Test: Ducati Scrambler Sixty2

In de tussentijd zijn wij aangekomen bij het skatepark voor een kleine fotosessie. Niet geheel toevallig ligt dat park vlak aan het strand, waardoor een lichte zeebries de palmbomen zachtjes heen en weer laat wiegen. Achteloos leunend tegen de motor krijgen we langzaamaan een idee waar de motor over gaat. Dit is zo keihard relaxen , daar word je vanzelf mild en heel blij van. Het is niet vreemd dat Ducati hier zoveel nadruk op legt, want naast de prestaties gaat het vooral om de look en de vibe. Sorry, maar het is moeilijk anders te omschrijven. KIk zal verdorie nog eens een bril zonder UV protectie meenemenomen we ook op het idee erachter: de Sixty2 heet zo omdat niet alleen 1962 het jaar was waarin Ducati de eerste Scrambler aan de wereld toonde, maar ook de hele scene eromheen, het popart, de Warhols en Lichtensteins, maar ook de roerige tijden van rock en roll met Elvis en Marilyn, de explosie van het surfen, de uitvinding van skateboarden, noem maar op. Dit is ook direct te zien aan de beschikbare kleuren van de motor en het logo op de tank. Die vier sterren staan niet alleen voor de cilinderinhoud, maar ook voor een gebruik uit de BMX scene. En dat allemaal sluit verder naadloos aan bij het idee wat de Scrambler al gaf. Het Land of Joy, maar dan nog ietsje dieper in het verleden. Daar horen natuurlijk ook accessoires bij en dan zit je bij de Scrambler opnieuw helemaal goed. Wil je je bike pimpen of jezelf, er is amper nog een grens te bepalen wat wat is. Of je nou een spijkerbroek, geruit shirt, pet of t-shirt wilt, of een bijpassende helm in retrokleuren ‘made by Bell’, of gaat voor de absolute top aan accessoires: het skateboardrek, het is er allemaal. En vergeet niet dat alles wat er al was voor de Scrambler ook moeiteloos op de Sixtty2 past en vice versa.

Met zoveel sfeer en goede luim zouden we het liefst direct van het board op de motor willen stappen, maar voor de zekerheid wisselen we korte broek en slippers toch maar voor wat stevigers. Dat hoeft gelukkig allemaal niet lelijk meer te zijn en dus blijven we nog enigszins in stijl. Tijd om te rijden! En met het indrukken van de startknop merken we al gauw: dit is een Ducati als geen ander. In die zin dat het nog maar amper lijkt op een Ducati zoals we die kennen. EHeel hippe stad ja, dat Barcelona. Dat zie je meteenn daar hebben we al de eerste denkfout: je zou ‘m niet moeten vergelijken met een ander model. Niet alleen omdat je dan het verkeerde beeld krijgt, maar ook omdat je dan de doelgroep niet begrijpt. De beoogde nieuwe Sixty2-rijder heeft namelijk hetzij geen enkele ervaring met andere motoren, hetzij toch zeker niet met Ducati’s. Daar is ie niet voor bedoeld. En dan is het dus ook alleen maar mooi dat de motor niet trilt en soepeler loopt dan een otter in een bergbeek. Letterlijk niet te vergelijken en het is bijna wonderlijk dat dit mechanisch toch bijna hetzelfde is als de 800cc van de gewone Scrambler.

Gasrespons? Zachter dan een paar babybilletjes. Schakelen? Als vanzelf. Koppelen gaat licht als Paturain en het is niet vreemd meer je in te beelden dat alle inbeelding en strandpraat van eerder echt waar lijkt te worden. En dan is er nog het rijden. Daarbij doet de Sixty2 niet veel onder voor z’n familie en dat is niet gNou heb ik onlangs nog een flat track cursus gevolgd... zou dat nou ook hiermee....?ek, qua afmetingen en verhoudingen is het zowat dezelfde motor. Alleen nu die verkeerslichten nog.

Als we eenmaal eindelijk de stad achter ons laten is er weinig nodig om ons direct in heuvelachtig gebied te begeven. En dat is precies wat we nodig hadden, een stuk weg waar we enkele kilometers achtereen onafgebroken kunnen rijden. En wat voor weg; ik kan me herinneren dat ik hier een jaar geleden met de KTM Freeride nog was, maar toen leek de weg nog een stuk ruimer. Of nu lijkt ie krapper, dat kan ook. Dat ligt zelfs wat meer voor de hand, ik durf te beweren dat het tempo nu toch echt een stuk hoger ligt. En dat voor een motor met meer omvang, meer kilo’s en nog steeds “maar” die 41 pk. Oftewel, wat maakt dat nou uit, uiteindelijk? Zo lang je scherp oplet wanneer je welke versnelling gebruikt kun je hier nog prima rap mee rondrossen. Anders gezegd: hier leer je pas goed mee motorrijden! Bijgestaan door vering en remmen die prima tegen hun taak opgewassen zijn zit je nog super veel plezier te hebben ook. Krijg nou niks.