Vergelijk: Ducati Scrambler vs Kawasaki W800

Het verhaal van de Scrambler is inmiddels bekend: als totaal nieuwe incarnatie van een oud idee was het Ducati niet te doen om een exacte kopie, maar meer een moderne interpretatie van de klassieker uit de sixties. Destijds nog aangedreven door een eenvoudige ééncilinder, heden ten dage treffen we een moderne twin.
Blijft een lekker speels ding dat je niet snel zal vervelen

Zo basic als maar kan, want dat biedt ruimte voor een uitgebreide accessoire-catalogus

Enkel schijfje, meer heb je niet nodig. Logisch ook, het is precies hetzelfde blok als we ook in de kleinste Monster terugvinden. Ducati doet al tijden niks meer met ééncilinders, de laatste was de illustere Supermono die nooit verder dan het race-stadium is gekomen. En dat was nog met een liggende cilinder ook, de oude luchtgekoelde singles hadden een staande cilinder. Het zou kunnen en puristen zouden het ook graag verwelkomen, maar dat was niet de insteek. De nieuwe Scrambler zou een moderne kijk zijn op wat de oude zou kúnnen zijn geworden als het model gewoon al die jaren in het programma zou zijn gebleven. En bovendien: het is het gevoel waar het om gaat. Gaan we terug naar enkele jaren terug, ver vóór de nieuwe Scrambler. Italië, Misano, de World Ducati Week. Alles wat Ducati is verzamelt zich en dus is er ook een plekje voor liefhebbers van de Scrambler. Wie anders dan Superbikecoureur Ben Bostrom leent zich zo goed om tot erelid te worden verheven? En dientengevolge de bonte stoet Scramblers, op z’n slippers, te leiden in een rondje over het paddock. Dát gevoel, dat sixties, dat relaxte, dat alles kan zonder inspanning, die alle dagen vakantievibe, dat is de Scrambler en dat heeft Ducati opnieuw weten te vinden.

En met uitzonderlijk succes, als je ziet dat de Scrambler in z’n eentje –of nee, met z’n allen- verantwoordelijk is voor een ware verkoopexplosie de afgelopen jaren. Een lijn die bovendien jaar na jaar doorgezet wordt door toevoeging van steeds meer modellen. Probeer je maar eens te gedragen, 't ding wil alleen maar ondeugend zijnAnno 2017 zijn het er inmiddels twaalf. Voor elke maand één.

Het is dan ook onmiskenbaar, de perfect getunede combinatie tussen modern en klassiek, die het ‘m doet. Natuurlijk zit er een radiale Brembo op, het is immers toch een Ducati. Maar tegelijkertijd is het dashboard teruggebracht naar één teller. ABS is verplicht, maar dat is ook alles. De motor is zo basic als Ducati ‘m heeft durven maken. Twee wielen, een stuur, een zadel voor twee personen, een tank, een blok, that’s it. Niet alleen onmiskenbaar een naked bike, maar ook een heel erg relaxed ding. Maar stiekem rijdt ’t wel gewoon zoals je zou mogen verwachten, zit er meer dan voldoende vermogen (wat boeit nou hoeveel het precies is)  en is de motor wendbaar als een mug. Licht, breed stuur, klaar. De Scrambler is wel de beste kruising tussen oud en nieuw, waarbij de weegschaal stiekem toch net ietsje meer naar nieuw helt.

speelkwartier is begonnen, kek design, rijdt zoals 't oogt - lekker vlot dus

We kunnen haast niks verzinnen, buiten de initiële gasopname dan