Test: MV Agusta Brutale 1000 RR

Dat het ook daadwerkelijk werkt leert ons de Launch Control op een verlaten weg ergens in het rivierenland, waar met de Brutale 1000 RR kan worden kennisgemaakt. Eigenlijk had dat Almeria in Spanje moeten zijn, tot COVID-19 daar een dikke streep doorheen trok en op plan B moest worden overgegaan: een onlinepresentatie, gevolgd door een individuele testrit vanuit de Benelux importeur die – hoera voor ons – Heeft meer weg van een F4 zonder kuip, maar dan wel een comfortabele F4op slechts een half uurtje rijden van de redactie zit. Voordeeltje voor ons, omdat het in onze eigen achtertuin is kunnen we er meteen vol voor gaan. 

Na op een verlaten recht stuk weg het ‘Get Ready for the Launch’ knopje boven de startknop op de rechtse clip-on te hebben gedrukt geeft het bijzonder fraai vormgegeven 2^e generatie 5” grote TFT-display (echt een 500% verbetering t.o.v. generatie 1) instructies wat we moeten doen om met MAG3 te worden gelanceerd. Koppeling in, motor in 1^e versnelling, gas vol open en daarna de koppeling laten opkomen. “Wat er ook gebeurt, draai het gas niet dicht maar hou het vol open,” had Brian tijdens de presentatie gezegd dus dat doen we nu dan ook maar. Het tweede advies dat we hadden gekregen was om vooral niet de koppeling ineens te dumpen, maar laten opkomen zoals je normaal gesproken wegrijdt. 

Wat dan gebeurt is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend te noemen. Met een rotsnelheid schiet de Brutale er als een dragracer vandoor, waarbij het voorwiel amper contact met moeder aarde verliest en voordat je in gedachten Hottentottensoldaten-tentententoonstelling hebt gezegd de 200 per uur wordt aangetikt. Volgens MV gaat dat ‘ervandoorknallen’ door tot de topsnelheid van 300 km/u is bereikt, maar dat proberen we vandaag maar niet uit, boven de 180 per uur voelt het al alsof m’n RX-7V naar achteren wordt gedrukt. Wat op zich opmerkelijk is, bij de Z H2 waarmee we op de Las Vegas Speedway toch 270 km/u hebben aangetikt heb ik daar met exact dezelfde helm geen last van gehad, maar dat even terzijde. 

De Brutale gaat er niet alleen zonder wheelieneiging als een speer vandoor wanneer het knopje Launch Control wordt gebruikt, ook als het gas gewoon vol wordt opengedraaid blijft het voorwiel grotendeels aan de grond terwijl je met een rotvaart op de volgende bocht afstormt. Je weet dat je elektronisch wordt beschermd, maar het voelt totaal niet alsof je wordt afgeremd. Niet in de Sport modus waarmee we de testrit beginnen en waarin de Brutale zich gedraagt als een vurige hengst die uit je hand eet, en al helemaal Moderne Café Racer Superbike dekt anders de lading ook best welniet in de Race modus waarin z’n gedrag best wel beestachtig wordt als hij onder volle acceleratie boven de 200 km/u opschakelend van drie naar vier z’n kop flink begint te schudden. Enkel in de Rain modus voelt het als meer van deze planeet aan, maar dat kan ook zijn omdat in die modus het vermogen ietwat is afgeroomd. Met de nadruk op ietwat, zelfs in de Rain modus hebben we ons geen minuut verveeld.

Wie er met een fraaie wheelie vandoor wil gaan zal eerst in het menu de Front Lift Control uit moeten schakelen. Maar pas op, dan heb je alleen nog maar je rechterhand om wheelies te beteugelen. Bezint eer gij begint zegt het spreekwoord niet voor niets, wil je van dik vierendertigduizend euro aan motorfiets het rubber onder en de glimmende kant boven houden.

De acceleratie is niet het enige wat indrukwekkend aan de Brutale 1000 RR is. Ondanks dat de zit als gevolg van de clip-ons meer weg heeft van een Café Racer dan een Streetfighter en je dus meer voorover zit heeft dat geen negatieve invloed op zowel het comfort als de stuureigenschappen gehad. Veel gemakkelijker dan de zithouding doet vermoeden is de Brutale van richting te veranderen, omleggen van het ene op het andere oor gaat met speels gemak en daarbij stuurt de Brutale ook nog eens uitzonderlijk precies. De elektronisch geregelde vering past zich op de rijmodus aan en weet voor sportieve vering verrassend goed oneffenheden te absorberen. Meer dan je verwachten zou. Opmerkelijk trouwens dat MV niet heeft gekozen voor semi-actieve vering, wat op straat best veel voordelen moet hebben, hoewel op de vering op zich zoals gezegd weinig aan te merken is.

De zit is weliswaar meer voorovergebogen dan bij een fiets met een recht stuur, maar is niet van het niveau dat je na 5 minuten in de stad al gek wordt van de druk op je polsen, zoals bij elke F3 en F4 het geval is. Ten opzichte van de oude Brutale heeft MV het zadel ook nog eens verlaagd,
Het zadel is een flink stuk lager dan voorheen, wat 'm stukken toegankelijker maakt

Knap hoe ze dat blok indrukwekkend en tegelijkertijd super gebruiksvriendelijk hebben gemaakt. Stationair een kakofonie aan geluid, maar op toeren valt 't best mee als in dat je niet iedereen meteen tegen je in het harnas jaagt waardoor je nu in plaats van op meer in de motor zit en je daardoor meer een met de motor voelt. Bovendien maakt ‘m dat ook stukken vriendelijker in de stad en dat is precies wat MV voor ogen heeft gehad: gemakkelijk te rijden in de stad, en tegelijkertijd extreem op het circuit.

Hoewel bij tijd en wijle het tempo ver boven het maximum toegestane ligt, maar zoals gezegd nog wel ruimschoots onder z’n topsnelheid van meer dan 300 km/u, en onder acceleratie het onderste uit de kan wordt gehaald (of in ieder geval een poging daartoe wordt gedaan) is het opmerkelijk hoe geluidsvriendelijk deze Italiaan voor de omgeving is. Uit in- en uitlaat klinkt een viercilindersound die best fraai klinkt zonder overdreven luid te zijn. Iets wat we niet hadden verwacht en al helemaal niet toen voorafgaand aan de test door Jan Ykema van MV importeur Moto Mondo de Brutale was gestart om ons wegwijs te maken in het uitgebreide menu. Stationair klinkt deze Brutale namelijk behoorlijk, ehh… brutaal.

Terug even naar die topsnelheid van meer dan 300 km/u. Om ervoor te zorgen dat ook bij dat soort snelheden alles in goede banen verloopt heeft MV veel aandacht aan de aerodynamica besteed, wat onder meer terug te vinden is in de aerodynamische winglets die naast de radiator zijn Zouden we wel eens vaker een straf toerke mee willen doengeplaatst en voor extra downforce zorgen. Volgens MV ga je dat verschil goed voelen boven de 200 km/u. Wederom, we reden niet op het circuit maar de gewone openbare weg en dus zullen we ook dit voor waarheid aan moeten nemen. 

Om 186 kilo plus vloeistoffen en berijder aan geweld weer vanaf 300+ tot stilstand te krijgen zijn goede remmen wel een pré, en dat hebben ze bij MV zeker goed gedaan. Brembo Stylema is op dit moment z’n beetje het meest exclusieve remsysteem dat voor consumenten verkrijgbaar is. In combinatie met het instelbare Bosch 9 Plus bochten-ABS met Race Mode weet de Brutale een behoorlijk krachtige vertraging te realiseren, zo krachtig dat je kunt voelen wanneer het anti-roll ingrijpt om te voorkomen dat je voorover van de motor afkukelt.