Test: Ducati Streetfighter V2

Meer gewicht op het voorwiel is ook precies de reden waarom de Italianen voor het eerste deel van de perspresentatie op het circuit van Monteblanco bij Sevilla de Streetfighter V2’s van de in designopzicht controversiële vleugels hebben voorzien. Bovendien is ook het hoge en brede stuur nog iets naar voren gekanteld, waardoor je bij ongewijzigde rechtop zithouding net effe wat meer Monteblanco mag niet het lekkerste circuit op aarde zijn, maar je hoort me nu écht niet klageneen met de motor bent. Het zadel is met 845 mm best wel hoog geplaatst, maar is gelukkig wel smal genoeg om met je voeten goed contact met moeder aarde te kunnen maken. 

Vanuit de pitstraat gaat het in de Sport modus onder een luid gebrul richting het circuit – met dit lawaai zal je zeker geen vrienden maken bij je in de straat. Hoe dit in hemelsnaam de homologatiekeuring heeft kunnen doorstaan is mij een raadsel. Spontaan en nadrukkelijk, maar niet agressief is de manier waarop de Superquadro V-Twin op de bevelen van de rechterpols reageert, waardoor zelfs in de agressieve rijmodus de Streetfighter V2 een zuivere en controleerbare indruk maakt. De motor maakt echter wel een totaal andere indruk dan je van een eenliter V-motor verwachten zou: onderin is van kracht nog niet echt sprake en ook in het middengebied ontbreekt de kenmerkende V-twin punch. Pas als in het TFT-kleurendisplay de ‘naald’ de 6.500 tpm is gepasseerd krijg je een enorme trap onder je reet en blaast de Streetfighter er Op straat ben je blij dat Ducati niet voor de makkelijke weg is gegaan. Juist die technische snufjes maken 'm veel gemakkelijker te rijden op straat dan de V4 of de oer-Streetfightertot 9.000 toeren per minuut volle bak vandoor en houdt dat daarna nog vast tot de begrenzer rond de 11.000 tpm een einde aan de pret maakt. Als aan het eind van het oneindig lange rechte stuk het 4,3” display een snelheid van 250 km/u aangeeft ben je blij de beproeving van dit tempo te hebben doorstaan – de rijwind trekt aan je hele lichaam, terwijl de helm je neus platdrukt.  

Voor de daaropvolgende krappe rechterknik moet de snelheid tot pak ‘m beet 70 km/u worden teruggebracht, wat de V2 met speels gemak tot een goed einde volbrengt. Dezelfde vertragingsorganen als waarmee de Panigale V2 is uitgerust, maar dan met minder bijterige remblokken, hebben zich vertaald naar een transparant remgevoel met hoogste efficiëntie, maar dan zonder de initiële bite van de Supersport remmen. De remmen zijn echt een knaller. Tegelijkertijd kan de V2 dankzij
Stuurdemper voelt niet als een beperking. Remmen bijten niet, maar vertragen wel

Vering is rondom volledig in te stellen. Op het circuit had Ducati 'm wat straffer afgesteld

Zeg nou zelf, is dit geen plaatje?de soms overgevoelige standaard quickshifter met autoblipper tot de tweede versnelling worden teruggeschakeld, waarna bij de apex onder zware hellingshoek weer genadeloos op het gas kan worden gegaan. Met dank aan alle elektronische hulpmiddelen die hellingshoek gevoelig zijn. Van ABS tot tractiecontrole, wheelie controle en de genoemde up/down quickshifter tot aan de elektronisch geregelde motorrem. Het enige dat ontbreekt is een sneltoets om van rijmodus te switchen in plaats daarvan diep in het menu te moeten gaan. 

Stabiliteitsproblemen zijn de Streetfighter V2 vreemd dankzij de aanpassingen die Ducati voor dit circuitdeel van de test aan de afstelling van de volledig instelbare vering heeft doorgevoerd: meer ingaande en uitgaande demping en meer veervoorspanning zowel aan de voorkant als de achterkant hebben de stabiliteit zowel rechtuit als onder hellingshoek en tijdens het remmen vergroot. Dat wil zeggen: dat beweert Ducati en aangezien het ons in de beperkte sessies de tijd ontbreekt om met de afstelling te spelen nemen we dat ditmaal voor kennis aan en constateren dat op die genoemde stabiliteit weinig Here comes... the Joker. Oh nee, sorry, we hadden beloofd hier geen grappen over te makentot niets is aan te merken. De nieuwe Pirelli Diablo Rosso IV banden in 120/70 ZR17 formaat voor en180/60 ZR17 formaat achter zorgen na een korte opwarmfase voor een neutraal stuurgedrag en goede handling, maar missen de messcherpe precisie van een supersportband. 

Daar vraagt de Streetfighter V2 echter ook niet om en al helemaal niet in het achterland dat in de middag toneel is voor het tweede deel van deze perspresentatie. De ietwat meer rechtop zithouding ten opzichte van de Streetfighter V4 is ronduit comfortabeler, evenals het bredere zadel en de dikkere polstering. Zeer lichtvoetig en met veel gevoel aan de voorkant raast de Ducati over de smalle weggetjes, is zeer nauwkeurig te sturen en bied ook in de tammere Road modus nog steeds voldoende druk voor een vlotte rijdynamiek. En in standaardsetting voegt de vering daar nog wat extra comfort aan toe.