Test: Kawasaki Z1000

Ook niet onbelangrijk tijdens een langere, of korte, rit is de zitpositie. Doordat de ontwerpers de taille en tank ter hoogte van de dijen smal hebben gehouden is er genoeg zit- en beenruimte. Nadeel is wel dat er nog maar 15 liter van dat dure sap in gaat, en met een verbruik dat bij ons rond de 1:14,5 schommelde (we hebben niet echt rustig gereden) levert dat een actieradius op van 217,5 kilometers. Dat lijkt weinig maar er zijn niet zo heel veel motorrijders die meer dan 200 kilometer aan één ruk uitzitten. Ben je wel zo’n bikkel dan heeft Kawasaki wel andere modellen in haar gamma en kun je misschien beter niet voor de Z1000 kiezen. Knallen, fun hebben is het devies en dat doe je geen 200 kilometer lang. Voor de tank vinden we zoals gebruikelijk het stuur dat in dit geval van het ‘fatbar’ type is, dik in het midden en dunner uitlopend naar de uiteinden. Het ligt prettig in de hand en zorgt samen met de zit op het goed gevulde zadeltje, en de prima uitgekiende positie van de voetsteunen, voor een ligt voorover gebogen rijhouding. Automatisch valt het oog op het nieuwe dashboard dat simpel in drie standen verstelbaar is. Het geel gekleurde glas, dat in het donker fraai oranje kleurt, ziet er cool uit maar zal ongetwijfeld niet bij iedereen in de smaak vallen. Het is in ieder geval origineel en goed afleesbaar (ik hoor het gemekker over de toerentalbalk al aanzwellen).

Mede doordat het frame nu van aluminium is (bijna 4 kilo lichter) wordt een rijklaar gewicht bereikt van 218 kilo. Omgerekend is dat een goeie 198 droog en daarmee zit de ‘Z’ weer op dezelfde waarde als die uit 2003. Echter, dat is zonder ABS en dus komt er 3 kilo bij want in Nederland wordt de Z1000 alleen geleverd mét ABS. Wij reden overigens een introductiemodel zónderABS, jammer maar dat was niet anders. Door zijn lichtere gewicht (dat ook nog eens meer naar voren gecentraliseerd is), 5mm kortere wielbasis, prima werkende vering, fijne zit en machtige motorblok is deze nieuwe ‘Z’ een hele fijne motor om mee te rijden en hij bezorgt ontegenzeggelijk het imago dat Kawasaki met de ‘Z’ had weer terug. Altijd is er genoeg koppel of vermogen beschikbaar en bochtige trajecten zijn hem op het lijf geschreven. Liefst niet te krap want met zo’n bak peekaa’s is een beetje ruimte wel gewenst. Niet dat hij zich in het korte werk niet weet te handhaven hoor, ook dat gaat hem, geholpen door het brede stuur, met gemak af. De 190-achterband levert daarbij ook geen problemen op, de Z1000 blijft fijn insturen en rond de bochten haarscherp. Slechts bij vol uitaccelereren moet hij wat nadrukkelijker op zijn lijn worden gehouden.

De standaard afstelling van de vering is goed voor elkaar maaris naar wens natuurlijk meervoudig in te stellen. De 41mm UPSD voorvork van Showa is nu volledig instelbaar maar lieten we onberoerd. De achterveer (die nu bijna horizontaal ligt) hadden wij iets straffer gezet daar deze, in vergelijking met de goed werkende voorpartij, wat softer aanvoelde. Zoals altijd is de vering een kwestie van compromissen; harder en sportiever of zachter en comfortabeler, zeg het maar. Een blik op de remmen van de Z1000 kan de indruk wekken dat deze één op één is overgenomen van de ZX-10, maar ook hier geldt; dit is niet waar. Het zijn weliswaar dezelfde radiaal gemonteerde Tokico vierzuigerrem- klauwen die zich, aangestuurd door eenzelfde radiaal geplaatste Nissin hoofdremcilinder, vastbijten op semi zwevende 300mm wave schijven, de zuigerdiameter is kleiner en het materiaal van de remblokken is verschillend. Dus remt de ‘Z’ logischer wijs minder hard, bijterig, dan de ZX-10. De doseerbaarheid en gevoel in het hendel laten echter niets te wensen over, zeggen we nu. Over dertig jaar is alles weer anders. De achterrem is er weer eens één waar je iets aan hebt, hij doet het mocht je hem nodig hebben.