Test KTM 990 SMT en SMR

Geloof me, het gebeurt vanzelf

Het gaat nog verder; die monoblocs zitten er namelijk ook niet voor niets. Man, wat remt dat hard. En controleerbaar…..zo lang je niet meer dan een vinger tegelijk om het hendel van de radiale pomp krult. Een gastrijder met iets grotere handen dan jezelf en dientengevolge iets andere instelling van datzelfde remhendel staat trouwens ook garant voor verrassingen. Dit zijn bijtertjes van het goede soort. Hoeveel zoiets nou scheelt ten opzichte van iets ‘normalere’ remklauwen wordt duidelijk als de SMT er naast gezet wordt. Deze heeft in de verste verte geen slechte remmen (en wat wil je ook, het blijft radiaal boven en onder, verbonden met staalomvlochten remleidingen) maar de monoblocs zijn desondanks nog steeds net dat kleine beetje indrukwekkender. En toch schept de SMT in eerste instantie meer vertrouwen als het op stoppiepogingen aankomt. Een kwestie van ‘lief’ op spanning zetten van de vering, wat de SMT een stuk vloeiender doet dan de SMR. Zou je echter voor records willen gaan, dan zal je waarschijnlijk toch voor de scherpere SMR gaan.Hetzelfde geldt voor wheelies overigens, al wordt dat dankzij de (verder perfect werkende en opvallend licht bedienbare) hydraulisch bediende koppeling een stuk minder. De kreet ‘breder inzetgebied’ fladdert kortstondig door de hersenen om snel weer plaats te maken voor de zin om toch vooral een paar schaarse bochten soldaat te maken.

Juist!

En geheel in stijl is dat het gebied waar de SMR het meest uitblinkt. Harder en platter; hoe meer hoe beter. En knappe jongen die het zomaar te gek maakt; de motor kan nog bijzonder veel hebben voordat er iets in de knoop zou gaan. Met de banden en de vering onder ‘full load’ toont de SMR zich een voorbeeld van wegligging die sinds de eerste rit van de ‘Arend’ in 1839. Eindelijk…dit is waar de motor voor gemaakt is. En alle ‘wegrace-achtige’ verbeteringen te n spijt; het zijn wel exact de juiste zaken die aangepast zijn. Controle is het speerpunt en daar is meer van aanwezig dan regenjassen bij een waterorgelconcert. We bladeren nog eens terug naar een eerder uitgevoerd vergelijk tussen de toenmalige SMR 950, BMW’s HP2 en Ducati’s Hypermotard 1100. We weten nog van deze en de later uitgevoerde test tussen de Hyper en de WRX dat Ducati nog een haartje teveel Supersportgenen overgebracht had in haar Hypermotardkindje. Schichtig, bijzonder kort op de voorkant, een schakelverhouding waar van geen kant een crosslaars tussen past en remmen die haast te giftig zijn om er netjes mee om te kunnen gaan. In verhouding daartoe was de SMR toen een stuk liever, docieler en eenvoudiger te besturen en juist daardoor sneller rond het testcircuitje te jagen.

Vertalen we deze uitkomsten naar de witte uitvoering hier voor ons, dan zien we dat KTM inderdaad toch meer de kant van de Italiaanse broeder is opgegaan met de lichte wielen, strakke vering en monoblocs. Het verschil is echter: de KTM heeft een stukken minder agressieve vermogensafgifte (en gasrespons) en ook is de geometrie niet zodanig extreem dat je er last van zou krijgen. Oh, en je kunt er met crosslaarzen nog heerlijk op harken. Uiteindelijk resulteert dat in een motor die precies de middenweg bewandelt: scherper en frisser dan de oude zonder door te schieten. Natuurlijk zul je hier in de praktijk vrijwel nooit offroad mee gaan, maar je houdt wel het idee dat mocht het nodig zijn, het wel zou kunnen. En gezien de rest van de uitrusting zal dat ook niet zachtjes gaan. Normale SM’s vinden uitstekend hun draai op kartcircuits en daaromtrent; laat dit eens los op een ‘serieus’ circuit als bijvoorbeeld Valencia of (waarom ook niet) Zolder en laat je verrassen…

Verbruik

Dus je dacht dat de SMR wel wat meer gekieteld zou zijn dan de standaardversie of de SMT? Mispoes. Intern zijn beide, of liever gezegd, alledrie, identiek. En dus valt te verwchten dat ze wel enigzins evenveel zouden verbruiken. Nou ok, misshcien de SMR een tikje meer omdat je daar nou eenmaal wat grover mee omgaat. En wat blijkt?

Terwijl de SMT met een maximaal verbruik van 1 op 13.6 en een minimaal verbruik van 1 op 16.4 stoeit (gemiddeld 15.5), weet de SMR vriend en vijand te verbazen met een maximaal verbruik van 1 op 15.2 en zelfs een minimaal verbruik van 1 op 17.5! Met een gemiddelde van 16.5 een hele kilometer per liter zuiniger! Dat zijn geen tienden meer... mogelijk neemt de tweecilinder met de extra windbescherming en extra paar kilo's toch wat meer hooi op de vork dan 'm lief is. Dt je met de SMR tóch net wat vaker de pomp opzoekt komt eenvoudig door het feit dat deze maar liefst vier liter minder mee kan torsen. Ach, dat maak je daarna snel genoeg wel weer goed...