Freaks goes Stelvio deel 1: het avontuur

Nou is het sowieso een verbazingwekkend gebied; landsgrenzen zijn slechts academisch en ogenschijnlijk trekt niemand zich er daadwerkelijk iets van aan. Zo komt het voor dat je na kilometers op Italiaans grondgebied nog steeds doodleuk ‘Feuerwehr’ in koeienletters op een gevel ziet staan, spreken Zwitsers elke taal die je maar zou willen en is uiteraard ‘Kijken kijken niet kopen’ zo’n bZij woont hier langer dan ik, dus ik wijk uiteetje de internationale groet op de Stelvio. Toch kun je wel aan andere zaken merken in welk land je je bevindt. Daaronder bijvoorbeeld de onafgebroken file tussen Reschen en Merano. Lang leve de tweewieler en ‘Italiaans rijden’, anders hadden we zeker een extra dag uit kunnen trekken om thuis te komen. Dat alles verandert direct zodra je buiten de stad de eerste borden ziet… in een smal, groen dal heb je nog de keus voor de Timmelsjoch en de ook niet onbekende Brennerpas. Heb je eenmaal de afslag genomen, verandert de weg op de kaart van een gele kronkel in een witte… en kun je je schrap zetten.

Opnieuw bouwt het spektakel zich op, maar waar andere passen zich met het stijgen meer en meer op één bepaalde manier uiten, blijkt deze klim een verzameling van het beste wat de regio te bieden heeft. Italiaans asfalt, Oostenrijks asfalt, vergezichten, bochten, tunneltjes, zelfs een Engels aandoend stenen bruggetje is er ingeslopen, totdat hoger en hoger de vergezichten andermaal grootser worden, de hairpins zich opnieuw –letterlijk- opstapelen, uitmondend in een crescendo aan motorische majestie, afgerond door een (klein beetje verplicht) finish van filmische proporties. Uitzicht, jonguh. En dat was nog maar de ene zijde… opnieuw is het een komen en gaan van opvallende machines, waarbij een volbepakte en met twee personen bemande Vespa 125 de dagprijs mee mag nemen. Opvallend trouwens dat we in de afgelopen dagen zoveel Ducati Streetfighters tegengekomen zijn. Blijkbaar zijn ze in andere landen al jaren veel populairder dan bij ons. D'Hee, koffers! Zouden daar dan wél snickers in zitten?'e weg aan gene zijde is zo mogelijk nog iets beter bestraat, wat ons genoeg reden geeft hier een kleine fotosessie in te plannen. Tussen scheurende Lamborghini cabrio’s door… ook deze weg hebben welgestelde Zwitsers blijkbaar ontdekt.  Afdalen, benzine, lunch.

Dan rest ons nog één agendapunt: de Silvretta Hochalpenstrasse. Zo genaamd omdat eh… nouja, de naam klopt. En echt een pas kun je het niet noemen in eerste instantie. De weg staat al ver vooruit aangekondigd en je denkt al vele kilometers onderweg te zijn (daar word je ook aan herinnerd door herhalende bewegwijzering) terwijl je nog steeds op een drukbereden weg dwars door een populair skigebied –inclusief dorpen en resorts-  aan het rijden bent. Pas aan het einde slaat de sfeer om. Een toegangspoortje neemt je graag een bijdrage van een paar euro af en dan wordt het snel rustiger. Op een flink druk bouwverkeer na dat zo blijkt druk bezig is met werkzaamheden aan de dam. Jammer, want niet alleen houdt dit verkeer de rest wat op maar ook is de weg flink bevuild, maar noodzakelijk en we zullen ze er toch maar dankbaar voor zijn. Want exact op het moment dat de werkzaamheden ophouden eindigt ook de wereld. Of zo lijkt het; wat tot op dat moment een heel milde alpenoversteek is verandert terstond radicaal van uitstraling als we bovenaan de meest dicht opeengepakte reeks hairpins blijken te staan. Het stuk is niet overdreven lang, maar des te intenser, met uiteindelijk flink riekende remmen van de BMW tot resultaat. Binnen tien minuten sta je beneden, maar voordat je remblokken uitgerookt zijn ben je zelf ook alweer op adem gekomen. Een bijzonder goede afsluiter, al zeggen we het zelf. Toch zijn we er nog –lang- niet, het idee is om flink tot in Duitsland door te rijden zodat we morgen minder ver hoeven en misschien nog iets binnendoor kunnen rijden. We willen zeker door tot boven Karlsruhe, wat nu eerst betekent: doorgaande weg tot ergens voor de Bodensee, daar een stuk snelweg totdat we het meer voorbij zijn en in Duitsland weer binnendoor steken. Dat laatste scheelt aan tijd amper, mAls je dan toch een in het oog springend ding neer moet zetten, kun je 'm net zo goed écht eh.. in het oog laten sprigenaar het is een stuk leuker rijden dan de snelweg. Prima natuurlijk, maar als dat allemaal vandaag nog moet… kunnen we maar beter gas  geven. Het eind komt in zicht.

Is het iemand wel eens opgevallen hoeveel identieke dorpjes Duitsland kent? Zouden ze het zelf weten? Of zouden ze zelf ook regelmatig, net zoals wij, de navigatie er bij pakken om uit te vinden waar we nu weer zijn? Licht heuvelachtig landschap, check. Slechts een paar richtingen te kiezen, check. Pittoresk wit-met-vakwerk-huisje, dubbel check. En dat echt ontelbaar veel. Al weet het land zelfs nu nog af en toe een kleine verrassing in het verhaal te gooien: een wegversperring door werkzaamheden betekent in deze omgeving vaak een omweg van meerdere kilometers en een op hol slaande navigatie (de eeuwige vraag ‘volg je de omleiding tot het eind of heeft de navi gelijk en kun je afsnijden’), maar kan ook positief uitpakken: tot drie keer toe ontvouwt zich op de alternatieve route nog net een klein pareltje in de vorm van een stukje bochtig canyonrijden wat we anders compleet gemist hadden. De routelog stond aan, dus we kunnen het nog terugvinden ook. Als Nürtingen zich aandient is het nog net licht, zijn we voor de bui binnen en is de keuken nog net een half uurtje open. Meer dan genoeg.