Reizen: Offroad rijden in Mecklenburg

Warm was het wel in Mecklenburg en dat is apart. Ten eerste omdat het nog maart was, ten tweede omdat Mecklenburg hoog in Duitsland ligt: rechts van Hamburg, boven de Elbe, ongeveer 370 km schuin omhoog vanuit Enschede. Daar zou het geografisch gezien toch wat frisser moeten zijn dan in de lager gelegen delen van Europa, maar dat is dus zeker niet altijd zo. Sterker nog, als ik de Yamaha WR450F, die ik voor deze escapade van de Yamaha importeur mocht lenen, bij het hotel in Tessin achter uit mijn Renault Espace frummel (met een klein wagenwieltje in plaats van het 21-inch voorwiel gaat past-ie net) loopt het kwik al ruim over de 20 graden heen en het is te zien dat het hier al langer zo droog was. Bij de eerste meters die ik ter verkenning samen met Wolfgang en Alexia afleg, merk ik dan ook al dat het zand enorm opstuift. Ik ben blij dat ik vooraf een nieuwe, goed passende Oakley bril heb gekocht, want contactlenzen en zand zijn geen goede combinatie. Wat dat betreft ben ik ook erg gelukkig met mijn “buff”, die ik nu als cowboy-monddoek kan gebruiken. Scheelt een stoflong of twee…

DDR

Het is verbazingwekkend hoeveel tractorpaden, zandpaden, woestenijen en andere offroad uitdagingen hier nog liggen. Of eigenlijk, ook niet, als je iets weet van de geschiedenis van Mecklenburg. Dat kwam namelijk na de tweede wereldoorlog aan de verkeerde kant van het IJzeren gordijn terecht. Het werd een communistische DDR-deelstaat, waar alles eerlijk verdeeld werd en dus iedereen even arm en ongelukkig was. En natuurlijk werd er weinig geïnvesteerd in infrastructuur, aangezien er ook niet veel auto’s waren. En de auto’s die er waren – heel veel Trabantjes – konden toch niet hard. Bovendien lag het gebied rond Tessin in de grenszone, waar men al helemaal geen verkeer wilde hebben. Sterker nog, grote delen van het gebied dat we bezoeken, was militair “spergebiet”. Nadat Checkpoint Charie werd opgeheven en er weer vrij verkeer mogelijk was van en naar de communistische deelstaten lag hier een verpauperd en onderontwikkeld gebied vol onverharde wegen. Of in andere woorden, kwam er een paradijs beschikbaar voor Westerse malloten, die hier halsbrekende toeren op hun kapitalistische tweewielers konden uithalen. En dat zonder dat er iemand zich druk maakte over zeldzame vijfbladige kruipbladeren, nestelende fluorkwartels of andere levensvormen die blijkbaar niet fit genoeg waren voor survival. Desalniettemin heeft er in de 23 jaar sinds de val van de muur wel enige ontwikkeling plaatsgevonden: er ligt veel meer asfalt en de levensstandaard is flink gestegen. Toch is er nog genoeg offroad over om je goed te amuseren. Ook de bierkwaliteit heeft er niet onder geleden, zo merk ik ’s avonds als ik samen met de groep Hollanders, die daar komt rijden, een paar glazen Hefe wegkantel. Want glaasjes, daar doen ze in Mecklenburg niet aan, alleen grote glazen!

Zwaaien

Wanneer we de volgende ochtend aan de eigenlijke toer beginnen, blijken de weergoden ons nog altijd goed gezind, hoewel de dag fris begint. Tourhopman Detlev legt voordat we losfahren even uit wat de spelregels zijn: we rijden achter hem aan, maar ieder in zijn eigen tempo. Op elke afslag blijft de voorste volger achter tot de achterste volger voor hem zit. Dan achtervolgt hij de volgers... “Que..? Ah, als je aan de beurt bent, wacht je op een hoek tot iedereen voorbij is en dan brul je er achteraan. Op die manier kun je nooit verdwalen en kun je toch je eigen tempo rijden. Het enige wat je moet onthouden is wie de achterste is, anders stuur je iemand het bos in. Nou ja, het verkeerde bos in…

Detlev vraagt vervolgens ook om enig mededogen te hebben met de bevolking, al is maar het uit eigenbelang: “Je kunt hier prachtig offroad rijden, en dat willen we graag zou houden. Wanneer de bevolking zich aan ons ergert is het zo voorbij. Dus graag rustig door de dorpen, met zo min mogelijk lawaai. En als je wandelaars in de bossen ziet, gaan we van het gas en hobbelen we er langzaam voorbij. Vriendelijk zwaaien helpt altijd.” Een en ander proberen we in de praktijk te brengen als we weghobbelen uit Tessin, over landweggetjes en langs akkers, waar de tractorpaden goed begaanbaar zijn. Hier en daar zit wel een gemene kuil, waar je op tijd omheen moet sturen, anders blijft alleen de “AAARG-GAAAASSS”-optie, om het voorwiel licht te maken. Maar alles went en het is lekker om flinke afstanden staand op de voetsteunen zonder asfalt te kunnen rijden. Het uitzicht is ook leuk.Hier en daar staan wachthuisjes op strategische plaatsen staan opgesteld. “Overblijfsels uit de DDR?”, vraag ik later voorzichtig. In gedachten zie ik de Stazi-leden al met hun uzi’s uit de luiken hangen, om wegrennende overlopers, die het grote gemeenschappelijke geluk van de communistische staat wilden verruilen voor de verderfelijke rijkdom van het westen, van de akkers te knallen. Ach, in die tijd zagen we asielzoekers nog als helden… Maar nee, zo helpt men mij uit de romantische zienswijze, er hangen wel af en toe in groen gehulde kerels uit, maar die hebben het meer gemunt op andere hangoren en slimme vossen…