Introductie: Ducati Hypermotard (SP)

Het moet gezegd worden, we hebben altijd al een haat-liefde verhouding met de Ducati Hypermotard gehad. Liefde, omdat de fiets over een ongekende funfactor beschikte waarmee tot in derde versnelling probleemloos op het gas fantastische wheelies konden worden gemaakt en die over een waanzinnig flitsend stuurgedrag beschikte, en haat, omdat dát meteen zo’n beetje het enige was wat je met de Hypermotard kon doen. Natuurlijk, net als elke motor kon de Hyper ook voor andere doeleinden worden ingezet, maar de extreme zithouding – waarbij je het gevoel had óp de voorvork te hebben plaatsgenomen, de kleine benzinetank van net iets meer dan twaalf liter, het gebrek aan bagagemogelijkheden dankzij de hooggeplaatste uitlaten en het hypersportieve stuurgedrag maakten de Hyper tot de laatste fiets waarmee we naar de Dolomieten zouden willen gaan. Tenzij achter op een aanhanger daar naartoe natuurlijk. Ondanks al z’n beperkingen (of misschien wel juist daarom) was de Hypermotard echter vanaf de start een groot succes. De motor werd tijdens zijn debuut in 2005 op de EIMCA in Milaan bekroond met de ‘Most Beautiful Bike’ Award, maar nog belangrijker voor de Italianen was dat sinds zijn lancering in 2007 er meer dan 26.000 units van de Hypermotard werden verkocht. En dat is zeker voor een extreem model als de Hypermotard fors te noemen.

Terwijl in 2010 door de Italianen de opvolgers in vorm van Hypermotard 1100 Evo en Hypermotard 11 Evo SP werden gelanceerd werd in het diepste geheim al gewerkt aan de tweede generatie, die de motor naar een hoger platform moest brengen. Zoals bij elk nieuw model stond ook hier de vraag ‘hoe kunnen we dit nóg sportiever maken’ centraal, maar bovenal moest de Hypermotard een flink stuk praktischer gaan worden en moest de fiets bovendien van Ducati’s innovatie op elektronicagebied worden voorzien. En dus begonnen de ontwerpers met een blanco stuk papier om een compleet nieuwe Hypermotard te ontwerpen.

Meest in het oog springend is het nieuwe ontwerp waarbij de twee hooggeplaatste einddempers het veld hebben moeten ruimen voor een forse zijdelings geplaatste uitlaatpot - die een kachelpijp van een Hanomag doet verbleken, die de ontwerpers meerdere voordelen bood. Naast het meer gecentraliseerde gewicht kon het kontje veel strakker en mooier worden vormgegeven en kon het geheel al tevens op koffers worden voorbereid.
De verschillen tussen de eerste ontwerpschets en het uiteindelijke productiemodel zijn minimaal

Winter 2013, zelfs Spanje is niet meer veilig. En dan zijn er nog mensen die denken dat wij maar mazzelpikken zijnNu is van kofferophangpunten bij de 2013 Hyperstrada en Hyperstrada SP nog weinig te zien, maar opgenomen inhet accessoire pakket zijn andere zijpanelen voor het kontje en een andere undertail, waarmee zonder afbreuk te doen op het ontwerp de fiets van zijkoffers en zelfs een topkoffer is te voorzien. Hoewel duidelijk anders vormgegeven dan de Multistrada 1200 is het kontje van de Hypermotard volgens hetzelfde principe gebouwd: twee extreem lichte diecast aluminium schetsplaten waartussen een techno-polymeer plaat is gemonteerd. Aan de bovenkant is de polymeer plaat van alle ophangpunten voor de elektronica voorzien, terwijl de onderkant meteen als fraaie afwerking van de undertail dient. Naast het nieuw ontworpen kontje is ook de vormgeving van de tank herzien, waardoor er nu een heuse 16 liter kan worden getankt. In combinatie met het nieuwe 821 cc vierkleps watergekoelde motorblok, dat volgens Ducati zo’n 10% zuiniger moet zijn geworden, is daarmee de actieradius van de Hypermotard een flink stuk vergroot en hoef je niet na 150 kilometer al angstvallig op zoek naar een tankstation te gaan. Tot slot is ook het compleet digitaal vormgegeven display van de Hypermotard vernieuwd. Het heeft weliswaar nog dezelfde vorm, maar er is nu beduidend meer informatie af te lezen en via het menu kan bovendien de hele setup van de motor worden ingesteld, maar daarover later meer.

Aan alles gedacht, passende kledij voor op straat, behalve een regenpak. Niet dat dát veel verschil had gemaakt, ook de Belgische collega's met regenbroek waren tot op de bilnaad nat

Om de motor meer stabiliteit op hoge snelheden te geven – ook aan de andere kant van het 200 gebied, heeft Ducati de wielbasis met 35 mm maar 1.500 mm verlengd, terwijl ook de balhoofdhoek met 1,5° naar nu 25,5° is vergroot. Het grootste verschil zit ‘m echter in de zithouding,die bij de 2013 Hypermotard een flink stuk comfortabeler is geworden. Ten opzichte van z’n voorganger is de afstand van het zadel tot het stuur met 80 mm verlengd, terwijl de voetsteunen 70 mm naar voren zijn geplaatst. En dat is meteen te merken,  
Nog steeds onmiskenbaar Hypermotard, maar nu met een vleugje Multistrada. Het kontje is een stuk strakker en biedt daardoor meer mogelijkheden om bagage mee te nemen

Ja, dat is stoer, een kevlar spijkerbroek voor de straattest. Als jullie nog eens zo'n geweldig idee hebben...
 
De achtershock is nu verticaal geplaatst. De uitlaatdemper heeft de afmeting van een winterkachel, maar is hoog genoeg geplaatst om fraai zicht op het achterwiel te houdenzodra het been over het 870 mm hoge zadel wordt gegooid. Waar de Hyper 1100 je het gevoel gaf dat een tank ontbrak staat de zithouding van de 2013 Hyperstrada veel dichter bij die van een ‘normale’ fiets. Het zadel, de voetsteunen en het stuur zitten precies waar je ze zou verwachten en geven je een vertrouwd gevoel. De zithoogte is met 870 mm weliswaar behoorlijk fors, maar dankzij z’n smalle bouw wisten we toch met een been contact met moeder aarde te houden, zonder extreem naast het zadel te moeten zitten. Bovendien heeft Ducati de stuuruitslag van de Hyperstrada op 70° gezet, waardoor tijdens de zwaar verregende fotoshoot de fiets op de krappe bergweg probleemloos kon worden gekeerd, zonder op en neer te hoeven steken. Enkel de zijstandaard bleek een doorn in het oog, met mijn korte lengte van 1,72 mtr bleek telkens weer de linker voetsteun in de weg te zitten waardoor de zijstandaard niet over z’n dode punt kon worden gedrukt. En dat betekent in de praktijk dat je óf telkens een beroep op je vrienden zult moeten doen, óf vlak voor stilstand afstappen om naast de motor staand de zijstandaard uit te klappen.

En nu we toch met onpraktische zaken bezig zijn: bij het ontwerp van de nieuwe spiegels, die nu gewoon op staafjes zijn gemonteerd, is nog steeds de vorm belangrijker geweest dan de functie. Hoewel aanzienlijk beter dan de inklapspiegels van de Hyper 1100, die weliswaar een fantastische gadget waren maar waar je geen klap in zag, heeft Ducati de spiegels naar het uiteinde smaller gemaakt en is bovendien in het onderste deel een fraai logo aangebracht, waardoor precies dát deel dat naast je armen reikt erg smal is en je daardoor en erg beperkt zicht naar achteren hebt. Maar dat is ook het enige wat er tijdens de zwaar verregende rijsessie op de Hypermotard aan te merken viel.