Test: Kawasaki J125

Honderd-dertig, dat is de snelheid waar de analoge naald van de snelheidsmeter van het overzichtelijke en goed afleesbare cockpit, die uit een analoge snelheidsmeter (met geïntegreerde mijl per uur schaalverdeling) en analoge toerenteller en daartussen een digitaal display bestaat, blijft hangen. Honderddertig kilometer per uur, voor een A1 rijbewijs 125cc 14 pk motorscooter. Natuurlijk, alle excuses die ik op 16-jarige leeftijd de politie voorhield om de veel te hoge snelheid van mijn opgevoerde brommer goed te praten (jNederland geen Scooterland? Maakt mij niet uit, dan gaan we toch naar Spanje toe?e kent het wel: bergaf, wind in de rug, op weg naar vriendin) zijn nu min of meer van toepassing, maar toch. Honderddertig kilometer per uur, voor een 14 motorscooter met iemand die minstens twintig kilo zwaarder is dan een 18-jarige die net z’n A1 motorrijbewijs heeft gehaald.

Niet dat die 18-jarige knaap de belangrijkste doelgroep voor Kawasaki’s J125 is, maar dankzij het relatief eenvoudige A1 automaat rijexamen , dat bij menig rijschoolhouder als all-in pakket voor nog geen vijfhonderd euro te halen is, is het wel een verdomd goed (en goedkoop) alternatief voor de bromscooter waarmee hij zich anders zou moeten voortbewegen. Niet alleen worden bromscooters als milieu vervuilende, overlast veroorzakende en veel te hard rijdende lastpakken gezien die als het aan Groen Links ligt moeten worden uitgeroeid, daarnaast zijn de afschrijving en verzekering torenhoog. En met die 125cc motorscooter mag je ook nog eens de snelweg op.

Nu horen we de critici al roepen: de snelweg met een 125cc is onverantwoord, maar tegen die mensen zouden we willen zeggen: lees bovenstaand nog maar eens een keer. Daarbij, honderddertig was inderdaad bergaf, maar dezelfde weg bergop haalden we nog altijd ruim 90 km/u, terwijl op de meer vlakkere wegen zonder problemen een topsnelheid van bijna 120 km/u werd gehaald. Natuurlijk is dat langzamer dan de 130 km/u die tegenwoordig op steeds meer stukken snelweg als topsnelheid geld, maar zeg zelf nou eerlijk: wanneer was voor het laatst dat je overdag die snelheid daadwerkelijk rijden kon? N 
Scherp en sportief gestyled, de groene accenten makent 't helemaal af. Of zoiets...
 
Display oogt modern, de accessoire TomTom is netjes weggewerkt. Uniek in z'n klasse (ook zo'n geweldige marketingkreet): de instelbare remhendel. Geldt ook voor de linker trouwens.
 
Het traps gevormde zadel dient tevens als lendesteun. De ruimde onder het zadel lijkt niet onaardig, maar heeft wel een onhandige vorm.ederland is al twintig jaar volledig dichtgeslibd, waardoor je vaak al blij mag zijn als de 100 km/u wordt gehaald.

De frisse en fruitige van benzine-injectie voorziene 125cc vierkleps ééncilinder, die z’n cilinderinhoud uit een boring maal slag van 54 x 54,5 haalt, is niet het enige pretpunt van de J125. De maxiscooter oogt als twee druppels water op de twee jaar geleden gelanceerde J300, Kawasaki’s eerste motorscooter waarvoor Team Green een samenwerking met Kymco uit Taiwan is aangegaan. Sterker, de J125 is een J300 met lichter motorblok. Nu klinkt dat erg denigrerend, maar juist het tegenovergestelde is het geval. Dat de J125 qua design tot in het kleinste detail gelijk aan de J300 is maakt ‘m voor een 125cc scooter erg luxe en ruim, waar bij de concurrentie (Kawasaki noemt zelf de Kymco Downtown 125, Yamaha Xmax 125, Sym JoyMax 150 en Honda Forza 150 als concurrenten, hoewel wij van die laatste twee de 125cc versies eerder als concurrent zouden zien) toch vaak op kosten moet worden bespaard. Ten opzichte van de Taiwanezen is het verschil groot en bovendien ziet deze sportief gestylde SE versie er behoorlijk gelikt uit. De ruimte onder het zadel, die van handige verlichting is voorzien, moet volgens Kawasaki genoeg zijn voor een helm en een aktentas, maar dat had van ons best iets ruimer mogen zijn. In het handschoenenvak in de kuip is een 12 volt aansluiting voorzien, maar een USB-stekker om je smartphone op te laden zou nog mooier zijn geweest.