Verslag: North West 200

“Eigenlijk is de benaming North West 200 niet meer juist”, zo legt Keith Beattie me uit. “Oorspronkelijk vonden de wedstrijden namelijk in het district Donegal plaats, in het Noordwesten van het Ierse eiland dus, en destijds was de raceafstand 200 mijl – maar omdat de naam er zo in gebeiteld zat, heeft men hem behouden.” De beste man moet het weten, want hij is de chef van het Noord-Ierse Ballymoney museum, dat wereldwijd als enige museum het thema straatrace motorsport heeft. In mei veranderen zijn heilige hallen in een waar Pelgrimsoord voor fans van de stratenrace motorsport, als een paar mijl verderop direct aan de kust van de Atlantische oceaan de legendarische North West 200 straatrace wordt gestart. Engelse, Franse, Duitse en ook Nederlandse bezoekers zijn in grote aantallen aanwezig, en haast allemaal willen ze van Keith de weg naar het Dunlop Memorial weten. Een steenworp van het museum verwijderd heeft Ballymoney zijn beroemdste zonen, de gebroeders Dunlop een gedenkteken gegeven.

En met recht, de Noord-Ierse familiedynastie heeft in de stratenrace motorsport geschiedenis geschreven: Joey is nog steeds recordhouder in de Isle of Man TT van het eiland Man met een onvoorstelbare 26 overwinningen, terwijl Robert daar vijf maal wist te winnen en de zegelijst van de North West 200 aanvoert met 15 overwinningen, in die lijst gevolgd door Joey met 13 overwinningen. Ondanks alle succes moesten beide hun deelname aan de gevaarlijkste tak van wegrace motorsport met de dood bekopen en stierven in het harnas – Joey in het jaar 2000 tijdens een stratenrace in Estland en Robert vijf jaar geleden bij zijn thuiswedstrijd, de North West 200.

Inderdaad, hetzelfde standbeeld als bij de Bungalow bij de spoorwegovergang van de Mountain Section van de Isle of Man TT: Joey Dunlop op zijn Honda VTR1000 SP1

De gevaren waar de coureurs van de North West 200 aan worden blootgesteld wordt de bezoekers direct duidelijk, zodra een ronde over het triangelvormige stratencircuit is afgelegd. De wedstrijden vinden plaats op de openbare verbindingswegen tussen Portstewart, Coleraine en Portrush en gaan over rotondes, bruggen, voorbij aan bushaltes en over rijbaanmarkeringen – bij het hier regelmatig vochtige weer een niet in te calculeren risico. Start en finish bevinden zich direct aan zee op een speciaal daarvoor aangelegd stukje asfalt, de wedstrijdleiding bivakkeert in containers die na de wedstrijden weer weg worden getransporteerd. De toeschouwers zitten op voor de wedstrijden speciaal gebouwde tribunes langs verschillende passages, of bekijken de races achter de dranghekken de langs de baan staan. Bij de mensen die hier direct aan de baan wonen verzamelen zich elk jaar vrienden en familie, en maken van de racedag een echte happening. Sommige fans kamperen ’s nachts voor de wedstrijddag zelfs op een vlakte achter een interessant deel van het circuit en nemen op de koop toe, daar tot na de races ingesloten te zijn.

Niks geen luxe pitboxen met riante trailers, maar gewoon partytenten die als pitbox zijn ingericht