Test: Moto Guzzi Griso 1100

Het ontwerp van de Griso mag in meerdere opzichten opmerkelijk genoemd worden. Neem om te beginnen de uitstraling: ongeacht wie we met de Griso tegenkwamen, of wie de Griso een bestuderend oog toewierp, telkens weer kregen we een "thumbs-up".


Van jong broekie tot oude van dagen, en van scheurpiloot tot chopperfreak; iedereen was lovend over deze Italiaanse schone. "Hoeveel cilinderinhoud heeft ie?" Elfhonderd ceecee. "Elfhonderd, gaat hard zeker?" Honderddrieënnegentig kilometer per uur wisten we op de digitale teller te zetten toen we de motor op een van de spaarzame rechte stukken in de Belgische Ardennen even de sporen gaven, hetgeen overeenkwam met 187 km/u volgens de Garmin navigatie. De opdoemende krappe linker maakte dat de remmen flink moesten worden aangesproken voordat de meter de kans had tweehonderd aan te tikken, maar de meeste fut was er op dat moment al uit. Waarmee de snelheidsmeter trouwens griezelig nauwkeurig is, nog niet eerder hadden we een motor met zo weinig afwijking op de snelheidsmeter als bij deze Moto Guzzi. Dat je met de Griso geen snelheidsrecords zult vestigen zal de echte snelheidsfreak misschien teleurstellen, maar daarmee is niet gezegd dat je niet vlot kunt rijden met deze luchtgekoelde V-Twin. Daar weet een klein groepje Hollanderse supersporters inmiddels alles over te vertellen: zojuist ingehaald door twee dwazen op twee Italiaanse schonen, waaronder deze Griso, dachten de supersporters wel even aan te kunnen pikken.

Dachten... maar hadden daarbij hun tegenstanders danig onderschat. Heel even weet het clubje aan te pikken, maar als het tempo richting honderdzeventig kilometer per uur gaat (binnendoor welteverstaan) worden de supersporters steeds kleiner in mijn spiegel. Ondanks dat de Griso niet echt voor dit soort snelheden is gebouwd, gaat het de motor allemaal goed af. Het rijwielgedeelte geeft duidelijk aan dat de grens is bereikt, waarbij met name de achterkant behoorlijk begint te pompen, maar dankzij het brede stuur blijf je te allen tijde alles onder controle houden. Qua grip zul je dan ook niet snel in de problemen komen, daarvoor genereren de Metzeler Rennsports simpelweg teveel grip. Tenminste, als de banden eenmaal op temperatuur zijn gekomen. En dat is meteen de keerzijde van die sportieve medaille: zijn de weersomstandigheden minder gunstig, dan is het meteen alsof je op eieren aan het rijden bent. Precies zoals het ons bij onze eerste (natte) kennismaking verging.

En dat is jammer, persoonlijk zou ik deze Rennsports dan ook inruilen voor een minder sportieve, meer straat georienteerde band waarmee je misschien qua absolute grip het nodige inlevert, maar die daarentegen onder alle omstandigheden zijn grip weet te behouden. Daarbij, zoals gezegd, zijn Rennsports op een Griso behoorlijk overkill, alsof je met een kanon een mug wilt doodschieten.

Het zal de ware Griso liefhebber trouwens een spreekwoordelijke worst wezen: die rijdt niet door weer en wind, en zal juist die Rennsports waarderen puur en alleen al vanwege het sportieve imago wat de motor erdoor uitstraalt. Net als de vette upside-down, Brembo remmen met staalommantelde remleidingen, de megadikke uitlaatdemper en de cardan met enkelzijdige achterwielophanging: de Griso is van a tot z een statement.
Je kunt zeggen wat je wilt, maar je valt wel op met zo'n uitlaat Soms misschien totaal overbodig, maar wel leuk. Een beetje Rivella light zullen we maar zeggen. De remmen zijn trouwens geheel op het rijkarakter van de Griso afgestemd: geen tweevinger rem maar stevig doorknijpen is hier het devies om de 227 kilo drooggewicht tot stilstand te krijgen. Guzzi traditioneel heeft ook deze Griso cardanaandrijving, hetgeen - zeker bij sportief rijden - je overduidelijk gaat merken. In eerste instantie verweten we de injectie een aan/uit karakter, maar een nadere studie wees al snel uit dat de cardan hierbij de boosdoener bleek te zijn. Ook de versnellingsbak is niet geheel zonder kritiek: zeker in eerste en tweede versnelling is de bak behoorlijk luidruchtig en dat gaat op den duur behoorlijk vervelen. En dat is jammer, want de bak schakelt op zich probleemloos.