Test: Triumph Tiger 800 XCa

Een andere reden dat ik de oude test nog eens opzoek is dat de motor me zo onwijs bekend overkomt. Já, er is veel veranderd, maar er is ook heel veel hetzelfde gebleven. Het is niet alleen uiterlijk een typische Tiger 800, maar ook in z’n voorkomen. En dat is alleen maar heel erg positief. Natuurlijk moet je tegenwoordig een middag op de bank zitten met het boekje erbij of nog liever in de schuur Omleggen en gas erop.. aan z'n uitdrukking te zien heeft de motor er zin indoorbrengen bij de motor zelf om alle functies en opties te bestuderen en uit je hoofd te leren, maar dat is onderweg, tijdens het rijden helemaal niet storend. Bovendien heeft Triumph één ding heel erg goed gedaan en dat is het menu heel intuitief maken. En mocht je het geluk hebben met meerdere Triumphs op pad te gaan wordt het helemaal mooi: op elk model werkt het systeem hetzelfde. Weliswaar met hier en daar een andere instelling, bedoel: op een Tiger heb je weinig aan een ‘track’ modus en een Speed Triple doet niet zo veel met een ‘Off road Pro’, maar de overlap is stevig, logisch en een verademing. Handig voor mij in dit geval, want ik kom net van een Speed Triple af en heb dus de Tiger in no time toegeëigend. Klaar om te knallen.

Soms zijn het kleine zaken die grote effecten hebben. Die kleine zaken zit de Tiger vol mee, de grote effecten… ook wel, maar toch anders. Want ondanks de grote moeite die de engineers in de nieuwe motor hebben gestoken, ben ik vooral en bovenal blij dat het nog altijd, nog steeds een echte Tiger 800 is. En dan maak ik even een zijsprongetje, want de 1200 heeft ook een flinke ontwikkeling ondergaan en is daar –volgens collega Ed- zeker een stuk van verbeterd. Maar toch denk ik dat mijn voorkeur nog steeds uit gaat naar de kleine broer, vooral omdat deze lichter en lichtvoetiger is. Het normale logische verhaal, daar hebben andere merken ook mee te maken, maar in dit geval vind ik de 800 zo mooi uitgebalanceerd dat ik me afvraag waarom je in hemelsnaam ooit zo’n zware zou moeten willen. Zelfs naast de Africa Twin waar Ed op hetzelfde moment mee rijdt, die toch geklasseerd is in de ‘zware’ klasse ook al is daar tegenwoordig ook een onderscheidbare onder- en een bovenzijde in (zie onze Adventuretest van vorig jaar) is het verschil zó
Die dagrijverlichting maakt 'm echt wel herkenbaar... heel erg Triumph ook. Dashboard moet je 

in het echt gezien hebben, net als de knoppen. Het lijkt veel, maar in de praktijk is het overzichtelijk 

Sommige dingen veranderen dan weer niet, zoals de 12V aansluiting en het achterlicht

Dat mag een stevige beschermplaat heten! En standaard op de XCa, net als de voetsteunenklein dat je hier dus echt niet meer over een kleintje spreken kunt. De Tiger is af, compleet en volledig. Hoef je niks meer aan te doen. Enfin, over die verschillen en verbeteringen, dat zijn voornamelijk details die het geheel gewoon nog wat mooier maken. De scherpe randjes zijn er vanaf, maar maken ook plaats voor andere, leukere randjes. En hoewel het allemaal zeker beter is, heb ik nog steeds het oergevoel van die oude Tiger van zeven jaar geleden en daar gaat het uiteindelijk om. Man, wat was ik daar toen blij mee. Lekker simpel, to the point, gewoon erg fijn om mee te rijden.

Dat is ie nog steeds. Het is voor mij inmiddels weer een poos geleden dat ik de vorige versie heb gereden en ga dus niet beginnen over ‘dit is merkbaar beter’ of ‘daar hebben ze echt veel gewonnen’, want daar zijn de verschillen te klein en het gat te groot voor. Maar dat hoeft ook niet.

Wat er niet eenvoudiger op is geworden, is de keus. Natuurlijk was dat al zo, zelfs die eerste was in 2011 al verkrijgbaar als XC en XR, met als voornaamste verschil de spaak/gietwielen en de aan- of afwezigheid van het snaveltje, maar daar zijn nog een flink aantal tussensmaken bij gekomen. Tegenwoordig hebben we het over drie keer XR (gietwielen, 19 inch vooraan, straat georienteerd), de standaardversie, de iets luxere XRx en de topper XRt, daarnaast zijn er nog de XCx en opnieuw de top uitgeruste XCa, zoals we hier hebben. Daarnaast is er ook nog een A2 uitvoering van de XR en is de XRx ook nog verlaagd leverbaar. En toegegeven, ikzelf ook best wel. Braap!Zeven stuks…. Genoeg? Probeer maar eens een dealer te vinden die precies de motor heeft die jij wilt hebben, voor een proefrit. Nou ja, tenzij je per se die lage XRx nodig hebt, kom je natuurlijk best een eind met een van de andere uitvoeringen. Daarna is het net als bij auto’s een kwestie van accessoires en extra’s.

Kijken we even wat beter naar de XCa, dan zien we ook wel duidelijk waar het verschil in zit. Bedenk het en het zit er op; van dubbel verwarmde zadels (ook voor de passagier), via het meest uitgebreide menu inclusief ‘Off road Pro’ modus, tot de verstralers, valbeugels, handvatverwarming en gefreesde aluminium voetsteunen en carterbescherming. Knappe jongen die hier nog echt veel meer wensen naast heeft, of het zou een quickshifter moeten zijn. Koffers blijven ook achterwege, maar aan de andere kant: zónder rijdt
Hoe simpel en toch doeltreffend een verstelbare ruit kan zijn laat Triumph zienhet sowieso toch fijner. Aan de afwerking ligt het ook niet, alle panelen zijn superstrak afgewerkt en sluiten mooi aan, wat je bij een upperclass Brit ook zou verwachten. En dat is niet alleen voorbehouden aan de luxeversies, maar geldt voor de complete reeks. Oh er zijn ook wel vernieuwingen natuurlijk, zo is de ruit compleet nieuw. Met een nieuw verstelsysteem en twee ‘deflectors’ aan de zijkant. Komt er op neer dat je een redelijk grote ruit hebt, waarvan het middelste deel verstelbaar is, het is maar net hoe je het bekijkt. Maar die verstelling is wel briljant in z’n eenvoud maar ook qua bediening. Of je nu stilstaat of over de Autobahn rijdt, je kunt altijd in een wip de hoogte van de ruit aanpassen. Superidee. Dat kan ik ook zeggen over de verwarmde delen van de motor, maar dat zou niet helemaal eerlijk zijn. ’s Zomers komt dat toch een stuk minder vaak aan bod immers. Zo’n ruit is gewoon top.