kunnen ritsen. Het is inmiddels droog en langzaam maar zeker komt de lichte grijze kleur van asfalt weer tevoorschijn. Terwijl de dikke duizends op bandenwarmers warm worden gedraaid zit ik me af te vragen of ik dit wel leuk ga vinden. In alle eerlijkheid: bij dit soort weer zit ik toch liever thuis voor de buis met een pan erwtensoep met worst naar de Elfstedentocht te kijken. Maar goed, it"s a dirty job and someone"s got to do it, zullen we maar zeggen. Terwijl ik nog even nip aan mijn (zoveelste) warme choco, geniet ik ondertussen van het geluid wat deze Yoshimura Suzuki ten gehore brengt. Mennnnn, wat een vette sound. Verre van legaal, maar who care"s. Life"s to short om je daar druk om te maken. Diep en agressief is in een paar woorden hoe dit beest van zich laat horen. Een paar (voorzichtige) draaien aan de gashendel zijn voor dit beest voldoende om te melden dat ie graag wil worden uitgelaten op het technische circuit van Almeria. En dat zal niet lang meer op zich zal laten wachten.

Niet veel later neem ik voor het eerst plaats op het zadel van de GSX-R1000 Yoshimura: vizier dicht, koppeling in, eerste versnelling, en de pitsstraat door. Wat een geluid... kriebels in m"n buik. Een voordeel voor mij is dat de motor op zich (in standaard trim dus) geen vreemde meer voor mij is: er staat namelijk ook zo"n apparaat bij mij thuis in de garage en dat maakt het wel een stuk makkelijker. Hoeven we dáár in ieder geval niet aan te wennen. Blijven alleen de Yoshi-kit én het circuit over als onbekende factor. Eerst zaak dus om het circuit goed onder de knie te krijgen, die Yoshi-kit laten we even liggen tot een later (en hopelijk warmer) stadium. Anyway, tijd voor "some real action!"

Voor diegenen onder ons die het circuit de Almeria nog niet kennen, het is er een van het type "Mickey Mouse", maar dan wel voorzien van een serieus lang recht stuk waar je volgas kunt accelereren. Met de temperatuur meter op standje "kom maar op, ik zal is laten zien hoe 216 pk voelt..." geef ik de duizend voor het eerst flink de sporen. Tweede versnelling, 5000 toeren en het gas erop: VVRRROOAAAAPPPP, 3de versnelling, acceleratie... lichtsnelheid... 4de versnelling tunnelvisie... leef ik nog? Ja, 5de versnelling, houdt dit nog op met accelereren? ONGELOFELIJK! Een fractie van een seconde werp ik een blik op de digitale snelheidsmeter. WAT?! 280 km per uur? Barry Veneman vertelde op voorhand dat een zijweggetje goed als rempunt kan worden aangehouden, maar als ik op dat moment er voor ga zitten moet ik toch serieus hard knijpen om de benodigde vertraging te realiseren. De - vanwege de weersomstandigheden - erg zachte demping maakt het mij ook niet gemakkelijker, ik heb het gevoel dat de achterkant mij voorbij wil komen. Tikkie terug door de lichtschakelende versnellingsbak, waarbij de goed werkende antihop koppeling erger doet voorkomen...

...en de bocht in. De gasreactie is scherp, maar zonder aan/uit gevoel. Gewoon precies goed, net als de standaard versie trouwens. Geef gas en je hebt power, altijd en overal. Vanaf 5000 toeren heb je serieus instant punch. Als een catapult wordt je gelanceerd op deze Suzuki. En niet zoals vroeger met elastiekjes en een propje papier. Nee, dit lijkt meer op een mega-elastiek waarmee meteorieten de ruimte in worden geslingerd. Niet normaal, wat een acceleratie. De 4-2-1 titanium uitlaat brult er flink op los, wat een sound. Onder de 5000 toeren mooi vol en diep geluid, maar daarboven. Life begins at 5.000 RPM is duidelijk het credo van deze fiets. Ga je van 5.000 naar 13.500 toeren dan wordt je getrakteerd op een concert van het hoogste uitlaat niveau: wat een imposant geluid!

Het vermogen en koppel komt lineair en smeuïg uit het blok. Sterker nog, wat geeft deze "Yoshi" een kick. Met dit soort Pk-gewichtsverhoudingen komen we dicht in de buurt van de GP racers en Superbikes, maar wat nog het allerbelangrijkste van een fiets is, is dat ie "rijdbaar" moet zijn. En deze fiets is rijdbaar, welliswaar minder vriendelijk dan zijn standaard broertje, maar na wat gewenning luistert hij naar elke impuls die je hem geeft. Je kijkt, zet je bocht in en de K6 volgt als een trein op de rails.