Test: CFMoto 650NK-TT

Hoewel de racer perfect door de langzame Woodlands sectie van Cadwell te rijden was en vanaf 3.000 tpm de langzame Hall Bends bochtuit op deellast prima oppakte, was het pas boven het 5.800 tpm markeerpunt in het uitstekende Translogic dashboard dat de getunede Chinese racer echt tot leven kwam. De serieuze explosie van vermogen was niet te fel om de achterkant te laten uitbreken, maar controleerbaar genoeg om de CFMoto krachtig uit langzame bochten te laten accelereren. De legendarische link tussen rechterhand en contactvlak van de achterband was precies goed. Bij 8.000 tpm was er een voelbare tweede trap in vermogen, dat bleef groeien tot de begrenzer bij 10.300 abrupt ingreep.
Naakt is de 650NK-TT minstens zo sexy. Het blok levert 102 pk, aan het achterwiel

Road and Track unit uit huize Öhlins stond niet 100% goed voor Cadwell afgesteld, maar dat is een kwestie van finetunen. Stuurdemper wil je echt wel hebben op de Mountain Course van het eiland Man

Zwaar materieel, maar remmen doet 'ie dan ook als de beste

Echt, supervetDit betekende dat de motor het best als tweetakt racer kon worden gereden, door de zeven schakellampjes in het display een voor een progressief te laten oplichten totdat deze bij 10.000 tpm begonnen te knipperen als teken dat dit hét moment was om op te schakelen. Zelfs met de ratio’s van de straatfiets bleef je daarna in het vette deel van de koppelkromme, dus loonde het om het blok telkens maximaal op toeren te houden. Dat topvermogen was echter niet ten koste van rijdbaarheid onderin gegaan – het was puur omdat het blok bovenin zoveel sterker was, dat het op toeren moest worden gehouden. De manier waarop het vermogen werd afgegeven was trouwens ultrasoepel – er was geen enkele vibratie te bespeuren, waarvan je tijdens een 240 km lange TT race vermoeid zou kunnen raken.

Weer de pitstraat uit voor mijn tweede sessie op een nu opgedroogde baan en met een nu wel goed werkend quickshifter – hoewel nog wel wat stroef – was ik in staat om de stuureigenschappen van de CFMoto gedegen te verkennen, en het beste compliment dat ik kan geven is te zeggen dat het een fiets zonder (onaangename) verrassingen bleek te zijn. De manier waarop de fiets liep, stuurde en remde was totaal voorspelbaar. Vooruit, qua performance werd ik helemaal zoek gereden door de eveneens aanwezige 600 Supersports en 1000cc Superstocks waarmee ik het circuit deelde – maar door Hall Bends of de Bus-stop Chicane kon ik ze weer terugpakken dankzij de lichtvoetige stuureigenschappen van de Chinese Supertwin, en dan met name bij het aanremmen van Park Corner aan het eind van het rechte stuk, of heuvelaf richting de tweede-versnelling Mansfield. Daar leverde de combinatie van 320 mm De meester zelf aan het werk. 68% van de tijd volgas!Brembo schijven met Monobloc remklauwen plus de Sigma antihop koppeling goed werk om de CFMoto voorspelbaar en effectief van hoge snelheid af te remmen. Ook in de Gooseneck Esses of in Mansfield kon ik de 650NK-TT diep de bocht in remmen zonder dat de motor zich oprichtte en rechtdoor wilde gaan, daarbij nog steeds gemakkelijk en vergevingsgezind insturend. 

De chatter in met name Charlies, de snelle rechterknik voor het lange rechte stuk, interesseerde me niet, nadat ik mijn tempo opvoerde om deze kritieke bocht die uiteindelijk je snelheid aan het eind van het rechte stuk bepaalt een versnelling hoger in vierde versnelling te nemen. Een paar keer had ik de verkeerde lijn en moest ik de voorrem licht erbij pakken om wat snelheid te verliezen – geen enkel probleem met een fiets die zo vergevingsgezind is dat ’t zeker een ideale racer voor beginners zou zijn. De Öhlins voorvork had echter wat aandacht nodig – hij leek te stijf afgesteld om me het maximale van de grip van de Metzeler voorband te laten benutten in de jacht op de maximale bochtensnelheid, wat in Charles de meeste ronden resulteerde in chatter aan de voorkant. Op het rechte stuk komen ze je voorbij blaffen, maar in de bochten is het andere koek. Eat my dust!Daar en in de andere snelle bocht van Cadwell Park, Chris Curve. Waarschijnlijk werd die chatter daar veroorzaakt omdat ik daar bochtuit progressief harder op het gas ging, waardoor de voorkant een tikkie lichter werd. Charles nam ik daarentegen halfgas en dus zonder al te veel gewichtsverplaatsing. Ongetwijfeld een kwestie van goed afstellen. 

De rijpositie waar Gary Johnson voor had gekozen was erop gericht om de grip aan de voorkant te maximaliseren, omdat het zadel van de ZX-10R een dikke vulling had die je omhoog duwde en veel van je gewicht via je polsen, armen en schouders op het voorwiel zette. Opmerkelijk genoeg bleek die zithouding gedurende mijn sessie van een uur rijden totaal niet vermoeiend te zijn, en het grote scherm was gemakkelijk achter te kruipen voor de vele mijlen volgas op het Isle of Man TT circuit waar een topsnelheid van 158 mijl per uur (254 km/u) werd genoteerd.