Dubbeltest: Harley-Davidson Road Glide en Street Glide

Het komt niet vaak voor dat door een fabrikant een presentatie wordt georganiseerd voor een model dat al een jaar op de markt is, om het simpele feit dat het geen nieuwswaarde meer heeft, maar dat is ook niet de insteek van onze eerste rijdag van Ride, Ride, Slide geweest, zo weet Harley-Davidsons internationale PR-man Nik Elwood ons te vertellen. “Waarschijnlijk zullen de meeste van jullie het afgelopen jaar al hebben gereden op de Street of Road Glide, of misschien wel allebei, maar dat is ook niet de reden waarom we dit hier nu in Kroatië nog eens gaan overdoen,” begint Elwood zijn presentatie. “"We're on a road to nowhere..." Een perspresentatie van een nieuw model is niet alleen haast altijd een bomvol programma, alleen al omdat er extreem veel foto’s en video’s moeten worden gemaakt, maar tijdens het rijden wordt vaak ook nog eens de grens van het toelaatbare opgezocht. En ben je dus eigenlijk totaal anders aan het rijden dan de doorsnee consument.”

De route van bijna 300 kilometer die Harley-Davidson voor ons heeft uitgezet door het bergachtige landschap van Kroatië is dan ook niet bedoeld om ons kennis te laten maken met een, of in dit geval dus twee, nieuwe modellen, maar ons op dezelfde manier van de motoren te laten genieten als een Harley-rijder dat doet: op een relaxte manier kilometers vreten en dan met de nadruk op relaxt. “We hebben een prachtige route van 300 kilometer voor jullie uitgezet en voor het ultieme relaxen alvast een MP3 speler aan het Boom! Box infotainmentsysteem gekoppeld. Om jullie op een ontspannen manier Nee joh, "Where the streets have no name" is echt veel mooiervan de Road Glide en Street Glide te laten genieten,” aldus Elwood tijdens de briefing voorafgaand aan de trip.

Tot zover het idee. Dat relaxen is echter ver te zoeken als vanuit het hotel aan de Kroatische kust koers wordt gezet richting achterland en de voorrijder er tussenuit peert als een boer die het hooi nog van het land moet halen, met als gevolg dat het vaker regel dan uitzondering is dat de snelheidsmeter zich boven de 120 kilometer per uur bevindt. Nu zijn we normaal gesproken niet vies van een stevig potje raggen, zeker op prachtige bergwegen zoals hier in Kroatië, maar niet vandaag. Niet alleen omdat we vanaf de eerste haarspeldbochten met de beperkingen van de Road Glide, waarmee we de dag zijn gestart, worden geconfronteerd, maar meer nog omdat we de motor willen rijden zoals de Harley consument dat doet – zoals het ook de bedoeling zou zijn – en we dus amper kunnen genieten van de werkelijk prachtige route met vergezichten, kronkelwegen en een helderblauw meer hoog in de bergen om het pittoreske
Kiezen tussen de Road en de Street is kiezen tussen Jaws en Batman

Boom! Box infotainment met TFT kleurenscherm. Radio, MP3 en navigatie binnen handbereik. Nu alleen nog afleesbaar maken op de Road Glide a.u.b.

Knopjes? Harley doet 't al jaren op z'n eigen manier, en het werkt. Prinsheerlijke zit, al zeggen we 't zelf plaatje compleet te maken. Nee, een meer dan 350 kilo rijklaar wegende motor als een Supersport (of beter gezegd, een Supernaked of Supermotard – meer dan eens schiet door m’n hoofd hoe ontzettend gaaf het hier zou zijn op een 790 Duke) door de bergen jagen is nooit een goed idee, daarmee doe je én motor én fantastische omgeving te kort. 

De grootste beperking van de Road Glide in het ‘van-dik-hout’ tempo dat de voorrijder erop nahoudt is echter niet zoals je zou verwachten het gebrek aan grondspeling, maar voornamelijk het surplus aan gewicht en de beperkte veerweg achteren, wat rijden in dit tempo extra inspannend en oncomfortabel maakt – zeker als het over het algemeen verrassend goede Kroatische asfalt ineens van Belgische kwaliteit is.  Ik heb me echter nog maar amper gerealiseerd de treeplanken nog nauwelijks over het asfalt te hebben geschraapt of we worden verrast door behoorlijk wat oneffenheden in een snelle linkerbocht, wat zich vertaalt naar bekende schraapgeluiden met vonkenregen als teken dat nu toch echt wel de grens is bereikt. En dat is jammer. Niet omdat de grondspeling te kort schiet (pas in krappe haarspeldbochten kom je echt grondspeling te kort), maar omdat het tempo pak ‘m beet 20-30 kilometer per uur langzamer had moeten zijn. Als na 85 kilometer de eerste en meteen enige fotolocatie is bereikt blijkt dat het hoge tempo niet zonder reden is geweest. “We vertrokken vanochtend iets later dan gepland en daarbovenop zaten de wegwerkzaamheden in Split ons niet mee, waardoor we een flinke achterstand hadden opgelopen die moest worden ingehaald,” aldus de Britse voorrijder, “maar vanaf nu gaan we echt heerlijk onthaasten.”