Test Yamaha Majesty 400: herkansing

Dat komt vanzelf goed, we zullen ‘m eerst eens flink op zijn donder geven. Tussen thuisbasis en huidige lokatie bevinden zich nog altijd dezelfde 70, 80 kilometer snelwegpret luisterend naar de illustere benaming ‘A4’ dus we gaan er maar meteen eens voor zitten. Voor zover dat kan. Aan het zitten zal het niet liggen trouwens, dat is met een koninklijk bemeten zitvlak picobello in orde. De enige die hier nog overheen komt is de Suzuki Interliner, in de volsmond vaak Burgman genoemd om verwarring te voorkomen. Die heeft dan nog net het extra’tje dat de leuk benaamde lendesteun (ook wel hammenprop of bilwig genoemd) verstelbaar is, maar ervaring leert dat deze dan alsnog het meest in de achterste positie staat. De Majesty is net een tikje kleiner, dús is de beschikbare ruimte voor dit kleinood ook kleiner en gezien de positionering in de markt is deze ook niet verstelbaar (dat zou een optie voor het vlaggenschip kunnen zijn, ware het niet dat ook die geen verstelbare uitvoering heeft)…….dus is de afstand tussen de steun en daar waar je je voeten plaatst ook iets korter met als gevolg dat je duidelijk goed klem zit. Op zich geen punt, maar het geeft wel de grens van de beschikbare royale zit aan.

Enfin, we dwalen af. Eenmaal goed geïnstalleerd zit de chauffeur van de Majesty prinsheerlijk en nog bijzonder goed beschermd tegen de elementen, op een stevige turbulentie na. Nadeel van ruiten van dit formaat is dat het niet meer een kwestie is van centimetertje hoger of lager…wil je uit het gebulder zitten dan zul je óf je tronie tussen de stuurhelften moeten plaatsen, óf moeten gaan staan. Overigens blijken medeweggebruikers op beide varianten niet voorbereid, wat op zijn beurt weer minder bevorderlijk is voor hun verkeersveiligheid. Maar het kán wel. Vooral van tijd tot tijd eens lekker gaan staan om de benen te strekken is zelfs nog bijzonder comfortabel. Mits je niet te hard rijdt. En hier komt het….waar eerdere ervaringen leerden dat de Yamaha niet graag boven de 140 uit komt, is het deze ronde geen centje pijn. Bij 150 nog steeds niet, 160 evenmin en zelfs 170 is mogelijk als de aanloop lang genoeg is. Instabiel? Waar dan? Terwijl het ABS eens aangesproken wordt om niet tegen een tros stilstaande PersonenKraftWagens aan te schuiven schieten de eerste vraagtekens waar Ed het over had langzaam wortel. Het ding accelereert vrolijk en lineair richting horizon, hoe verder deze ligt hoe sneller ze nabij komt maar van enige beweging in het rijwielgedeelte is vooralsnog geen enkele sprake.

Nou moe?

Eenmaal op snelheid voeren we Ed’s kunstje eens uit. Stuur los, een tik tegen een van de twee kanten en afwachten maar. Resltaat: niets. Ook dat kunnen we gevoeglijk schrappen. Geeft allemaal niks, we gaan gewoon verder. In de tussentijd verbazen we ons over het laadvermogen van het appraat; nooit geweten dat je je zitvlak op zoveel pakken melk ineens kunt parkeren. En nog lekker zitten ook! Grappig daarbij is dat we ons de toegang tot de laadvloer voor de verandering eens niet voor- of achterscheeps  verschaffen, maar dat het zadel zich in het midden in tweën splitst om een ruime instap in het ruim te onthullen. Fraai en nog eens praktisch ook.

Zoals het hoort is de Yamaha, als de situatie zich voordoet, bijzonder wendbaar. Hier komen het lage zwaartepunt en relatief kleine wielen goed uit de verf en mits het niet teveel hobbelt valt er serieus hard te sturen. Mis ja; de vering is weldegelijk op zijn taak berekend maar kent ook zijn limieten waarna de motor toch wat begint te stuiteren. Je moet het tegen die tijd inmiddels knap bont maken, maar –zoals Yamaha ons ook vertelt- het is geen T-Max. Verwachten dat de vering van TMax-kwaliteit zou zijn is dan ook net iets teveel krediet. Hier zal een doelgroep-Majesteit zich echter weinig om bekommeren, het inzetgebied ligt ver onder datgene wat wij ermee uithaalden, op zoek naar een eenduidend oordeel over al dan niet aanwezige zeeziekte-opwekkers.