Test: Kawasaki Vulcan S SE

We kunnen nog wel doorgaan over de looks van de motor, maar daarvoor hebben we foto’s die die taak goed op zich kunnen nemen. Daar zijn ze voor bedoeld. Ons eigen doel is het aanvoelen een uitproberen van de Vulkaan in SE uitvoering en daarom rijden we doelbewust naar Doel, het legendarische plaatsje in Vlaanderen, oJe zou hier maar op zoek zijn naar een bakkernder de rook van de haven. En de kerncentrale met gelijke naam, overigens. Het plaatsje kent een reusachtige aantrekkingskracht voor alles wat met beeld te maken heeft. Amateurfotografen, hele verenigingen en filmmakers trekken dagelijks richting Doel om van de desolate straten een prachtig portret te maken. Het heeft ook iets vreemds, een beetje unheimisch of postapocalyptisch, zo’n nagenoeg uitgestorven en verlaten plaatsje te bezoeken. Het is werkelijk alsof je na een of ander rampscenario over straat loopt, een tikje ‘1984’ met een klein vleugje ‘I am Legend’. Zoiets. De kerncentrale op de achtergrond maakt het af, samen met de opnames voor een of andere zombiefilm die toevallig plaatshebben. Maar de echte klapper is wel het luchtalarm dat afgaat tijdens ons bezoek, compleet met ‘Attentie, attentie’-mededeling over het publieke speakersysteem. Te gek en super ongemakkelijk tegelijk.

Maar dat maakt de foto’s er niet minder op natuurlijk. De route door het omringende havengebied brengt ons zowaar nog langs enkele interessante bochten, zodat er ook nog echt leuk te rijden valt. En dat is sowieso wel leuk met de Vulcan, met het karakter van een ER is het sowieso helemaal tof, het iets lijvigere van de Vulcantwin past goed bij het iets lijvigere gevoel van de motor zelf. De wegligging is dik in orde, de motor voelt lekker vast aan. Dat is een ander woord voor ‘het gewicht geeft je een zeker gevoel’, dit ding gaat geen kant op. En dat schept vTegenliggers? Hier? Hahaha!ertrouwen, ook op een wisselvallige, frisse voorjaarsdag. En dus smijten we de motor zonder meer elke bocht in, wetend dat het ding heerlijk koersvast pal op z’n lijn blijft, totdat je zelf vindt dat er gestuurd moet worden. Een putdeksel of ander iets op je rijlijn is makkelijk te ontwijken, maar je voelt dat je er net zo goed gewoon overheen kunt rijden, uit zichzelf zal ‘ie echt niks raars doen.

Dat gaat goed totdat de slijtblokjes onder de voetsteunen kermend aangeven niet verder te kunnen, een geluid wat goed bij de omgeving past. Niks van aantrekken, de voetsteunen zijn scharnierend opgehangen en voordat je iets anders aan de grond rijdt moet je echt nog een stuk platter, zodanig dat je dat zomaar niet halen gaat. A 
Klein verschil, groot effect. Het kleine ruitje sluit mooi aan op de koplamp en krijgt zo een soort café uiterlijk
 Mooie basis voor een special, toch? Check die tank... en denk nu aan een scrambler. Snappie?l schurend en piepend rond je de bocht en leg je een richtlijn voor al wie achter je komt. Letterlijk. Met de balans en het stuurgedrag is het al snel een feest en kijk je uit naar een mooi slingerend stuk weg om deze al dansend af te rijden. Dansend, met de Vulkaan…

Hebben we het nog niet gehad over wat dit nou zo Special maakt. De ruit. Met officieel een quick release ophanging siert het Kawasaki toch dat ze er een slotje op gezet hebben dat met de contactsleutel te bedienen is. Wordt je ruit niet zomaar geleend door jaloerse omstanders die dat ook wel zouden willen. Want: het werkt. Onderweg terug leidt de route ons een paar kilometer over de snelweg, waar we het effect van de ruit kunnen uitproberen. We kunnen alleen maar zeggen dat deze je lijf tot 182 op de teller goed uit de wind houdt, dus we komen eerlijk gezegd nog wat tekort om écht tevreden te zijn over de werking van dit accessoire.

Serieus, 182, op een cruiser…. Lijkt me ruimschoots genoeg. Je hoeft natuurlijk niet letterlijk ál je vrienden het schaamrood op de kaken te rijden, een paar volstaat.

Doelloos in Doel... hangen oké, maar met 'jongere' komen we nu echt niet meer weg