Reizen: Offroad rijden in Mecklenburg

Detlev heeft een afwisselende route voor ons uitgestippeld. Na Bengersdorff, waar een prachtige oude kerk staat, rijden we dan weer over zandpaden, dan over harde gravelpaden en soms dwars door een bos,
waarbij het vaak meer van trialrijden dan van offroad toeren weg heeft.Dan ineens zien we uitgestrekte velden, waar we lekker hard overheen kunnen blazen. Wel lekker, die afwisseling, want dat geeft je de gelegenheid om je afen toe lekker uit te leven en dan weer even wat bij te komen en te ontspannen. Wel nodig, want de ijzersterke conditie van ondergetekende heeft de laatste jaren nogal last van corrosievorming. Ik vind het dan ook bijzonder prettig als we weer op laag tempo over een mooi trialpaadje langs een riviertje rijden. Het is zoeken naar een spoor, af en toe moet je de takken met de hand over je helm heen tillen om door te kunnen rijden. Het mag hier allemaal… Het is wel uitkijken waar je rijdt. Ik zie een donkere plek onder het gebladerte en besluit er een flink stuk omheen te rijden. Anderen, met meer moed en skills, besluiten om deze modderplas gewoon volgas te nemen. Tot groot plezier van ondergetekende, die uiteraard snel is afgestapt en de foto- en filmcamera al in de aanslag heeft. De modderplas bleek eerder een modderput en de achterhand van de KTM verdwijnt tot aan de uitlaten in de drek, waarna hij zo vast staat als een Amsterdamse heipaal. Geen beweging in te krijgen. We laten hem nog even aanmodderen in zijn pogingen het geval uit de blubber te trekken tot hij de handen moedeloos ten hemel heft en wij bijna uitgelachen zijn. Dan haalt Detlev wat sjorbanden tevoorschijn en treken we het geval met vereende krachten vlot. En alsof hij nog niet genoeg geleden heeft, laten anderen nog even zien dat het wel mogelijk is eroverheen te vliegen zonder voor Titanic te spelen…

Motto

Het maritieme thema krijgt direct een vervolg als we de snelweg oversteken. Niet, zoals gebruikelijk, over een viaduct. Waarom gemakkelijk als het moeilijk kan? Dat is toch het motto van de offroadrijder, niet? En dus rijden we van de modderpoel rechtstreeks het riviertje in, om door de bedding onder de snelweg door te hobbelen en daarna de oever weer op te trialen. Ook een manier om je motor weer schoon te krijgen…  Dat duurt echter niet lang, want Detlev heeft een heel bos gevonden waar we doorheen kunnen trialen, langs wat leuke meertjes, door greppels en over boomstammetjes. Dan rijden we over een steeds smaller wordend paadje, dat uiteindelijk gewoon ophoudt. We pionieren ons een weg door het bos, tussen boompjes door onder takken langs, over ongevallen bomen, tot we allemaal hijgend en piepend weer op een tractorpad terechtkomen, waar we maar even stoppen om bij te komen en het nodige struikgewas uit spaken, kettingwielen en remschijven te trekken. Detlev laat ondertussen zien waar we allemaal geweest zijn: Tuschow, Zarrentin, Dreilutzow… Het zal wel, als hij het weet is het mij goed, ik kom hier vandaag tenslotte niet voor het KRO Kerkepad, ik kom om te knallen!

Kuil

Als er iets is dat we als notoire strandgangers van de Duitsers weten, dan is het dat ze heel goed kuilen kunnen graven. En dat kunnen ze in Mecklenburg ook, zo zien we als Detlev ons via een akkertje in een groeve doet belanden. Kuilen, bergen, alles waar je als offroad-rijder warm voor loopt is voorhanden. Iedereen schiet dan ook meteen een giga-hoge berg op, die niet zo gemakkelijk te bedwingen is als het van onderen lijkt. Menigeen moet zich halverwege weer af laten zakken. Daarna verspreid de menigte zich in de diepe kuil, waar in een deel diep, poederig wit zand ligt. Daar blijf ik zelf maar even weg. De andere delen van de kuil met wat hardere ondergrond bieden mij genoeg uitdaging. Er zijn leuke bulten om overheen te trialen, paadjes om door te blazen en een mooie, snelle verkante bocht met geel zand om hard door te stuiven. De rand van de kuil vormt de grootste uitdaging. Hij lijkt mij te steil om tegenop te blazen, maar als ik ie hoe anderen daar tegenop brullen en vervolgens met een fraaie sprong over de rand komen, moet ik het ook proberen. En het lukt nog ook! Je bent zo jong als je je voelt… Vandaag 24, morgenvroeg waarschijnlijk 84… Na een half uurtje spelen voel ik me eigenlijk al een stuk minder jong, want het is behoorlijk uitputtend. Mijn camelbak begint al aardig leeg te raken. Mijn tank ook trouwens, want het reservelampje brandt. Detlev verlegt de route dan ook speciaal voor mij, zodat ik de krappe 7,2 litertank tussendoor kan volgooien, voordat we bij de geplande tankstop aankomen. Daar tank ik nogmaals, waarna we een eenvoudige, doch daarom niet minder cholesterolverhogende maaltijd van bockwurst met cola eten. Nou ja, we trimmen het er vandaag ook wel weer af…

Impossible…

Nadat de bockworsten zijn verorberd, worden de motoren weer aangeslingerd, zodat we er weer vol energie tegenaan kunnen. Ook ’s middags is er weer een route vol afwisseling en uitdagingen uitgezet. We zien prachtige, lange gravelpaden tussen de windmolens, waar we lekker volgas langs kunnen jassen. Dan weer komen we over bospaden met zeer los zand, waarin diepe sporen zijn gereden. Da’s normaal al lastig genoeg, maar nu helemaal omdat je ze in het stof nauwelijks ziet. Voor een aantal mannen, die een motorcrossverleden hebben, is het geen enkel probleem en als ik ze probeer bij te houden, blijkt het ook voor mij mee te vallen, juist omdat ik de sporen slecht zie en er minder verkrampt mee omga. Ook het hogere tempo maakt het gemakkelijk, dat is de paradox van het offroad rijden. Als je niet hard genoeg durft, gaat de motor zoeken en wordt hij instabiel, zodat je valt. Als je harder gaat rijden, stabiliseert de motor zich en gaat hij gewoon rechtdoor. Maar dat moet je durven, want je weet ook dat het meer pijn doet als het wel mis gaat. Dat doet het echter niet en dus krijg ik steeds meer vertrouwen in mijn kunsten. Die worden echter stevig op de proef gesteld als we door diep, geel zand een diepe kuil in moeten rijden. Dat lukt al glijdend en glibberend, maar beneden wacht een nieuwe verrassing in de vorm van een “montée impossible”: een steile, hoge helling die er met mijn beperkte talenten onmogelijk uit ziet. De weg terug, omhoog door het rulle zand, is dat echter ook en is dus helemaal geen optie. Met de moed der wanhoop neem ik een aanloop, ga volgas in de twee omhoog en kom net over de top, waarna ik de Yamaha in het rulle zand neerleg en zelf een sierlijke koprol maak. Althans, zo stel ik me dat voor… Het belangrijkste is: ik ben boven. “Mooi”, zegt Detlev, “dan gaan we nu weer naar beneden, want daar is de uitgang… Wel verdorie…