UIt de praktijk: Conti TrailAttack

River deep, mountain high:

Aangezien ik een lang weekend in de omgeving van Bittburg op de planning had staan, was dat een mooie gelegenheid om die trip mee te nemen in mijn bevindingen. De paar honderd kilometer die ik inmiddels in Nederland op droog wegdek had gereden gaven mij een goed beeld van de Conti’s, en dat wilde ik bevestigd zien in de bergen, oké heuvels. In die omgeving vindt je de mooiste bochten, verschillende soorten asfalt en ongetwijfeld ook wel ergens wat nattigheid, want daar kon ik nog niets over zeggen! Niet dat ik nou graag in de regen rij, maar het is wel prettig om te weten hoe de Conti TraillAttack banden zich daarin houden. Bovendien zouden de ruim 1000 kilometers me een aardige indicatie over de slijtage van deze banden geven en laat ik die nou, dankzij de bij de informatiebrief gezeten gratis profielmeter, kunnen meten! Weet ik ook meteen of die werkt…

Wat me gelijk opviel op de Duitse binnenwegen was dat het asfalt niet overal even strak is. Samen met m’n tourvrienden kwamen we hobbelig asfalt tegen, maar ook veel wegen met “strassenschäde”, die voornamelijk uit veel verschillende lapjes asfalt bestonden, kuilen en soms gaten. Geen probleem voor de prima vering van de V-Strom en geen probleem voor de Conti’s, elke bocht dook ik in alsof het wegdek van het niveau circuit was en de Conti’s volgden het door mij gewenste pad. Tot verbazing van het achter mij aan rijdende gezelschap, dat soms last had van opspattend split en door stofwolken van zand en kalk mocht rijden. Tevens kreeg ik te horen dat het tempo beduidend hoger lag dan ze van me gewend waren, terwijl ik het idee had dat het me nauwelijks moeite kostte. Al snel had ik m’n stepjes aan de grond, iets wat me met voorgaande bandensets niet gelukt was. Steeds kwam ik net dat kleine stukje te kort, maar nu ging het zo makkelijk, alsof het iets heel natuurlijks was. Overduidelijk dat de Conti’s iets extra’s toevoegden aan mijn rijstijl. Voor het eerst benutte ik een voorband ook bijna in zijn geheel en ik had daarbij nooit het gevoel op de grens te rijden.

Ook op nat wegdek voelden De Conti’s erg betrouwbaar aan. Mijn vaste rijmaat, die ruim 60.000 km per jaar op zijn brikken vertoeft, zag het ook. Volgens hem ging ik niet meer als een drol door de bocht, maar had ik zowaar enig tempo op een nat wegdek. Tja, ik ben niet zo’n regenrijder, met een nat wegdek heb ik niet zo veel. Maar ik merkte dat de Conti’s me op droog wegdek zoveel vertrouwen hadden gegeven dat mijn voorzichtigheid in natte omstandigheden grotendeels weg was. Het voelde goed en ik merkte dat ik me weinig zorgen hoefde te maken. Goed, Chris Vermeulen lacht zich een bult als hij me ziet rijden, maar in mijn eigen wereldje ging het niet slecht op de vochtige ondergrond. Qua slijtage deden de Conti’s het in mijn ogen ook prima. Na circa 2000 km waren de door Continental ingebrachte inslagen “ContiAttack” nog niet geheel verdwenen. Hetgeen aangaf dat deze banden best een veelvoud van deze afstand aan zouden kunnen.