Introductie: Aprilia Shiver en Dorsoduro Factory

In tegenstelling tot (en vergeleken met) eerdere Factory modellen die de fabrieksdeuren in Noale verlieten zijn de wijzigingen die Aprilia aan de Dorsoduro Factory ten opzichte van de standaard versie minimaal. Door toepassing van enkele carbon fiber onderdelen wist men 1 kg aan gewicht te besparen, maar de echte verbetering zit ‘m in de nieuwe 43mm – nu volledig instelbare - Sachs upside down voorvork. Om de motor meer te laten opvallen werd daarnaast het trellis buizendeel van het frame rood geverfd. Motorisch is de fiets met een vermogen van 92 pk identiek aan de standaard versie, maar is nu voorzien van de tweede generatie triple-rijmodus.

Op de bochtige maar ook snelle wegen in het zuiden van Frankrijk zijn er maar weinig motoren waar ik liever op zou willen zitten om dit nieuwe terrein te ontdekken. De Dorsoduro Factory is extreem vergevingsgezind mocht het wegdek in slechte staat zijn en de rijder middelmatig. De Dunlop Qualifier II banden (120/70 ZR17 voor en 180/55 ZR17 achter), waarmee de Dorsoduro standaard is uitgerust, plakken als pattex aan het asfalt. Het rijwielgedeelte is beduidend sportiever dan bij de Shiver 750, en geniet op elk moment absoluut mijn voorkeur. Ik stuur de motor zo agressief de bocht in als de Aprilia testrijder vlak voor mij toelaat, en dat is meer dan voldoende voor de Dorso. Hoewel ik grotendeels gefrustreerd was niet zo hard te kunnen rijden als ik graag had willen doen, was dat voor mij voldoende om te constateren dat de handling van de fiets topklasse is. De langere swingarm in combinatie met de betere vering maakt het grote verschil met de Shiver.

In Supermoto stijl de bochten aanvallen is geen enkel probleem, gewoon de motor onder je de bocht indrukken en zelf recht overeind blijven. Het rijwielgedeelte voelt daarbij alsof het voor een veel krachtigere motor ontworpen is, wat vaak genoeg bij het uitkomen van de bocht wenselijk zou zijn. De Sachs voorvork beschikt over voldoende gevoel en beschikt over de juiste ‘supermoto’ kit. Aan de achterkant geldt hetzelfde verhaal met de eveneens volledig instelbare Sachs monoshock. Veerwegen aan voor- en achterkant zijn 160mm, wederom wat je op een supermotard zou verwachten. De radiaal gemonteerde remklauwen en wavedisks zijn daarbij goed genoeg om zelfs op het circuit goed voor de dag te kunnen komen. Op staat bieden ze voldoende gevoel door de Sachs voorvork, waardoor ik kon blijven pushen zonder de grens te kunnen vinden. De achterrem doet daarbij zijn werk goed genoeg om de motor driftend de bocht in te sturen.

Zoals gezegd levert de 750cc V-Twin 92 pk bij 8.750 toeren en een koppel van 82 Nm bij 4.500 toeren per minuut. In tegenstelling tot de Shiver begin ik het verhaal met de Dorsoduro Factory in Touring-modus, die garant staat voor een iets minder agressieve gasrespons ten opzichte van de lichtelijk brute Sportstand. Persoonlijk gaat mijn voorkeur echter uit naar die Sport-modus, omdat een agressieve rijstijl de motor beter past. De Regen-modus is – net als bij de Shiver – de stand waarbij het topvermogen wordt ingeperkt. In de stad zou ik te allen tijde de Tour-modus de voorkeur geven, maar daarbuiten direct switchen naar Sportstand. Liet de eerste Dorsoduro zich redelijk stroef schakelen, de modificatie die de versnellingsbak onderging heeft zijn vruchten afgeworpen. Ook de koppeling laat zich lekker bedienen en maakt wheelies in eerste versnelling kinderlijk eenvoudig. In tweede versnelling kan ook, maar dan wordt het wel lastiger het voorwiel serieus hoog in de lucht te krijgen. Net als bij de meeste ééncilinder supermotards het geval is.

De 92 pk versie van de V-Twin is duidelijk in het middengebied agressiever dan in de Shiver, maar raakt bovenin eerder in ademnood. De Shiver is duidelijk meer op topvermogen afgesteld en beschikt daarbij over drie extra paarden. Paarden die in bij de Dorsoduro op geen enkel moment miste, omdat die fiets naar mijn mening krappe bochten te allen tijde sneller zal nemen. Het geluid van de 750cc V-Twin doet denken aan de tijd van de vermogende twins eind jaren negentig, toen ze nog over een vettere sound beschikten dan vandaag de dag. Vooral de enkele modellen die voorzien waren van – de uit de catalogus afkomstige – arrow uitlaten klonken als muziek in mijn oren.