Test: Kawasaki Z900

Hoewel Kawasaki geen enkele aanpassingen aan de afmetingen van de Z900 heeft gedaan, voelt ‘ie toch compleet anders aan. Met dank aan het hoge zadel, dat in Europa nu standaard op de Z900 is gemonteerd. Ondanks dat ik met m’n 1,72 mtr lengte maar korte benen heb had het zadel van mij persoonlijk trouwens nog best een tikkie hoger mogen zijn, maar ten opzichte van die lage zit is het al een hele verbetering.
De setting van de vering is voor en achter aangepast op het verstevigde frame

Andere einddemper met grotere kamers voor meer uitlaatgeluid. Blok is nog steeds toonbeeld van souplesse en tot 8.000 toeren Dr. Jekyll, daarboven Mr. Hide. Bedrijfstemperatuur is trouwens ideaal om ijskoude handen aan op te warmen, weten we nu

Geen radiale klauwen, maar dat mis je ook niet. Daar is het frame dus verstevigd. De Z900 70kW is alleen te herkennen aan de uitlaatbochten, die dunner dan die van de gewone Z900 zijn. Aan jullie te rijden waarvan bovenstaand plaatje is De driehoeksverhouding stuur, zadel en voetsteunen is nu veel beter in balans, waarbij de voetsteunen ten opzichte van het zadel een tikkie naar achteren zijn geplaatst en je licht voorover moet buigen om het stuur vast te pakken. Ook dat stuur had voor mij een tikkie agressiever mogen zijn, iets breder en iets vlakker. Om een iets sportievere zit te creëren dan hè, niet om de motor lichter te laten sturen want sturen doet ‘ie al als een kolibrie. 

De geometrie van de Z900 mag dan hetzelfde zijn gebleven, daarmee is niet gezegd dat Kawasaki geen aanpassingen aan het rijwielgedeelte heeft gedaan. Ter plaatse van het scharnierpunt van de achterbrug is het frame verstevigd en daar hebben de engineers de veerafstelling voor en achter weer op aangepast. Volgens Kawasaki moet dat hebben geresulteerd in een Z900 die nu nog beter, fijner, scherper en stabieler stuurt dan z’n voorganger, maar in alle eerlijkheid zijn de omstandigheden beide testdagen nou niet dusdanig geweest om de Z tot het uiterste te pushen. Niet alleen is het beide dagen in de ochtend extreem koud met een buitentemperatuur die amper de 5 graden ontstijgt en extreme mist in het dal die bijna tot de bergtop reikt, het wegdek is – zeker aan de schaduwzijde – verraderlijk nat, glad, vol vallende bladeren en met 37 verschillende asfaltlagen binnen elke strekkende meter, om nog maar te zwijgen van auto’s en vrachtauto’s die vol de bocht afsnijden, waardoor voor eigen levensbehoud we continue minstens 25% langzamer rijden dan we normaal gesproken zouden hebben gedaan.

De niet bepaald ideale omstandigheden hebben ons daarentegen wél geleerd dat de Z900 een ontzettend veelzijdige motor is die tot 8.000 toeren nog steeds dezelfde Dr. Jekyll is als z’n voorganger. De eerste bergpas die we dag 1 voor onze kiezen krijgen is ontzettend smal, met krappe bochten en zoals gezegd asfalt van het type lappendeken – en daarmee eigenlijk dus helemaal niet ideaal voor een dikke ‘middenklasser’, maar dat deert de Z900 helemaal niets. De Z vreet de bochten sneller dan koekiemonster z'n trommel heeft Hoe koud het was? Ik zou zeggen, ga eens een uurtje in een koelkast zittenverorberd en het is opmerkelijk hoe goed de oneffenheden door de vering worden geabsorbeerd. Op geen enkel moment voelt het als oncomfortabel aan. Ook de uitgesmeerde powerband komt onder deze omstandigheden perfect tot z’n recht. De rechte stukken zijn kort genoeg om alles in tweede versnelling te kunnen doen, maar met hetzelfde gemak kan de route in 3^e of zelfs 4^e versnelling worden gedaan. Ik betrap me er zelfs op dat ik meer dan eens in 2^e of 3^e versnelling wegrijd. In 6^e versnelling kan de Z900 worden afgeknepen tot 1.500 toeren per minuut, waarna de motor zonder zich te verslikken mooi lineair z’n vermogen opbouwt. Als een erm… eenliter fiets. 

Trouwens, nu we het toch over versnellingen hebben, aan de versnellingsbak valt weinig op te merken. De bak schakelt boterzacht en direct en is zowel met opschakelen als terugschakelen probleemloos zonder koppeling te bedienen, waardoor we de afwezigheid van een quickshifter geen enkel moment als gemis hebben gezien. Tuurlijk, zo’n quickshifter zou het leven nog een stukje gemakkelijker hebben gemaakt, maar zou ook een prijsverhoging tot gevolg hebben gehad. Ook op de remmen hebben we weinig aan te merken, hoewel we wel moeten aantekenen dat vanwege het koude weer en soms verraderlijk natte en gladde asfalt we niet echt ‘van-dik-hout’ hebben gereden. En ook hier zou je kunnen stellen dat radiaal gemonteerde remklauwen net even een tikkie vetter zouden zijn geweest, maar dan heb je ’t eigenlijk puur over het visuele aspect. Wat remvertraging en gevoel in het hendel betreft zijn de axiale remmen prima voor elkaar: geen overdreven bite, maar ook geen overdreven vaag gevoel. Beetje Middle of the Road, zoals je van een middenklasse Naked verwachten mag.