Test: Bridgestone A40

Tijdens de presentatie van de nieuwe band wordt nog eens extra benadrukt dat Bridgestone er bewust voor heeft gekozen de nieuwe A40 in de markt te zetten als adventure- en niet als allroadband. Die keuze wordt onderbouwd met het simpele feit dat het merendeel van de eigenaren van adventure- en allroadmotoren nooit kiezen voor het onverhard. Hun stalen ros wordt juist vooral gebruikt voor (langere) trips over het asfalt. Simpelweg een straatband monteren is voor velen echter een stap te ver. Zo'n soort motor moet nou eenmaal een vorm van ruigheid uitstralen en met een paar profielarme straatbanden sla je ook op het asfalt een modderfiguur. Z
oals hierboven te lezen is, is de A40 ten opzichte van zijn voorganger op elk punt verbeterd, maar met neme op het gebied van handling en performance onder natte omstandigheden. Aangezien we de A40's testen in hetzelfde Portugese gebied als de T30 evo's is er ook nu geen sprake van één spatje regen en moeten we ook deze keer de marketeers van Bridgestone op hun blauwe ogen geloven.

Ondanks het feit dat er wordt aangegeven dat deze banden niet voor het onverhard zijn ontwikkeld is er in de testroute een offroad sectie opgenomen. Al snel wordt er afgeslagen richting het eerste geitenpad van vandaag. Tot dan ben ik niet echt blij met de motorkeuze die ik heb gemaakt. Voortuffend op een oud model BMW1200GS kan ik geen vrienden worden met de motor. Door het telelever veersysteem vind ik het lastig om een idee te krijgen wat er aan de voorkant precies gebeurd, de schakelpook is ingesteld voor iemand met maat 60, waardoor ik steeds mistrap als ik van gang wil wisselen en richting aangeven laat ik maar snel voor wat het is aangezien ik geen idee heb hoe het oude BMW systeem werkt. Als er moet worden teruggeschakeld staat het achterwiel continue vast gedurende een meter of 10 als de koppeling wordt gelost, waardoor ik het onverharde pad al slidend en scheldend bereik. En dan moet het uitdagende gedeelte nog beginnen. Toch wordt het eerste gedeelte van met kiezels en stenen bezaaide pad zonder problemen geslegd. Hier gunt de GS mij een kijkje op een klein stukje van z'n karakter, waardoor ik iets meer begrip krijg waarom hele volksstammen voor deze motor blijven kiezen. Totdat ik aankom bij de eerste haarspeld en ik de achterrem intrap en er helemaal niks gebeurd. Had ik er op tijd aan gedacht het ABS uit te schakelen was ik niet in de problemen gekomen, maar nu moet ik m'n best doen niet inclusief motor in de greppel te belanden.

Na deze blamage waarin ik mezelf even flink voor lul heb gezet mag ik niet veel later overstappen op een Yamaha Supertenere wat voor mij na de GS een verademing blijkt. Op de Yamaha lijkt offroad rijden weer op motorrijden en krijg ik er weer plezier in. Helaas zit niet lang na de wissel het onverharde gedeelte er op en gaat de snelheid op straat al rap omhoog. Vol onbegrip denk ik aan het negatieve commentaar dat ik van collegeae heb opgepikt aangaande mijn huidige vervoersmiddel. De Supertenere lijkt met zijn 1200cc grote motorblok inderdaad niet bepaald vooraan te hebben gestaan toen er pk's werden uitgedeeld, maar de motor is verder goed voor elkaar. Hierdoor krijg ik eindelijk de kans er eens goed voor te gaan zitten en te genieten van het fenomeen dat motorrijden heet.

Onopvallend goed

De motor en de route en de motor lijken op zo'n manier voor elkaar gemaakt dat het bewust testen van de banden bijna wordt vergeten. Gelukkig is bijna nooit helemaal en is het feit dat de banden tijdelijk worden vergeten juist een goed teken. Want als de reden van mijn aanwezigheid langzaam weer binnendringt moet ik tot de conclusie komen dat ik serieus aan het vegen ben en dat de A40's nog op geen enkele manier aan lijken te geven dat er een grens in zicht is. De banden zijn een toonbeeld van neutraliteit zonder dat ze betrapt kunnen worden op welke vorm van traagheid dan ook. Sterker nog, dit rubber reageert zo snel op de input vanuit het zadel dat het eerder een sport- dan een adventureband lijkt. Dat dit stuurgedrag niet alleen wordt veroorzaakt door de motor blijkt als ik even later op een veel kleinere en lichter Suzuki V-Strom 650 stap. Deze motor heb ik in januari nog in de Hollandse winter mogen testen, maar op de warmere Portugese stuurweggetjes zijn motor en bestuurder net iets meer in hun element. Dat zowel het vermogen van het blok als het remvermogen enigszins achter blijven in vergelijk met de duurdere 1000+cc Adventure machines die hier staan betekent nog niet dat de V-Strom zich uit het veld laat slaan. Het opstappen en wegwezen karakter van de kleine Soes lijkt te worden gecomplimenteerd door de A40's. Deze combinatie zorgt ervoor dat ik de bestuurder op een Supertenere voor mij in de bochtige gedeeltes met gemak bij kan houden. Ook op deze motor lijkt de grip van de A40's eindeloos en laat de motor zich met gemak en veel precisie elke bocht in smijten. Ongekend eigenlijk wat je met een moderne allroad en bijpassende banden kan doen anno 2015.

Na de V-Strom 650 pak ik mijn kans de 650 direct te vergelijken met zijn grote broer de V-Strom 1000. Grote broer blijkt een perfecte benaming aangezien de beide V-Stroms duidelijk tot dezelfde familie behoren. De 1000 is echter op bijna elk gebied sterker dan de 650 en voelt niet eens veel zwaarder aan. Het kwieke stuurgedrag van de 650 kan de 1000 net niet bereiken, maar op elk ander punt is de 1000 een overtreffende trap. Wat opvalt is dat naast het grotere vermogen met name de vering en remmen een heel stuk beter zijn. De combinatie van factoren die samen de V-Strom 1000 maken zorgen samen voor een stabiel geheel. Waar de grote broer net iets moet inleveren op het kwieke stuurgedrag wint de motor het op het gebied van stabiliteit en vermogen. Met deze 1000 kan serieus geknald worden en wederom blijken de Bridgestone A40's de juiste partners in crime. Met snelheden die weinig meer gemeen hebben met de getallen die aangegeven worden op de verkeersborden zorgt alleen een gevoel voor zelfbehoud ervoor dat het gas niet nog meer wordt geopend. Zoals eerder beschreven spelen de motoren in dit verhaal de hoofdrol. Simpelweg, omdat de banden doen wat ze moeten doen zonder op te vallen. In die zin lijkt het alsof het rubber een bijrol speelt, maar wat de A40's overbrengen is juist het belang van het juiste rubber onder de juiste motor. Het Portugese asfalt op de door Bridgestone uitgezette route is voornamelijk zeer goed onderhouden, maar af en toe wordt het afgewisseld door stukken asfalt dat door de sterke spiegeling wat een stuk gladder lijkt. Ook deze slechtere stukken slikken de banden als zoete koek. Echt slecht asfalt zijn we echter niet tegengekomen, maar voor wat we hebben gezien lijken de A40's zich niet te verslikken als de ondergrond even niet meewerkt.