Introductie Kawasaki ER-6 Sports Edition

Koren op de molen voor de ER natuurlijk. En al zijn de motortjes nog maar nauwelijks ingereden, het zal ze weinig uitmaken. Het feit dat de remmen de eerste kilometers niet fantastisch uit de verf kwamen is daar volledig op toe te schrijven; eenmaal goed ingeremd werken de twee tweezuigers weer gewoon zoals ’t hoort. Evenals de rest van de motor eigenlijk; telkens als je op een ER stapt word je weer verrast door de lichtvoetigheid waarmee alles werkt. ENiet echt dat je met de ER-6F niet meer de hoek om zou kunnenn al kan er niet vergeleken worden met de nieuwe concurrent op de markt, de MT07 waarvan de geruchten gaan dat het een geducht tegenstander is, op zichzelf staat de ER zijn mannetje met verve.

Het motortje is dan ook al aan zijn derde nieuwe incarnatie toe, waarbij het ontwerp telkens net iets is aangescherpt en verfijnd. Toch blijft het idee hetzelfde: een relatief goedkoop blokje in een eenvoudig stalen frame met simpele maar doeltreffende vering. Zo an sich klinkt het nergens naar, maar daarna is de designafdeling er op losgegaan wat dit als resultaat heeft. Best knap om zoveel resultaat te behalen met zo weinig. Onderhuids is het misschien niet veel, maar dat is dus ook niet nodig. We hebben plek voor twee, ledverlichting, dubbele schijfrem voor, zelfs de achterbrug heeft een banaanvorm en samen met de eigenwijs geplaatste schokbreker is dat uitgegroeid tot een kenmerk van de motor. En ook niet onbelangrijk: sinds Kawasaki hiermee kwam zijn er meer bijgekomen die ook de schokbreker aan linker- of rechterzijde plaatsen.

De zit is nooit anders dan in orde geweest. DE ER voelt wel een tikje kleiner aan dan de doorsnee middenklasser maar legt daarmee de drempel ook bijzonder laag. En dan is er nog het blokje dat sinds jaar en dag loopt als een droom. Soepel, vloeiend, voorspelbaar. Toegegeven, het is geen viercilinder en het is ook geen V-twin, voor souplesse en zijdezacht lopen enerzijds en rondborstigheid anderzijds zul je daar naartoe moeten uitwijken. M...het gaat alleen nét even wat minder flitsend dan zijn kale broertjeaar de staande twin zit daar, als gevolg, precies tussenin. Dus dat is voor velen het beste van twee werelden: meer beleving dan een viercilinder, meer gladgestreken dan een V.  Het voelt niet zo, maar toch heb je standaard al 72 pk tot je beschikking. Daar kun je hard zat mee.

Dus kun je op je vingers narekenen hoe dat rijdt, dat zal niet zo zwaar zijn. En inderdaad. Al kennen we de ER-6 al een poosje, toch is het elke keer weer verrassend hoe makkelijk het ding de hoek om wil. Eenmaal de saaie doorgaande weg en de verplichte dorpskernen achter ons gelaten knoopt de weg zich letterlijk om de berg om ons voor eens en voor altijd te overtuigen dat Spaanse wegwerkers de slechtste in hun soort zijn: het hoofdstuk rechtuit is collectief uit hun lespakket geschrapt. Aan de andere kant, asfalt leggen kunnen ze dan weer wel. Als je hier zou leren fietsen, vind je het gek dat er zoveel GP sterren uit Spanje komen?

Als je hier zou leren fietsen, dan zit je waarschijnlijk vervolgens op een ER-6. Het enige wat mist zijn de trappers. De eerste paar bochten zul je waarschijnlijk meer m 
Bijna hetzelfde, maar net niet helemaal. Oog voor detail, dis kawalui. Afleesbaarheid laat niets te wensen over

De laatste nieuwe jas van de ER-6F is toch net wat meer volwassen
 Niks aan toe te voegen, toch?
oeten corrigeren om de binnenste berm te ontwijken dan iets anders, zo gretig wil het ding de hoek om. Dus daarom willen rijscholen zo graag hier de slalomproef mee doen…

Niet de enige, maar wel de leukste oplossing zit in je rechterhand. Met iets meer gas en dus meer snelheid stuurt de motor net zo snel, maar nu passen de bochten er veel beter bij en kan er echt gereden worden. Op zich zijn de voorremmen daarbij meer dan adequaat, maar we hebben ooit geleerd dat in de bocht corrigeren met de achterrem moet gebeuren. Probeer dat hier en je weet instant waarom. Zit je er eenmaal klaar voor, dan is het slechts een kwestie van flink heupwiegen. Een ER stuur je vanuit je middenrif, hangen is nergens voor nodig. (het kán wel trouwens, geen probleem natuurlijk).

Ondanks het enthousiaste tempo is het nog best relaxed rijden, de linkerhand en –voet hebben maar  weinig te doen. Het blokje doet zijn werk en heeft een meer dan voldoende brede powerband om je kilometerslang geen zorgen te hoeven maken over de gekozen versnelling. Binnen bepaalde perken uiteraard, maar toch.

Behalve de naakte versie heeft Kawasaki ook de gekuipte ER-F meegenomen, wat feitelijk niet veel meer is dan eenzelfde basis met daarop een kuip gemonteerd maar toch is het verschil opmerkelijk. De F voelt met de volwassen stroomlijn voor je een stuk toeristischer aan, is minder schichtig en lijkt zelfs iets zachtere vering te hebben. Geen van allen een probleem, kies je voor deze uitvoering dan zullen dat toch gewilde eigenschappen zijn, en allen te verklaren. De kuip heeft enige omvang en gooit een paar extra kilo’s in de schaal welke ook nog eens op een plek zitten waar je het verschil echt wel van merkt. Maar ach, een stabiele, comfortabele ER blijft een ER en niemand die stabiliteit en comfort ooit als iets negatiefs gezien heeft.