Freaks goes Stelvio deel 1: het avontuur

En zo gaan we op pad. We gaan op reis en nemen mee: een Multistrada en S1000XR. Want die zijn nieuw. En voorzien van heel veel decadente dingen als koffers, cruise control, elektronische vering en navigatie. Genoeg om het een paar dagen op uit te houden, naar wij dachten. Om dan per direct maar de daad mee bij het woord te voegen: de eerste stop ligt gelijk maar in Oostenrijk. Net over de grens, maar toch. “DNog even tanken in Nederland voordat we vertrekken voor de eerste etappean heb je Duitsland alvast gehad en kunnen we de snelweg helemaal achter ons laten om via wat leuke wegen naar het eindpunt te rijden”.

Het moet gezegd worden, voor veel kilometers is het een uitkomst. Je zit als een koning en met het surplus aan vermogen kun je ook aardig tempo maken. Ruitje in de juiste stand zetten en blazen maar. En voor het noodzakelijk kwaad wat koffers zijn, hebben zowel Ducati als BMW aardig goed hun best gedaan er wat van te maken. Enne… stiekem is het ook wel makkelijk. Voor het overgrote deel is de eerste etappe weinig enerverend. We rijden, tanken, wisselen en rijden weer verder en herhalen dat patroon. Beide navigaties staan ingesteld op hetzelfde adres en beide geven nagenoeg hetzelfde aan. Logisch, want we rijden nu eenmaal rechtstreeks op ons doel af. Eenmaal onderin Duitsland is het ergste gehad, zo denken we naïef. “Gaan we er bij de Bodensee vanaf en rijden we secundair naar Feldkirch. Dan kunnen we ook alvast een beetje van het uitzicht genieten”. BLiechtenstein! Veel toeristen op deze plek, dus het zal wel belangrijk zijnestaand uit een aaneengesloten file van Lindau tot vlak voor Feldkirch. Mooi om te zien die bergen om je heen, maar ze hebben ook een nadeel: er is geen parallel voor een bepaalde route zonder kilometers om te rijden, wat aan de rand van een meer betekent: elk voertuig wat de spits op je af kan vuren staat hier en wil óók daarheen waar jij heen wilt. Beetje jammer. Aan de andere kant, vandaag zullen we geen snelheidsovertreding maken.

Onder begeleiding van een biertje maken we gelijk de plannen voor de volgende dag. We willen naar Nauders want dat is een perfecte uitvalsbasis voor dag drie, schijnbaar. En Smits heeft er al eerder gezeten “dus het is goed”. Vooruit dan maar. Zo ver is het niet meer, maar dat geeft ons wel de gelegenheid direct van de gelegenheid gebruik te maken een paar passen aan te spreken. “Joh, we zijn nu toch zo dichtbij, laten we dan ook meteen Liechtenstein even aandoen. Kunnen we daar ook meteen een vinkje achter zetten”. ‘N"Denk je dat we veel vertraging hebben bij de grens naar Zwitserland'? Welke grens?ou, dat komt wel uit, dat is pal op de route naar Zwitserland’. En zo geschiedt. “Geen idee of we nog grensposten tegenkomen eigenlijk?” Door naar Chur, van daaruit naar Davos en dan door naar Nauders, hebben we er gelijk een mooi stel passen bij.

Het valt altijd op: hoe graag je ook zou willen, Oostenrijkers en Zwitsers zijn zo netjes, daar zou je graag een voorbeeld aan willen nemen. Duidelijk zijn ze trots op hun land, want ze houden het schoon. Maar ook is de braafheid van legendarische mate: niemand die hier te hard rijdt, niemand die de regels overtreedt. Niet zo gek, want de boetes zijn hier niet mals en een verkeersovertreding wordt zo ongeveer even zwaar bestraft als een flink misdrijf. Zo hou je je vanzelf wel in, zou je denken. Maar schijn bedriegt blijkbaar, want als we eenmaal de juiste ‘achterafroute’ vinden, blijken ook Zwitsers een stoute kant te hebben, en hoé. Eenmaal gestopt op een locatie die we goedkeuren voor wat statische foto’s van ons vervoer, valt op hoe vlot er doorgereden wordt. Of zeg maar gewoon: gescheurd zonder uitzondering. Of het nou auto’s motoren of bussen zijn, er wordt echt gas gegeven. En ook al is het percentage dure/snelle auto’s aanzienlijk hoger, zelfs voor Zwitserland, werkelijk iedereen, ook ouden van dagen, weet hier het gas te vinden, ons verbaasd langs de zijkant achterlatend. Later thuis leren we snel waarom: hPizza Nationale noemen ze dit.... het is grappig totdat je de prijs hoortet schijnt dat we zijn beland op de Fluelapas, bestempeld als een van Europa’s ‘Best Driving Roads’ door één of ander Brits televisieprogramma. Welkom in Zwitserland.

Sowieso een prachtig land, of je nou per motor reist, te voet, per trein, je waant je hoe dan ook in een ansichtkaart. Of je komt… fietsen. In tijden niet zo’n hoge concentratie fietsen gezien en dan zijn het hier nog mountainbikes ook. Wat doe je met een skipiste als er geen sneeuw ligt? Dan pak je de fiets, neemt dezelfde lift naar boven en laat je er net zo hard of nog harder van de berg af vallen. Big business. Ooit afgevraagd hoe die Zwitsers zo rijk worden? Ze verdienen het bij elkaar. Zonder Europese hulp weten ze zich aardig te redden hier: een snelle lunch bij een willekeurig restaurantje zet ons ineens 64 Zwitserse frank achteruit…. Bedankt en tot ziens. Wordt toch zo’n beetje tijd om door te rijden.

Je zou er voorbij rijden, maar er wás dus wel een duidelijke grens tussen Liechtenstein en Zwitserland. Snap ook wel waarom ze dit hebben laten liggen trouwens