Test: Suzuki Burgman 200 Executive

Met mijn eerste ervaringen op de snelweg in het achterhoofd besluit ik de trip naar het Duitse Sinzig zoveel mogelijk de snelweg te vermijden, maar dat idee is slechts van korte duur. Eenmaal de navigatie op ‘vermijd snelweg’ ingesteld wordt de reistijd tot zes uur vergroot, wat inclusief tankstop en koffiepauze een heuse dagtaak lijkt te gaan worden. Op tijd van huis gaan dus, maar dan moet wel alles volgens planning gaan. Als uiteindelijk geheel Freaks-getrouw om vier uur ’s middags de trip van start kan gaan besluit ik wijselijk de aanwijzingen van TomTom voorlopig maar te negeren. Geen vermijd snelweg dus, maar de kortste weg richting A73, die rond deze tijd van de dag behoorlijk wat verkeer krijgt te verwerken. Gunstig voor ons, want de vele vrachtauto’s weten de zaak behoorlijk op te houden waardoor we zelfs regelmatig rechts verkeer in kunnen halen. Kijk, dat schiet ten minste op. Ook als het verkeer weer kans ziet vlotter te gaan rijden slaat de Burgman 200 geen slecht figuur, maar daarvoor moet wel de kraan strak tegen de stuit worden gehouden. Op eigen kracht bleken de 18,4 paarden het tot zo’n 120 km/u (TomTom GPS snelheid) te brengen, waar met een beetje zuiging van een auto zowaar een kilometertje of tien bij op kon worden geteld. Net te langzaam om onbezorgd vlug in te kunnen halen, maar rap genoeg om niet  als rijdende chicane te worden aangezien.

Als rond half zes de Duitse grens wordt gepasseerd blijken we al de nodige tijd te hebben goedgemaakt. Nog steeds hebben we volgens Tom nog flink wat rijtijd te gaan, maar ik begin langzaam aan het idee te wennen om zowaar voor het donker de plaats van bestemming te kunnen bereiken. En dat geeft de Burger moed. Dat betekent echter wel dat er flink zal moeten worden doorgereden, en met de maximum snelheid van de Burgman lager dan wat toelaatbaar is (zeker op de Duitse snelweg) kan alleen nog maar tijd gewonnen worden door zo min mogelijk te stoppen. Wat op de Burgman 200 bepaald geen straf is om te doen.
Best apart, een digitaal display en dan nog een ouderwetse kilometer teller. Het flip-up windscherm doet z'n werk goed, hoewel een groter windscherm geen overbodige luxe zou zijn

Zo heb je dagenlang stralende zon, zo regent het weer pijpenstelen. Gelukkig heb je daar op een scooter niet zoveel last vanHet zadel is lekker breed en precies hard genoeg om het uren aan een stuk vol te kunnen houden, en de scooter zit zo ruim dat zelfs een gemiddelde basketbalspeler niet snel wat te klagen zal hebben. Bovendien lijkt de Burgman ook nog eens enorm zuinig te zijn. Tot de Duitse grens is de benzinemeter amper gezakt, maar daarna blijkt het ineens erg hard te gaan. Voor we het goed en wel in de gaten hebben begint de meter angstvallig dicht het rode gebied te naderen, uiteraard net nadat we op de snelweg in volle vaart een tankstation voorbij zijn geknald. Hebben wij weer.

Even is er nog ijdele hoop binnen afzienbare tijd een tankstation op route tegen het lijf te lopen, maar met de meter inmiddels flink in het rood wordt toch maar de TomTom geraadpleegd. Per slot van rekening heeft ondergetekende in het verleden al eens zo’n exercitie met een Burgman 650 Executive meegemaakt, en dat was zeker niet voor herhaling vatbaar. Met exact 202 km op de digitale tripmeter kan de Burgman worden afgetankt, maar waar we een nagenoeg lege 11 liter tank hadden verwacht blijkt de pomp het na 8,4 liter welletjes te vinden. Met een gereden verbruik van 1 op 24 (wat helemaal niet verkeerd is bij bijna continue gas tegen de stuit) hadden we dus nog gemakkelijk vijftig kilometer meer kunnen rijden.

Eenmaal de tank weer gevuld en de route opgepakt blijkt Pluvius nog een aardige verrassing voor ons in petto te hebben. De zonovergoten kraakblauwe hemel verandert binnen no-time in een dicht wolkendek, waaruit het langzaam begint te regenen. Nu zijn we van een beetje regen niet vies, zeker niet op een motorscooter waar je sowieso bijna niet nat kunt worden, maar de regenbui heeft zich inmiddels ontpopt tot een ware moesson die zijn weerga niet kent, waardoor vooral mijn gezicht het zwaar krijgt te verduren. Ach, had ik maar niet voor een jethelm moeten kiezen. Alsof de hevige regenval niet erg genoeg is, blijkt Tom me bovendien dwars door de binnenstad van Bonn te sturen. Voor wie daar nog nooit geweest is, dat betekent druk verkeer als in een wereldstad (Bonn was niet voor niets de stad waar de regering gevestigd was ten tijde van het ijzeren gordijn), kinderkoppen, tramrails en genoeg vervuiling op straat om de weg tot een ware glijbaan te transformeren. Omstandigheden waaronder niet alleen het afwezige ABS enorm wordt gemist, maar waaronder bovendien de achterband het forse geweld van de dik achttien paardenkrachten niet aan blijkt te kunnen en we meermaals door een glijdende achterkant worden verrast. Nooit eerder gedacht iets als traction control op het wensenlijstje van een Burgman 200 te zetten, maar de situatie leert dat het best wel een verdomd handig hulpmiddel zou kunnen zijn.