Test Yamaha MT-03

De MT-03 is, los van een logisch gevolg op de R3 en een antwoord op de 300cc’s van andere merken, vooral ook een uitbreiding van de MT-serie, samen met de nog te introduceren MT-10. Aan beide kanten breidt de reeks dus uit, zowel onderaan met de 03 als bovenaan met de 10. DKlein? Nee... fun size!aarmee omhelst de hele serie vijf modellen: 125, 07, 09 en dus 03 en 10. En nog eens twee als je de MT-07 Moto Cage en MT-09 Street Tracker meetelt. De Tracer wordt even buiten beschouwing gelaten, dat is echt een andere categorie. De MT-09 is verbeterd, maar daar gaan we in een ander artikel dieper op in.

Zoals gezegd is de 300cc gebaseerd op de R3, waar de motor dan ook veel onderdelen mee deelt. Toch is Yamaha er in geslaagd de MT een eigen gezicht mee te geven. Het is dezelfde formule die andere fabrikanten ook hanteren en met succes, dus er zit simpel gezegd best wel wat in. Het is vanzelfsprekend ook al net zo’n A2-motor als de R3 en concurrenten en met maar 168 kilo ook heerlijk licht. Toch is er met 40 pk weinig te klagen. Verder hebben we een tweecilinder die tot 12.000 toeren doorloopt, een makkelijke zithoogte en verder is het heerlijk eenvoudig en recht door zee. EWaar zijn nou hier die bastards waar je altijd over hoort?n we mogen er mee rijden nadat we al een rit per MT-09 achter onze kiezen hebben.

Normaal gesproken is rijden op een lichte motor ná een zware een recept voor deceptie, een ‘niet vooruit komen’ en alles wat verkeerd is, maar niet deze keer. Dat komt in eerste instantie doordat we ons op een supermooie route bevinden waar het gebrek aan gewicht en scherp sturen ‘m juist in de kaart speelt, maar als we daarna toch op de wat meer doorgaande route terecht komen en zelfs de stad in duiken heeft de kleine twin zich al ruimschoots van z’n goede kant kunnen laten zien en is ook dit geen straf. Op die bergwegen is het allereerst gewoon feest en weer ouderwets werken voor het beste resultaat. Zo min mogelijk remmen, z 
Over styling hoef je Yamaha niks meer te leren. Zeker met de MT-serie is het elke keer weer raak
 
En het mooie is, dat wordt dus ook bij de goedkopere modellen voortgezeto soepel mogelijk rijden voor het beste resultaat en dan valt er nog best een flink tempo op na te houden.

Hoger in elk geval dan de voorrijder aan wil geven, wat op zich jammer is maar wel meteen aangeeft dat de motor nog meer in z’n mars heeft als we de kans krijgen. Dat is ook het hele punt van deze klasse, het is niet hetzelfde als de oude 125 tweetakten, maar kan wel zo gereden worden en heeft daarnaast van onderuit ook nog iets te melden. Iets, niet veel…. Maar wel meer dan diezelfde 125’jes die buiten hun powerband al helemaal niet te rijden zijn. Nou is het op een driehonderdje met 42 pk nog steeds geen bom, maar toch… dat hoeft ook niet altijd. Het is genoeg.