Introductie: Honda CB600F Hornet

Met een beetje creativiteit moet er toch wel een tasje op vastgezet kunnen worden

De rest van de motor heeft wel altijd voldaan aan de verwachtingen en stelt ook dit keer verre van teleur; zelfs in de stromende regen ligt als het even kan het tempo bijzonder hoog. Indrukwekkend hoog zelfs, gezien de rust en het vertrouwen waarmee de voorrijder (gezeten op een CB1000R en dus gezegend met meer vermogen) in de peiling gehouden kan worden.   Dat laatste komt overigens voor een groot deel op conto van de BT-012’s waar de Hornet mee uitgerust is. Niet alleen biedt de band zelfs onder deze omstandigheden ladingen grip, maar tegelijkertijd geeft de Bridgestone prettig subtiel aan wanneer het te veel zou gaan worden. Als dat al gebeuren zou. Ook als we ’s anderendaags worden getrakteerd op betere omstandigheden biedt de band ruim voldoende grip en kan er eindelijk echt gestuurd worden. En dat is dan weer een andere eigenschap van de Hornet die al lang dik in orde was. De geometrie klopt harder dan een Hilti en dat wil toch wat zeggen. Zowel het zadel (voor de nieuwe vorm weliswaar iets herontworpen, maar slechts daar waar absoluut noodzakelijk) als de hoogte van de voetsteunen als al het andere, zoals het Honda betaamt is het gewoon perfect in orde. Met name de afstand van navel tot stuur en de breedte van de stuurhelften zijn een verademing, al begint het ‘alsof je er al jaren op rijdt’ argument nou wel eens wat dun te worden, toch is het verdorie weer waar. En dat komt dan weer doordat daar nou net niets aan gedaan is. Het voor de vorige versie geheel nieuw ontworpen aluminium ruggegraatframe houdt ook ditkeer de twee wielen op vaste afstand van elkaar en is daarbij precies stijf genoeg om je ab-so-luut niets te laten merken. Zelfs over de rijkelijk aanwezige gaten in het asfalt rijdt de motor zo goed als onverstoorbaar door, al moet de vering dan wel hard werken. Toch is het op zijn taak berekend en sta je met bijster weinig te wensen aan het eind van de dag weer voor je hotel. En dat geldt ook voor de remmen; voorzien van abs spelen ze al een goede rol in de regen, het systeem werkt bovendien goed genoeg om je niet in de weg te zitten. Mocht het al in werking treden, dan gebeurt dat uiterst soepel en niet storend. En jawel, ook dat was natuurlijk op de vorige al dik in orde.

Eigenlijk maakt het dus niet uit hoe, sporen trekken doe je toch wel

Enige punt waar de CB het zou kunnen afleggen ten opzichte van de concurrentie is de vermogensafgifte, maar dan alleen omdat die concurrentie inmiddels meer en meer vermogen ten strijde brengt. Op zich is er met de viecilinder namelijk niets mis. De motor is inmddels zodanig gefinetuned dat je –voor een 600je- een erg lineaire vermogensafgite hebt waarbij je niet noodzakelijk bovenin hoeft te zijn om er het uiterste uit te halen. Vandaar ook dat de toerenteller lang niet zo belangrijk is; gewoon op gevoel kom je al een heel eind. Onderin is al meer dan voldoende vermogen beschikbaar om je leuk vooruit te sturen en je hebt niet snel het idee ‘m te moeten uitmelken voordat je in de echte powerband komt . Dat is wel eens anders geweest. Maarja, het is natuurlijk wel ‘maar een 600je’ dus snel zul je niet overrompeld worden door ladingen vermogen. Al is dat een gevolg van de verwennerij die we inmiddels zo gewend zijn van kanonnen die achteloos het dubbele vermogen te berde brengen. Bovendien, je kiest er voor. De reden dat deze klasse zo populair is, is onder meer juist de afwezigheid van potentieel gevaarlijke hoeveelheden vermogen of een al te scherpe gasreactie. Handelbaarheid is nog steeds het sleutelwoord en daarvan loopt de Hornet dan ook over. Weer of geen weer.