Test Yamaha Majesty 400: herkansing

Het kost enige moeite, maar we zijn dan ook op zoek. Maar dan openbaart zich langzaam en bijna onmerkbaar het antwoord waar we naar zoeken. Onder normale omstandigheden is er weinig aan de hand. Normale omstandigheden; dat is 98 procent van de wegsituaties. Zijwind deert ‘m niet, langsrichels niet, zwarte strepen op de weg…maakt allemaal niet uit. Slechts bij een bepaalde combinatie van veel factoren wil de scooter heel lichtjes wiebelen. De eerste keer dat we iets merken is bij het afblaffen van een dijk. Tijdens het remmend insturen van een bocht is dan toch iets van onrust waarneembaar, maar alleen als je met beide remmen tegelijk hárd aan het knijpen bent. De verschillende actieve krachten die het rijwielgedeelte dan te verwerken krijgt beginnen dan net iets veel te worden. Gevaarlijk wordt het echter niet. Zo ook op de snelweg in een siutatie die geen enkele motorrijder onberoerd zal laten: in het kielzog van een vierwieler. We weten allemaal dat de ‘vuile’ lucht van de voorganger daar vreemde dingen doet en ook op andere motoren is het dan razend knap als je je helm stil kunt houden. Nu is dát dan net weer geen enkel probleem op de Majesty, maar dezelfde turbulente luchtstroom krijgt dan wél vat op het rijwielgedeelte, met een over de lengte licht pendelende Majesty tot gevolg. Gelukkig maar, Ed is dus nog niet geheel zijn verstand kwijt. Het is dus eenvoudig het gehele rijwielgedeelte wat onder sommige specifieke omstandigheden – met een optelsom van factoren- aangeeft dat het wel leuk geweest is.  Terug naar Yamaha, die na eigen onderzoek tot de ontdekking kwam dat ons testexemplaar voorzien was van niet gespecificeerde banden.

Aannemelijk

Dat kán. Dat kan heel goed zelfs. Net zoals wij ondervonden bij een optelsom van bepaalde factoren vallen ook de banden, als bieders van het enige contact tussen machine en moeder aarde, hieronder. Hebben deze dus eigenschappen die niet overeenkomen met datgene waar de motor zelf behoefte aan heeft dan kan dat serieuze gevolgen hebben, waarvan akte tijdens de eerste test.

Dat komt overeen met het feit dat het deze tweede keer zoveel moeite kostte om er überhaupt nog iets van waar te nemen.  Zonder gezwabber blijft er eigenlijk slechts een dijk van een scooter over. Luxe, ruim en van alle gemakken voorzien. Vering is adequaat, de accelereatie  niet de meest tot de verbeelding sprekende maar het is dan ook ‘maar’ een 400 cc scooter. Maar wel een die even een eerlijke herkansing verdient.

Doodse stite op de redactieburelen. Behalve het periodiek geborrel van de waterkoeler en het ritmisch geratel op toetsenborden die al ver over hun houdbaarheidsdatum zijn is het muisstil.  Een kuch, een schuifel, hier wordt een vel papier omgeslagen, daar klikt een muis tussen verschillende digitale tabbladen heen en weer. Het monotone werkgeluid wordt kil doorkliefd door het ‘ding!’ van één van de aanwezige machines. Een remindertje van het secretariaat, of de laatst vertrekkende de verlichting uit wil doen. Het is immers vrijdagmiddag.