Test: EBR 1190RX

Veel van de engineering heeft z'n eigen, afwijkende karakter, maar dat kan niet van de relatief conventionele styling worden gezegd. Fraaie en complexe details als bijvoorbeeld een MV Agusta of Ducati is de 1190RX vreemd, de fiets staat er in geel, rood of zwart maar simpel en strak bij. DHet stelt ons wel in staat om de tractiecontrole te testene afwerking oogt voor het merendeel goed en het relatief grote en dun gevoerde zadel geeft zicht op de laaggeplaatste clipons en een klein kleurrijk elektronisch display waarin naast snelheid en toerental een waslijst aan informatie kan worden afgelezen, waaronder het benzineverbruik.

Nu was dat laatste geen issue in Varano, waar met een heerlijke blaf uit de enkele einddemper de RX tot leven werd gewekt en ik me voorbereidde om het deels nog natte circuit met glimmend nieuwe Diablo Rosso Corsa's op te gaan. Gelukkig is de RX van een geavanceerd elektronicapakket voorzien dat tractiecontrole bevat, wat helaas niet onder het rijden kan worden aangepast. We stelden het op 14 van 21 in, de aanbevolen regensetting, waarna de zware koppeling werd losgelaten en de 1190RX de baan op werd gestuurd. De RX heeft geen ride-by-wire maar vertrouwt op eDenk niet dat we vandaag die maximale hellingshoek van 55° gaan halenen systeem dat EBR heeft ontwikkeld rond een paar 61 mm Dell’Orto gasklephuizen en twee injectoren per cilinder. Ze hebben goed werk verricht want de gasrespons was erg licht, ondanks de kolenemmers van zuigers die in het motorblok aan het werk worden gezet gaat de motor er erg vriendelijk vandoor, zowel vanaf 6.000 toeren bij normaal gebruik als in langzame bochten, waar door het gebrek aan grip en de lange eindoverbrenging het toerental tot onder het cijfer 4 terugviel.

De tractiecontrole doet z’n werk goed, het systeem staat wat sliden van de achterste Pirelli toe, maar weerhield me er gaandeweg wel van om mezelf en motor richting het nabij gelegen Bologna te lanceren toen ik iets te enthousiast in de snellere chicane vroeg op het gas ging. Soms greep het systeem in op het rechte stuk teneinde een halt toe te roepen aan het acceleratieproces, maar over het algemeen was er genoeg grip om de RX richting de geclaimde topsnelheid van 299 km/u te lanceren. Belangrijker is echter dat de motor knorrig genoeg is om zowel snel als gemakkelijk te rijden te zijn. Z  
Waslijst aan info in het fraaie kleurenscherm.
 
Twee radiateurs en een forse oliekoeler moeten het hoofd van de 1190RX koel houden. Dubbele injectoren en forse 61 inlaatkelken
 
Lekker sportieve voetsteunen. De Showa monoshock is rechtstreeks gemonteerd eker 80% van het maximum koppel is uitgesmeerd over een gebied zo groot als de tafelberg, van 4.500 toeren tot de begrenzer die bij 11.500 toeren per minuut ingrijpt. Niet vreemd dat de RX, gezien de cilindrische afmetingen, veel meer als een 1198 dan een 1199 aanvoelt: geen piekvermogen als de Panigale maar veel harder toeslaan in het middengebied, wat zowel op straat als op het circuit van waarde is. Bij hoge toerentallen was er sprake van een lichte vibratie waar ik me op het circuit niet aan stoorde, maar dat kan op straat bij lange afstanden een ander verhaal zijn.

Het schattige display heeft geen progressieve schakelindicatoren, die soms best handig zouden kunnen zijn, hoewel de versnellingsbak soepel genoeg te schakelen en het motorblok van onderuit krachtig genoeg is om bij te vroeg opschakelen geen tijd onnodige tijd te verliezen. Het ontbreken van een quickshifter was ietwat een verrassing, de zware hydraulische koppeling betekent dat het hard werken is in de stad, maar op het circuit deed de slipperunit wel goed z’n werk. Belangrijk is ook dat in tegenstelling tot de oude Buell’s inclusief de 1125R met hun problematische riemaandrijving deze RX gewoon van kettingaandrijving is voorzien.

De invloed van de oude Buell’s was echter wél welkom in het rijwielgedeelte, dat veelbelovend aanvoelde hoewel het circuit niet voldoende opdroogde om serieus aan de tand te kunnen worden gevoeld. De fiets is kort en compact, met een kleine wielbasis van 1.409 mm, maar ik zat er ondanks mijn lengte alles behalve krampachtig op. In Buell stijl is ook de stuurgeometrie racy, met een balhoofdhoek van 22,4° en 96,5 mm naloop, waardoor de motor heerlijk lichtvoetig door langzame chicanes kan worden gestuurd. De Showa vering was redelijk in balans met het geheel en heeft voldoende ruimte om te worden afgesteld. Verslagen uit de Verenigde Staten geven aan dat ook op een droog circuit de 1190RX zijn mannetje weet te staan. En dat is maar te hopen, aangezien de Amerikaanse coureurs Geoff May en Aaron Yates met de motor in het WK Superbike actief zijn. Een hoog niveau van R&D als dit oogt gewaagd, maar dat is typerend voor Erik Buell.

Een ander typisch Buell handelskenmerk van de RX dat op de deels natte baan niet volledig kon worden getest was de perimeter voorrem, maar de enkele schijf met 8-zuiger Nissin remklauw gaf uitstekende feedback en was gezien de omstandigheden meer dan krachtig genoeg. Zeker gezien de afwezigheid van ABS, die voor later dit jaar op de planning staat. Het is te hopen dat met de grotere diameter van de schijf en de scoops die voor de koeling zijn aangebracht het probleem van de kromtrekkende schijf van de oude 1125R is opgelost. Deze configuratie oogt in ieder geval beter op z’n taken te zijn voorbereid.