Verslag: Glemseck 101 2018

Maar hoe serieus het wordt genomen!  Op de tweehonderd meter ziet het publiek nagenoeg elke motor die tentoongesteld werd aan de start verschijnen. Van de genoemde BMW’s tot al het geweld wat er op twee wielen past, inclusief turbo, compressor, Lachgasinjectie of paar kilowatt elektriciteit en tegelijkertijd met zo min mogelijk demping, want herrie maken móet en zál. Oorverdovend maar opzwepend, blijkt dat een beetje boxermotor minstens zoveel kabaal kan maken als een V-twin met willekeurige blokhoek.Het was ooit een MT09. Toen ging TW Steel er mee aan de haal. De viercilinders zijn overduidelijk in de minderheid, de Japanners eveneens. Dit is Duitsland, dus zijn de Duitsers in ruime meerderheid, gevolgd door Amerika en Italië en met ruime afstand door de Oriënt. En alles kan rekenen op een even enthousiast publiek, al is het toch wel een kleine opluchting dat de enige elektrische deelnemer het nét nog aflegt tegen een eerlijke benzinemotor. De eer van de fossiele brandstof is nog een jaartje langer gered. 

Na een lange dag vol sprintgeweld verplaatst het feest zich naar het hoofdpodium, waar na een aantal prijsuitreikingen een band het roer overneemt. We zijn nog steeds in Duitsland, dus aan bier en eenvoudige snacks geen gebrek en het feest duurt nog tot diep in de nacht. Nou is er voor de bezoekers die geen slaapplek geregeld hebben ruimte om te kamperen, maar dat is dus vlak achter datzelfde podium. Scheelt je een klein half uurtje reistijd, maar of dat opweegt tegen de decibellen… Hee, daar heb je dat ligbed weer!ik heb het niet uitgezocht. Gelukkig is er voor de zondag eenzelfde programma gepland, dus wie weet zou je kunnen uitslapen. Denk het eerlijk gezegd niet, ook dan worden er weer voldoende bezoekers verwacht en die komen niet allemaal pas na de lunch…

Hoewel ik zondag nog wel even terugkeer ‘omdat ik er toch ben’, is de voorspelling helaas bewaarheid: het regent. Niet hard, maar hard genoeg voor een streep door de sprints en sowieso voor een buitenfestijn. Overal zijn mensen hun tentje aan het inpakken, hoewel er nog een volle dag Glemseck op het plan staat. Ik wil de heenreis compenseren en kies dus ook voor een vroege afvaart, zodat ik met de Tomtom op kronkelwegen alsnog voor het donker thuis kan zijn. 

'Best of Show', zowel de BMW als Amélie Mooseder, naar onze bescheiden mening

Dat lukt redelijk. De regen is – spijtig genoeg voor de organisatie natuurlijk- echt lokaal, dus behalve een flink lagere temperatuur is het eigenlijk best lekker rijden. Nou ja, het was leuker geweest als de lak van de tank minder dik was geweest of de magneten 'Hoe personaliseer ik mijn Scrambler' les één. Hier heb je een hamervan die tanktas hun kracht hadden behouden, maar verder heb ik er niet al te veel last van. 

Toch vind ik het bij de volgende tankstop wel oké. Een verwachte eindtijd van half 12 vind ik wat overdreven, dus ik schakel over op ‘snelweg vermijden’. Dit is Duitsland, dus dat is nog leuk zat. En dat blijkt ook deze keer weer; wel een stuk sneller, maar nog steeds slingerend genoeg. Als ik bij een rood licht word bijgehaald door een paar Duitse motorrijders die me vervolgens héél enthousiast achter zich willen laten, pik ik even aan. Als zij het hier kunnen, dan kan ik dat ook. En dat blijkt. Niks te traag, zo’n Z900. Zelfs niet achter een Speed Triple, Superduke en wat de anderen nog onder hun broek hebben.  En als ze afslaan, rij ik gewoon verder op mijn route. Die voert me trouwens door Luxemburg, waar ik nog meer bochten aantref. Ik neem zelfs een keer een afslag te veel,
Don Leo doet het gewoon weer, voor het tweede jaar achtereen met dezelfde motor

Over stijl hoef je hem alvast niks meer te vertellen

Alleen is het toch net niet genoeg tegen deze twee Italianen. Ach, er is altijd volgende keer omdat het kronkeltje op het display me gewoon té aantrekkelijk lijkt. En dat klopt dan ook. In het volgende dorp omkeren, terug en m’n weg vervolgen, zo makkelijk is het.

Eenmaal in België moet ik opnieuw tanken en zet ik de snelwegen weer aan. Dat laatste stuk is weinig spannends aan en ik heb alweer genoeg uren in het zadel doorgebracht. Het is mooi geweest. Appje dat ik er aan kom, helm dicht, gas. Thuis. Wát een weekend… 

Oh en Leo? Die heeft flink van zich afgebeten. Het verhaal is als volgt: Leo bouwt thuis in Overasselt ook wel eens een special en sommige daarvan worden opgepikt door mensen op belangrijke plaatsen. Zo is zijn ‘Kind of Blue’ al eens te gast geweest bij de World Ducati Week en heeft ook ooit eens in het Duitse MO magazine gestaan. Omdat dat blad heel veel te zeggen heeft bij de organisatie, kreeg Leo in 2017 een uitnodiging om te komen sprinten, met bekend gevolg. Omdat hij dat gewonnen heeft, is hij dit jaar terug om zijn titel te verdedigen en dat is lang, heel lang goed gegaan. Op z’n gebruikelijke ijskoude wijze wist Leo bijna alle concurrenten naar huis te rijden. Bijna. Maar omdat hij wel bij de laatste vier zat, mocht hij alsnog strijden om de laatste podiumplaats en met succes. Opnieuw gaat er een bokaal mee naar huis, alleen is het nu een iets kleinere.  Het feest is er niet minder van, pas als de band is uitgespeeld vertrekt het gezelschap naar het hotel. De volgende morgen is het rustig aan de ontbijttafel… Dit was Glemseck 101 voor dit jaar, op naar de volgende.