Test Triumph Rocket III Roadster

Met een ‘niet kijken, gewoon zitten’ kom je vanzelf tot een zithouding die nog het meest neutraal is. Want behalve de airbox aan de linkerkant van de tank heb je rechts weer te maken met de achterrem-installatie… niet kijken, gewoon gaan zitten werkt nog het beste. Je kunt je beter op andere zaken concentreren. Het mag als vanzelfsprekend gelden dat de Roadster niet het ideale apparaat is om eens echt flitsend tussen de fietsers over een dijk mee te jagen. Zaken als geometrie en massa spelen er een rol in dat de Triumph meer aanhanger is van de vloeiende lijnen. Daar staat tegenover dat als je eenmaal een lijn aansnijdt, alles kleiner dan een vuurwerkramp de motor niet van de gekozen lijn af krijgt. Fluks vloeiend meanderen we zo rustig de zonsondergang tegemoet, ondertussen verwonderd starend naar de eigen reflectie in het veelal aanwezige chroom en glaasjes van de tellers. Hectiek is een verzonnen term. Werken echter niet; de motor is ook rechtuit rijdend bijzonder stabiel en het kost dan ook enige moeite ‘m een bocht te laten nemen. Hoe groter de hellingshoek, hoe meer moeite het relatief kost. Aan de andere kant is de grondspeling on-Amerikaans dik in orde. Voordat je ook maar een onderdeel aan de grond zet ben je al leuk bezig, zeg maar. Enfin, de foto’s bieden wat dat betreft voldoende tekst en uitleg.

Prima tellertjes met voldoende informatie. Zit je lekker te cruisen, word je ineens vol in je bek geschenen door...de tankdop. Hilarisch! Dan maar zorgen dat je de zon in de rug hebt, of zo.

Het kost niet al te veel fantasie om te bedenken dat zo’n motor redelijk rotsvast op de weg ligt. Toch valt er voor de vering nog genoeg te doen; zorgen dat alles in het gareel blijft (missie geslaagd) en absorberen van oneffenheden, waar we nog meer dan genoeg van hebben. Natuurlijk is het de bedoeling dat je je vooral een Californische ‘laid back’ rijstijl aanmeet waarmee hobbels ook een stuk milder van of door worden, maar dan nóg…je heb het niet altijd voor het zeggen. Over het algemeen is er weinig aan de hand, alleen dreunen sommige bobbels nog wel een beetje door aan de achterzijde. En dat voel je extra goed door de zithouding die je aan deze motor overhoudt. De upside down aan de voorkant krijgt daarboven ook nog eens een bak remkrachten te verwerken en ook die zijn net iets anders dan wat je in de Good Old US of A zou verwachten. De dubbele vierzuigers in het voorwiel zijn prima tegen hun taak en 367 kilo opgewassen en hebben er maar weinig moeite mee de kolos tot stilstand te brengen. Bovendien – en dat is maar goed ook- worden ze hierbij geassisteerd door een goed werkend ABS. Beter, omdat je dit echt niet de coulissen in wilt zien schuiven. Tuurlijk, andere motoren ook niet, maar als het hiermee fout gaat komt het geheel waarschijnlijk in Parijs pas tot stilstand. Zo is het ook effe wat anders om mee in de regen te moeten rijden. Had gehoopt het niet te weten, maar ontkwam er toch niet aan. Eigenlijk gaat het nog verbluffend goed en is er geen enkel glibbertje voorgekomen, maar het idee in combinatie met A) 220 Newtonmeter in je rechterhand en B) het nodige werk om het beest een hoek om te krijgen is genoeg om heel erg voorzichtig te worden.

Subwoofer

Regenrijden is dan ook niet bepaald het sterkste punt van de Rocket. Als het zelfs op schoon, droog en warm gezond asfalt al wenig moeite kost om het achterwiel te laten spinnen (nou vooruit, met een heel heel klein beetje voorbedachten rade) behoeft het geen uitleg dat alle 240 millimeters ten spijt, het op andere ondergrond nog een stuk eenvoudiger wordt. Alsof je dat iets kan schelen; schop het ding in een hoge versnelling en laat het koppel het werk doen. Geeft je zelf de kans om uitgebreid te genieten van het geluid. Met weinig andere krachtbronnen te vergelijken maakt het driecilinderblok een haast onaards diepe brom waarvan je zónder kijken al weet dat deze veroorzaakt wordt door eerlijke kubieke centimeters.  ‘There’s no substiute for cubic inches’ als je de bewoners van het continent aan de andere kant van de plas moet geloven en warempel… op dit vlak hebben ze gelijk. Wát een sound. Wel een sterk punt, keer op keer weer, is accelereren. In elke versnelling weer; gas erop en laat je voorstuwen op een tsunami aan koppels. De vermogensafgifte is uiteraard sterk gericht op newtonmeters, maar ook de stal is redelijk goed gevuld. Smetteloos strak doorloopt de motor de toerenschaal, die voor het gemak een iets andere indeling heeft dan we van de supersportjes en superbikes gewend zijn. alles speelt zich ruwweg tienduizend toeren eerder af, dus wordt er een hoop geld bespaard op het weglaten van de ééntjes voor alle cijfers. Mooi meegenomen. De grafiek is al even strak als de twee en een halve meter rechtuitstabiliteit en je zou zwéren dat je het verschil voelt tussen de voortstuwing op koppel in lage toeren en de push van het vermogen in de hogere regionen. Lachen joh.

Opgepast! Personeel! Hete koffie!