Test: KTM LC8 950 Adventure

Oranje, zand, Fabrizio Meoni

een KTM toegespeeld. En daar was ik erg gelukkig mee, want ik zal het maar meteen toegeven: ik heb wat met KTM. Nu heb ik in feite al snel iets met een motor, zodra er een wiel voor en een wiel achter zit en we het een motorfiets noemen, maar toch. Zo nu en dan komt er een lichte voorkeur bovendrijven voor een bepaalde motor boven drijven, zo"n motorfiets waar je al bij voorbaat een goed gevoel over hebt. Ik heb er dus wat mee, met KTM, het oranje merk uit Oostenrijk. En niet alleen emotioneel, ook fysiek heb ik er wat mee, in vorm van een blijvend litteken in mijn rechterenkel en voet. Veroorzaakt door een KTM! Gevoed door talloze ambities, aspiraties en onbesuisde zelfoverschatting maakte ik jaren geleden regelmatig de Belgische cross-circuits onveilig per KTM. Verstand op nul, blik op oneindig, omdat langzaam rondgaan een ego verlagende optie is. Totdat het mis ging, en na een salto mortale de KTM zijn voetsteun dwars door mijn crosslaars priemde. Het kwaad was geschied, de KTM had gewonnen, en vanaf die tijd zijn mijn enkel en voet effectief voorzien van een KTM stempel. Als een van buiten onzichtbare tatouage. Voor altijd KTM.

Meoni

Ik moet er dus weer aan geloven, aan een KTM. Een LC8 nog wel. In gedachten nog steeds dé motor van Fabrizio Meoni, de helaas in het zadel gestorven Parijs-Daker legende. Mijn gedachten kleuren alweer in een oranje waas. Brandend zand voorzien van een op hol geslagen lijkende oranje flits. De beelden van drie jaar geleden, het jaar dat Meoni de Dakar op de LC8 won, herinner ik me nog als ware het de dag van gisteren. Die ene etappe, een lege, oneindig lijkende zandvlakte, met daarin een voortrazende eenzame Meoni op de KTM. Beer van een motor, beer van een kerel. Staand op de steunen, voluit. 180 kilometer per uur door de woestijn, de gehavende KTM al zoekend naar meer grip. Het werken van de vering en het gebrul van de zwoegende LC8 krachtbron. Mooi, mooi, mooi, Fantastische beelden.

Van mij mag ie mee..

En nu mag ik er mee op pad, de straatuitvoering van die roemruchte Parijs-Dakar winnaar. Een straatuitvoering die qua gebruikte onderdelen voor 95% gelijk is aan de woestijnracer. Ik hoop dat Fabrizio stiekum mee zit te loeren van daarboven, van mij mag ie mee rijden. Zou het zelfs een eer vinden.

Tekst: Stefan Meijer. Foto"s: Edwin Loos / Stefan Meijer