Test: Harley-Davidson Pan America Special

Vlak voor het Haringvliet verlaat ik de A29 en sla af richting “Stad aan ’t haringvliet”, om via Middelharnis en Kralingenlekker door te stomen naar Stellendam. Daar kan het gas er lekker op en kan de V-Twin zich van zijn sterke kant laten zien. Het is een juweel van een motorblok. De 1250cc V-twin heeft een unieke ontstekingsvolgorde van 270°-450°-270°, dit dankzij een 30° offset van de kruktappen. Dat geeft de motor een lekker roffelend karakter. Een beetje geciviliseerder en minder luid dan ik van Harley gewend was, Die koffers had ik net zo goed thuis kunnen laten, maar goed... zie dagelijks genoeg GS'en waarbij ik exact hetzelfde denkmaar dat bevalt mij prima. De motor trilt ook nauwelijks en geeft helemaal geen vibraties door aan handen of voeten met dank aan de twee primaire balansassen. Het blok heeft verder variabele kleptiming en pingelsensoren, waardoor de motor zelfs op brandstof met 91 octaan kan lopen, mocht je ergens op avontuur gaan in een deel van de wereld waar brandstofkwaliteit minder vanzelfsprekend is. Op ons zogenaamd milieuvriendelijke E10-goedje haalt de Harley een indrukwekkend topvermogen van 150 pk en een maximum koppel van 124Nm, dat via zelfbekrachtigende slipperkoppeling aan zesbak wordt doorgegeven. Die koppeling heeft een wat kort aangrijpingstraject en de eerste versnelling is wat aan de lange kant, maar als je daaraan gewend bent, kun je er prima mee knallen. Het blok is razendsnel en trekt al vanaf 1800 tpm als een beer. Hij wordt gestaag sterker en lijkt nergens een dip of piek te hebben. Het gaat in de twee trouwens toch te snel om dat te merken, hij houdt het voorwiel maar net aan de grond als je volgas wegtrekt. En in hogere versnellingen zit je zeer rap aan hoogst illegale snelheden. Stuurt nog verdomd goed ook, en niet alleen voor een Harley. Bij normaal gebruik merk je voornamelijk dat hij zeer rap optrekt en dat je voor inhaalpogingen bijna nooit hoeft terug te schakelen. Daarbij is deze motor uiterst spaarzaam met benzine, ik reed er gewoon 1 op 20 mee! 

Modi

Belangrijker is, dat de krachtbron van deze Harley bijzonder mooi loopt bij alle snelheden en dat de gasreactie in de “street” modus lekker soepel is, waardoor je altijd optimale controle over de motor hebt, ook als je op het scherpst van de snede een fractie meer gas wil geven. Geen schokken, maar een nette gasaanname. Perfect. Zoals tegenwoordig mode heeft ook de Pan American vijf instelbare, voorgeprogrammeerde modi, die elk een specifieke combinatie bieden van motorkarakter, motorremwerking, C-ABS-settings, C-TCS-settings (tractiecontrole) en – in het geval van de luxere Pan America 1250 Special – de veringinstellingen. Daarnaast heeft de Harley overigens nog een heel alfabet aan assistentiesystemen, zoals bandenspanningscontrole Hopelijk zijn we volgend jaar van die kutcorona verlost, zodat we alsnog de trip naar Frankrijk kunnen doenTPMS, Drag-Torque Slip Control System (DSCS) en Hill Hold, Cornering Enhanced Linked Braking System (C-ELB) Rear-wheel Lift Mitigation, Cornering Enhanced Traction Control System (C-TCS) en Front Wheel Lift Mitigation (FLM), een systeem dat voorkomt dat het voorwiel te ver omhoogkomt tijdens acceleratie.  

Elektronische vering

Over de kleine weggetjes van Walcheren, op weg naar West-Kapelle kan ik genieten van de enorme wendbaarheid van deze Harley. Op de eerste ochtendmeters merk je soms dat de stuurdemper wat zwaar gaat, maar zodra die zijn ochtendreuma te boven is stuurt de Harley werkelijk geweldig. Er is bij hele lage snelheden een lichte vorm van onderstuur merkbaar, maar als je wat brutaler tekeergaat stuurt hij lekker licht en heel flitsend. Hij laat zich snel en gemakkelijk scherpe bochten in kantelen en is op rotondes in een mum van tijd om te gooien. In snelle doorlopende bochten ligt hij als op rails, bovendien laat hij zich door langsrichels ook niet van de wijs brengen. Ik krijg er steeds meer vertrouwen in, ook omdat de elektronische vering het gewoon goed doet en de Michelin Scorcher banden – op tubeless spaakwielen – op het droge goede grip en feedback geven. De goede wegligging en de fijne feedback van de Pan American is ook te danken aan de semi-actieve vering, die tot de uitrusting van de “Special” behoort. Deze heeft ook een zogenaamd “Vehicle Loading Control”-systeem, dat het gewicht van de rijder, de passagier en bagage voelt en de veervoorspanning van de achterschokdemper daar automatisch op aanpast. De vering zelf reageert op de positie (inzakking) van de vering, de verticale snelheid en acceleratie van de motorfiets, de rolhoek en rolsnelheid,
Luchtkanalen voor frisse lucht, de uitlaatbocht loopt net iets te dicht langs je been af

Riante kofferset, maar dat maakt 'm best wel breed

Aan de slijtplekken te zien heeft 'ie al een zwaar leven achter de rug. Rempook is handig aan te passen voor offroad gebruik

Showa semi-actieve vering is subliem. Net als het blok trouwens, hadden we dat al gezegd? de gasstand en het remkoppel, terwijl de het veerkarakter ook wordt bepaald door de keuze uit vijf vooringestelde profielen: Comfort, Balanced, Sport, Offroad Soft en Offroad Firm.

Adaptive Ride Height

Bijzonder is ook de “Adaptive Ride Height. Om gemakkelijker op- en af te stappen, daalt de motor 2,5 tot 5 cm als je stopt, en verhoogt ze de vering als je weer rijdt. Het systeem kent vier modi: Auto (daalsnelheid afhankelijk van de remvertraging), Short Delay en Long Delay (daling vertraagd tot motorfiets stopt, rijhoogte blijft hoog op lage snelheid, bij langzaam rijden op een parkeerplaats of bij offroad rijden) en Locked (daalt niet). De Adaptive Ride Height heeft overigens geen invloed op de veerwegen, die blijven intact. In de praktijk werkt het niet helemaal perfect: vaak daalt hij pas als ik na een stop weer ben opgestapt en de motor start, wat ook verklaart dat ik wat problemen heb met de zijstandaard: Je kunt hem sowieso niet uitklappen als je de middenbok al hebt uitgeklapt, want dan haakt hij in de middenblok. Zet je de motor direct op de zijstandaard, dan staat hij soms wel erg op een hellingshoek. Dat is natuurlijk logisch als hij niet inzakt naar zijn parkeerstand. Wellicht dat het feit dat er af en toe een controlelampje blijft branden daar wat mee te maken heeft? Het gaat meestal weer uit als ik de motor uit en weer aan zet, maar het geeft aan dat de motor na twee offroad/onroad-introducties en een hardcore-reis door Noorwegen niet helemaal okselfris meer is. Ook het voorwiel lijkt niet helemaal rond meer te zijn, het stuitert bij 55 km/uur nogal. Wat anders dan de Auvergne, maar volksstammen genoeg voor wie dit al veel te spannend is...Daarboven en daaronder niet, daar rijdt hij gewoon lekker, met name in de street-stand. In de sportstand is de vering wat stugger. Op zich wel prettig, maar dan is ook de gasreactie wat directer. Dat past prima als je aan het knallen bent, maar persoonlijk vind ik de gasreactie in de street-stand prettiger – zeker omdat echt “knallen” met de snelheidslimieten in het Zeelandse toch een beetje een utopie is. De street-stand past dan beter. Daarin is de vering weliswaar een beetje soft gedempt, maar toch stug genoeg om de motor goed in het gareel te houden, zelfs bij het remmen duikt hij nauwelijks. En dat terwijl de vierzuigerremtangen in het voorwiel veel power in huis hebben en goed te doseren zijn. Een nadeel vind ik die comfortabele vering dus niet. En mocht ik er wat aan willen veranderen, dan kan ik dat in de zelf te programmeren modus instellen. De Harley biedt dus – met enige moeite – voor elk wat wils!