UIt de praktijk: Conti TrailAttack

De praktijk:

Nadat de Conti TrailAttacks onder mijn Suzuki DL650 V-Strom waren gemonteerd en ik wegreed was het net alsof ik op een compleet andere motor zat dan vóór de bandenwissel. Ik moest even wennen aan het nieuwe schoeisel en het was maar goed dat ik de banden eerst moest inrijden alvorens te vervallen in mijn gebruikelijke rijstijl. Het insturen voelde ineens heel anders, het was net alsof het wat stugger ging als bij mijn vorige banden. Het frivole sturen wat ik gewend was maakte plaats voor een met iets meer dwang vragende stuurtechniek. Op zich niets mis mee, ik kwam prima de bocht om, maar het kostte net iets meer moeite dan voorheen. Nou stelt dat feitelijk weinig voor, de Conti’s laten zich prima de bocht in leggen, maar het voelde alsof ik met iets te zachte banden reed terwijl de bandenspanning voor en achter geheel conform Conti voorschrift op respectievelijk 2,5 en 2,8 Bar stond.

Een nadere inspectie van de voorband leerde dat deze een iets vlakker loopvlak heeft en wat breder oogt dan de Trailwings waar de V-Strom bij aflevering op stond. Hierdoor zal het raakvlak net iets groter zijn en te samen met de (mijns inziens) zachtere compound heeft dat het iets zwaardere sturen tot gevolg. Maar als je daar eenmaal aan gewend bent, dan heb je er absoluut geen last van. Bovendien bleek bij het nemen van de bochten dat met de stabiliteit van de TrailAttack’s niets mis was. Zodra je de motor de bocht in legt, houden de Conti’s keurig hun lijn en zijn daar niet zomaar van af te brengen. Aan alles voel je dat er grip in overvloed is en dat het best strak sturen is met deze banden. Bij thuiskomst van de eerste rit zag ik dan ook dat de schaamrand aan de rechterzijde geheel verdwenen was, daar waar ik met de vorige achterband altijd een miniem randje overhield. En dat terwijl ik me nu juist aardig had ingehouden vanwege het inrij- en wenproces. Dat beloofde wat voor als ik er echt voor zou gaan!

De tweede keer dat ik ging rijden met de Conti’s was ik snel gewend aan de banden. Het (gevoelsmatig) zwaardere insturen was grotendeels verdwenen en ik legde de V-Strom zonder problemen de bocht in. Wel had ik nog steeds het gevoel een ietsje meer te moeten werken in korte links-rechts combinaties, maar hinderlijk was dat niet en daarbij gedroegen de banden zich voorbeeldig qua koersvastheid/stabiliteit, hetgeen zeer prettig aanvoelde.

Steeds meer kwam ik tot de conclusie dat deze Conti TrailAttack’s me een geweldig vertrouwd gevoel gaven. Hoewel ik tot dan toe alleen op droog wegdek had gereden, merkte ik dat de Conti’s op dat deel in ieder geval uitstekend hun werk deden. Voor m’n gevoel legde ik de V-Strom dan ook schuiner de bochten in dan voorheen. Tevens ging me dat makkelijker af, en door de koervastheid en stabiliteit van de banden kon ik ook harder door de bochten. Dat laatste merkte ik toen ik in het donker over klaverblad Deil reed. Nu ben ik in het donker wat voorzichtiger omdat ik minder goed kan zien wat er op het wegdek ligt, bijvoorbeeld dieselsporen, maar dat bleek ditmaal anders. Terwijl ik voor mijn gevoel voorzichtig reed leerde een snelle blik op mijn GPS dat ik toch echt 10 km/u sneller reed dan ik met m’n voorgaande set banden overdag deed! Nou ben ik niet zo’n klaverbladracer, maar toch…