Test: Winters groottoerisme

De beweeglijkheid in het rijwielgedeelte van de GS komt voort uit het feit dat BMW met dit model niet heeft geprobeerd álle rijsensatie in te pakken in een elektrisch verwarmde deken en dus is het voelbaar een tweecilinder die ook voelbaar dwars in het frame draait. Vergeleken met voorgaande generaties echter is dit blok soepeler dan ooit en geeft tegelijkertijd gretiger dan ooit zijn vermogen af. Dat daarmee een klein beetje speling in de aandrijflijn komt zij de motor vergeven. We moeten niet vergeten dat BMW met deze Allroad uit een ietwat ander vaatje tapt dan Kawasaki. Als het goed is kom je er dan ook net iets verder mee als de ondergrond eens wat minder coöperatief zou worden. We zien Ewan McGregor nog niet zo snel zijn kunstje herhalen met een GTR.
De laatste kilometers worden naast de snelweg afgelegd. Na een paar knooppunten te hebben getrotseerd is spreidt het Sauerland zich voor ons uit. Nog immer geen centje pijn, echt koud is het niet en als de handvatverwarming op de BMW werkt heb je zelfs daar geen omkijken meer aan. In combinatie met de handkappen zit je met je vingers netjes uit de rijwind en dat heeft grote invloed op het welzijn van je uiterste lichaamsdelen. De Kawasaki moet het weliswaar zonder verwarming doen, de positie van de spiegels is zodanig dat ook hier de handen, evenals de rest van het lichaam, netjes vrij blijven van snijdende poolstormen. Bij het naderen van Winterberg valt nog maar weinig sneeuw te zien. Het zou toch niet? Als er sneeuw ligt dan mogen we nu toch wel wat verwachten, het is nog amper twintig kilometer. Dat het dorp op zich in een weerkundige Bermuda driehoek bevindt wisten we al, een eerder bezoek in hoogzomer bracht ons reeds de rillingen; de heuvel waarop het dorp zich bevindt was merkbaar enkele graden koudeer dan het omliggen de gebied, maar we stijgen amper en zullen nu toch iets moeten merken. In de verte doemen een paar plukjes wittigheid op en dan is het plots in één keer wit rondom. Een vluchtige blik op de Tomtom stelt gerust; deze werkt nog steeds, dus we zijn niet per ongeluk in een ander dimensie beland. Bizar… maar met het ronden van de laatste bocht laten we ook het mooie weer achter ons. De boordcomputer van de BMW waarschuwt voor vorst aan de grond en mogelijke gladheid; het is nu officieel koud.

Het landschap heeft dan ook een drastische metamorfose ondergaan en is plots voorzien van de stevige witte laag waar we op hoopten. Ach, het winterse weer... even zou je vergeten dat je slechts op twee wielen rondrijdt, die daarbovenop ook nog eens zeer graag op vaste en toch nog engzins griprijke ondergrond willen blijven. Een afslag te vroeg brengt ons op een weliswaar begaanbare maar evenzo serieus besneeuwde parkeerplaats van waar het al direct dikke pret is om nog vanaf te komen. Een beetje geglibber is nooit iemand slechter van geworden en twee wielen die ieder hun eigen pad kiezen kennen we nu ook wel. Het verschil is echter dat met name de GTR aardig dicht tegen de 300 kilo rondtorst en die houd je niet zo eenvoudig rechtop mocht er iets niet helemaal volgens plan verlopen. De BMW heeft hier theoretisch de troef in handen, maar ook deze is nog teeds niet voorzien van spikes of noemenswaardige noppen die bij een dergelijke ondergrond enig effect zouden kunnen hebben. Hier helpt dan ook snel geen ASC meer en ook de tweecilinder staat op een kwaad moment met het achterwiel te draaien alsof in het luchtledige. Afstappen en meelopen dan maar, een voor een.

Schifahren

Klein stukje verder en we kunnen weer. Zien of we nog iets dichterbij de piste komen voor een mooi shot in de sneeuw met de springschans op de achtergrond. ‘Weet je wat, als je nou een aanloopje neemt en zorgt dat je niet stil komt te staan, moet je toch een eind komen lijkt me’. Dat is niet waar. Het voorwiel van de GTR zoekt sneller de diepte op dan een Hollands stel een vrijgekomen tafeltje in de kroeg in beslag kan nemen en de motor gaat geen kant meer op. Wederom doen we een beroep op vereende krachten en na verloop van tijd staat de GTR dan toch op zijn plaats, zij het eigenlijk verkeerd om voor het mooie plaatje. De BMW echter heeft betere kaarten en een groter voorwiel, maar ook deze strandt jammerlijk. Leuk idee, de uitvoering vergt nog enig overdenken en stroomlijnen. Evengoed presteert fräulein die de skilift bedient het om van de gelegenheid gebruik te maken en op hoge poten eens flink uit haar hippe sneeuwschoenen te schieten. ‘wat denken jullie wel, dat is hier geen rijbaan!’ Eh, dat bord hier zegt anders, maar goed. Het feit dat we de twee machines letterlijk aan het dragen zijn schijnt nog steeds de indruk te wekken dat we er even snel de piste mee op en af willen schieten. Ach, het is allemaal image he…

Weer terug op (redelijk) vaste grond steekt de troef van de kawasaki de kop op: zijn onvermurwbare koersvastheid. Wie heeft er nou tractiecontrole nodig op zo’n machine? Ja, als je alle 155 paarden ineens los zou laten, maar in elk ander geval blijft de machine gewoon rotsvast doorrollen en is er niets aan de hand. Dan is de GS toch net iets lichtvoetiger en heeft eenvoudig een half bestraat bospad meer voeten in de aarde. Okee, je zou er wel verder mee kunnen komen, maar we hebben zojuist al vastgesteld dat dat niet eens zóveel verder is. En met die gedachte zetten we de handvatverwarming maar weer een standje hoger.