Test: Kawasaki W800 Final Edition

Na vijfentwintig jaar van het toneel verdwenen te zijn geweest lanceerde Kawasaki in 1999 de W650, een retro-klassiek eerbetoon aan de oorspronkelijke W. De W650 was trouwens niet Kawasaki’s eerste retro-klassieker, die eer ging in eind jaren ’80 naar de Zephyr, die op de oer-Z1 was gebaseerd en in vier verschillende uitvoeringen (400, 550, 750 en 1100 cc) op de markt werd gezet. D 1999 Kawasaki W650 e W650 was qua design wel veel authentieker dan de Zephyr, in dat opzicht kan de W650 wel degelijk Kawasaki’s eerste retro-klassieker worden gezien. En daarmee als grondlegger van het hedendaagse retro-klassieke segment waar bijna alle fabrikanten zich op hebben gestort. Net als de oer-W werd de W650 aangedreven door een 360° staande twin, waarbij de twee cilinders gelijktijdig vonken, maar om trillingen te elimineren had Kawasaki nu een balansas toegepast. Het opmerkelijkste verschil zat ‘m echter in de klepaandrijving: waar de oude W zoals gebruikelijk in die tijd een onderliggende nokkenas met stoterstangen had, had Kawasaki bij de W650 een koningsas toegepast voor de aandrijving van de bovenliggende nokkenas, zoals Ducati dat in de jaren ’70 bij haar één- en tweecilinders had gedaan.

Bijna tien jaar lang was de W650 in productie, de retro-klassieker verdween in 2008 van het toneel omdat ‘ie niet meer aan de emissie-eisen voldeed, om drie jaar later in 2011 als W800 terug te keren. Ten opzichte van de W650 had Kawasaki bij de W800 de cilinderinhoud naar 773 cc vergroot, daarnaast waren de carburateurs voor benzine-injectie ingeruild om aan de emissie-eisen van Euro3 te voldoen. O Dit zou wel eens de laatste keer kunnen zijn. Slik m nu, vijf jaar na z’n lancering, exact hetzelfde lot als z’n voorganger te zijn beschoren: als gevolg van Euro4 dat in 2017 definitief van kracht zal zijn wordt de productie beëindigd.

Dat brengt ons weer in het hier en nu, Kawasaki was het de eer te na om de W800 met stille trom via de achterdeur van het toneel te laten verdwijnen en besloot nog één keer te knallen met de W, door een gelimiteerde oplage van exact 800 stuks uit te brengen in vorm van een W800 Final Edition waarmee ik nu aan het rijden ben. Ironisch genoeg is de Final Edition afgeleid van de W3. De fiets heeft exact dezelfde kleurstelling en striping als het 1974 W3 model en dat is niet omdat iemand toevallig in een hoekje in het magazijn nog een blikje verf had gevonden. Volgens Kawasaki is het spuitwerk van d e Final Edition al een verhaal op zich, het schijnt zo complex te zijn dat het door de beste vaklui
Retro in  het kwadraat, dat was de W800 standaard al

En deze Final Edition helemaal, die nu al een collector's item is met de hand kon worden gedaan. Het metallic effect in de koplamp en het donkere deel van de tank is werkelijk schitterend en waarschijnlijk alleen maar met het blote oog te zien, daarvoor zal je toch echt naar de dealer moeten gaan.

De prachtige Candy Brown met Candy Sunset Orange kleurstelling is niet het enige wat uniek aan de W800 Final Edition is. Het zadel heeft een ander patroon en is van een sierlijke witte bies voorzien, het embleem op de tank is nu luxer uitgevoerd en van een gouden W logo voorzien en ook de twee zijpanelen hebben speciale logo’s. Tot slot is onder de tankdop Final Edition in het spuitwerk van de tank verwerkt. Waar Kawasaki ontzettend veel oog voor detail bij heeft gehad om ‘m zoveel mogelijk gelijkenis te geven met de jaren ’70 W3 is er in mijn ogen één ding dat ontbreekt: een genummerde plaque op de kroonplaat zou de exclusiviteit nog extra hebben onderstreept. Los van het bijzondere effect van de lak oogt de Final Edition nu als elke willekeurige W800.