Test: Ducati Streetfighter V2

Grappig hoe je in tien jaar tijd compleet anders tegen een motor aan kunt kijken. Toen Ducati in 2008 op de EICMA in Milaan de 155 pk sterke Streetfighter presenteerde sloeg die motor in als een bom: een supersportieve Naked met de performance van de 1098 Superbike. Een straatvechter die zó intimiderend was dat hij enorm veel respect afdwong. “Ik vocht met de straat, maar de straat won”, schreven we zomer 2009 na in de Duitse Eifel door de Streetfighter te zijn gevloerd. Juist die extreme performance, Potjandikkemes... dat ik dit nog mag meemaken. Én droog, én circuit, én bloedgeile fiets. Knijp eens in m'n armdie de Streetfighter z’n reputatie als ontembaar beest had gegeven, bleek killing voor het verkoopsucces te zijn. Potentiele klanten waren zo geïntimideerd, dat uit levensbehoud een andere (veiligere) keuze werd gemaakt. Pas nadat het kleinere (minder intimiderende) broertje Streetfighter 848 werd gelanceerd zou de fiets door het grote publiek worden omarmd. 

Hoe anders is het nu. Toen in de vierde episode van de Ducati World Première de 153 pk sterke Streetfighter V2 werd gepresenteerd werd ‘ie door de Italianen als het minder intimiderende broertje van de Streetfighter V4 neergezet, terwijl ‘ie op papier met een topvermogen van 153 pk bij een drooggewicht van 178 kilo amper onderdoet voor die 155 pk / 167 kg Streetfighter uit 2009. Grappig, hoe de meest extreme naked van destijds nu als instapmodel van de herboren Streetfighter familie moet worden gezien – en Dat deed zeer, dus droom ik niet. Hoewel het anders wel een fiets is om bij weg te dromenvan de Streetfighter waarschijnlijk een verkoopsucces moet gaan maken, net als de Streetfighter 848 destijds heeft gedaan. 

Nu had Ducati zich er gemakkelijk vanaf kunnen maken met de nieuwe Streetfighter V2, de basis was er namelijk al in vorm van het “kleintje Supersport” Panigale V2. Uitkleden en voorzien van een breed stuur en de Streetfighter V2 zou klaar zijn geweest. Twintig jaar geleden zou dat het overwegen waard zijn geweest, maar heden ten dage kom je daar niet meer zo gemakkelijk mee weg. Het enorme vermogen (vergeet niet dat ‘ie ‘maar’ 2 pk minder heeft dan de oer-vechter) en de Italiaanse drang tot perfectie hebben aanpassingen noodzakelijk gemaakt om ervoor te zorgen dat het nu kleintje Naked niet alsnog een loopje met iedereen gaat nemen. Nu had Ducati met de controversiële Winglets bij de Streetfighter V4 al de norm gezet, maar hoewel ook de V2 daarmee kan worden uitgerust moet daarvoor wel eerst 1200 euro extra op tafel worden gelegd,
The Joker, logisch toch? TFT is overzichtelijk

Nah... dan toch maar liever met mooie afdekkap in plaats van die duozit

Enkelzijdig achterwiel is jammie... achterbrug is 16 mm langer dan in de Pani V2, wielbasis in totaal 29 mm

Dat geluid, of beter gezegd, dat lawaai, hoe ze dat in hemelsnaam door de keuring hebben gekregen. Blok blinkt niet uit in de toerenkelder of het middengebied, maar tussen de 6.500 en 9.000 tpm om de druk op het voorwiel bij 265 km/u met 27 kilo te verhogen – juist. Veel nuttiger zijn in dat opzicht de andere aanpassingen die Ducati voor het gewijzigde inzetgebied aan blok en rijwielgedeelte heeft doorgevoerd.

Naast dat de V2 dus standaard niet van Winglets is voorzien (wat het design als je het ons vraagt alleen maar ten goede is gekomen) heeft de fiets ook een ander uitlaatsysteem en een smallere tank, waarmee hij dus van de V4 te onderscheiden is, maar buiten dat is de Streetfighter V2 net zo adembenemend mooi als de Streetfighter V4. Zoals gezegd: zo niet mooier, want Winglets hebben de V4 een onnodig breed, plomp, vooraanzicht gegeven. Van de LED-grijns van de Joker tot de luchtige achterkant met dubbele doorvoer onder het zitje, is de V2 waanzinnig vet om te zien. 

Bij het motorblok zien we de Ducati-typische zaken terug, van 90 graden V-twin hoek tussen de cilinders en dubbele injectoren per cilinder tot desmodromische klepaandrijving. Dat het de Streetfighter ernst is, verklappen de 153 pk topvermogen en 101 Nm koppel. Ten opzichte van de Panigale V2 heeft Ducati de eindoverbrenging ingekort om ‘m meer pit te geven op straat, maar tegelijkertijd wel de gasrespons van de ride-by-wire gasklepbediening zachter gemaakt. Wat het rijwielgedeelte betreft heeft de Streetfighter V2 in basis eenzelfde monocoque constructie met diecast aluminium hoofdframe dat ook als airbox dienst doet en waarbij het blok als dragend deel in de constructie is opgenomen. Een aangepast subframe en een 16 mm langere achterbrug ten opzichte van de Panigale V2 moeten meer gewicht op het voorwiel hebben gezet.