Test: Honda Deauville Club Edition

Qua uiterlijk mag de Deauville misschien niet meer de allernieuwste zijn, dat kan niet worden gezegd van de rijeigenschappen waar zes jaar na datum nog steeds bar weinig op aan is te merken. De zithouding is zoals je die bij een toerfiets Zeg maar nee…



“Zeg em… ik durf het bijna niet te zeggen, maar…” Zo begint ons telefoongesprek met Honda Nederlandls we op de redactie bij het uitwerken van de test tot de ontdekking komen dat alle beeldmateriaal van de Deauville is zoekgeraakt. Het enige wat we boven water weten te krijgen, zijnlle rijbeelden die door onze Duitse collega Peter Wahl zijn verzorgd, maar het statische beeldmateriaal is allemaal zoek. Of we de Deauville dus nog een keer voor een fotoshoot mogen gebruiken.

Nu hadden we die shoot snel ergens in eigen land kunnen doen, maar dat paste niet echt in het beeld van het verhaal en we hadden toevallig toch nog een trip richting Franken voor de boeg. Daarbij kwam ook nog eens dat we de eerste trip het overgrote deel in de regen hadden gereden, en wat droge kilometers zou een welkome aanvulling op de rij-ervaringen zijn.

Dat laatste blijkt echter niet zo te zijn, de eerste dag krijgen we meer regen voor onze kiezen dan er gemiddeld in een Afrikaanse zomer valt, en ook de terugreis worden we niet gespaard. Nu is rijden in de regen op zich al niet leuk, laat staan als in de zeikende regen moet worden gefotografeerd. We proberen dan ook het juiste moment te kiezen, maar houden het niet helemaal droog. Om eenmaal thuis tot de ontdekking te komen dat een groot deel van de shoot is mislukt vanwege regendruppels op de lens.

Hadden we het verhaal nog bijna een derde keer over moeten doen…zou verwachten, ontspannen en rechtop, waarbij het stuur lekker in de hand ligt. Dankzij de zithouding kunnen met de Deauville probleemloos lange afstanden worden afgelegd, ware het niet dat dát deeks weer door het zadel teniet wordt gedaan. Nu ben ik dankzij met overgevoelige derriere daarvoor wel de ultieme ervaringsspecialist, maar een comfortabeler zadel zou geen overbodige luxe zijn. Dankzij het forse windscherm zit je goed uit de wind en ben je ook beschermd tegen de eerste regenval. Dat het windscherm nu eenvoudig en onder het rijden is aan te passen is daarbij een echte zegen, op de snelweg zet ik ’t scherm in de hoogste stand om met mijn 1.72 mtr lengte de minste last van turbulentie in mijn helm te hebben. Ander pluspunt van de Deauville is dat de fiets van twee opbergvakken in de kuip is voorzien, waarvan de linkerfsluitbaar is. Bovendien is bij deze Club Special een 12-volt aansluiting in aangebracht, waar je handig de navigatie op aan kan sluiten.

De Deauville wordt zoals gezegd aangedreven door de oerdegelijke 52º V-Twin die in 2006 zijn huidige cilinderinhoud van 680cc heeft gekregen. Met het vergroten van de de cilinderinhoud nam ook het vermogen toe tot een waarde van 65,6 pk. Nu zal je daar waarschijnlijk in de kroeg niet snel de blits mee maken, maar dat is bij de Deauville waarschijnlijk niet echt van belang. Daarbij zette de Deauville op de Duitse Autobahn nog altijd een topsnelheid van 190 km/u op de teller neer, wat volgens GPS in werkelijkheid zo'n tien kilometer langzamer was, en dat is nog altijd genoeg om in Nederland op de snelweg je rijbewijs in te leveren. Nu zul je dat in de praktijk niet snel rijden, rond de 150 km/u is de meeste puf er wel uit. Dankzij
Hadden we al gezegd dat het een ietsiepietsie had geregend tijdens onze test?z'n korte versnellingsbak verhoudingen trekt de fiets nog best vlot op en het blok is bovendien soepel genoeg om zich in zesde versnelling tot 1.500 toeren af te laten knijpen. Tenminste, zolang je niet met duo rijdt, want dan zal je de een stuk meer door de -overigens goed schakelende- versnellingsbak moeten rammen. Voor een sportieve rijstijl zou wat meer vermogen dan ook geen overbodige luxe zijn, net als bij normaal gebruik de combinatie duopassagier én volle koffers.

Met de ruit in de hoge stand blijkt de motor wel zijwindgevoeliger te zijn, hetgeen duidelijk wordt als op de snelweg een tempo van 140+ wordt ingezet. De motor voelt niet bepaald koersvast en heeft op topsnelheid zelfs de neiging lichtjes te gaan pendelen, terwijl als het stuur wordt losgelaten het stuur bij tempo 80 kilometer per uur op en neer schud op een wijze waar menig kermisattractie jaloers op zou zijn. En dat is vreemd, zeker omdat dit ons tijdens eerdere testen nooit is opgevallen. Verschil met die voorgaande testen is echter dat de fiets nu van een topkoffer is voorzien,
Aan kofferruimte geen gebrek bij deze Club Edition. Wel is het zaak de veervoorspanning op te schroeven, als je met volle bepakking (of duo-passagier) gaat rijden

Maar rap meters maken, nu de zon nog schijnt

Best wel fors, de uitlaat van de Deauville, maar dan alleen vanuit dit oogpunt bezien. Met 65,6 pk beschikt de 680cc V-Twin niet over een overdaad aan peekaa'sdus nemen we de proef op de som en halen de topkoffer eraf, waarna het fenomeen zich inderdaad niet meer voortdoet. Naast het pendelen van het voorwiel heeft de topkoffer ook invloed op het stuurgedrag, dat met volle bepakking niet echt prettig aanvoelt. De motor voelt topzwaar en wil in eerste instantie rechtdoor, om daarna ineens in de bocht te vallen. Ook dit probleem smelt echter als een ijsco in de volle zomerzon zodra de topkoffer wordt verwijderd, waarna we besluiten de eenvoudig in te stellen veervoorspanning van de achterveer flink wat op te schroeven.

Door de veervoorspanning van helemaal open (minimale voorspanning) tot halverwege te verhogen voelt de Deauville stukken beter aan. Wat op zich een logisch verhaal is, de motor hangt nu minder achterover en heeft weer een neutrale geometrie, waar de stuureigenschappen enorm van opknappen. We hadden echter niet verwacht dat de verschillen zo groot zouden zijn. Het geeft eens te meer aan hoe belangrijk het goed afstellen van vering is. Het best was het verschil nog te vergelijken met wanneer je van vierkant gereden versleten banden ineens op nieuw rubber bent overgestapt. Bovendien blijkt de verhoogde veervoorspanning ook een positief effect op de koersvastheid te hebben, de motor volgt nu op hoge snelheid veel beter zijn eigen spoor waardoor we niet meer het gevoel hebben met een zeepschuit onderweg te zijn. Het pendelend effect bij 80 blijft, maar is alleen wanneer het stuur wordt losgelaten en wordt daardoor niet als hinderlijk ervaren. Bovendien, eenmaal het stuur los zakt de snelheid rap waarmee het fenomeen zichzelf weer oplost.