Test: Aprilia Atlantic 400 vs. Yamaha Majesty 400

Het avontuur begint bij mij op de Aprilia, maar niet nadat ik al de nodige kilometers heb afgelegd met hare Majesteit. Per slot van rekening moeten de motoren, eh… scooters, nog altijd bij de importeur worden opgehaald en ditmaal was het mijn beurt om de Yamaha op te halen. Geen straf, niet alleen smaakt de koffie in Schiphol-Rijk altijd prima, daarnaast blijkt de Majesty alleen op ’t oog z’n naam al waar te maken. Dachten we dat Honda met de nieuwe Silverwing 400 de motorscooter naar een nieuw niveau had getild, deze Yamaha zal daar zeker niet veel voor onderdoen. Ik betrap me er zelfs op deze Majesty 400 zowaar écht mooi te vinden. Het fraai gevormde kuipwerk in combinatie met de parelmoerwitte kleurstelling maakt dat de scooter een lust voor het oog is. Dat ik niet de enige ben die hier zo over denkt blijkt uit het verdraaide gezicht van menig medeweggebruiker, om nog even goed de scooter te kunnen aanschouwen. Als bij een fakir op het vliegend tapijt zoeven de kilometers onder me door, zo soepel en comfortabel als deze Majesty over het asfalt zweeft.

Overstappend van de Majesty op de Atlantic valt meteen op hoeveel compacter Aprilia haar scooter heeft gemaakt. Prima voor in de stad, waar een meer actieve rijstijl wordt gevraagd, maar niet voor de trip die ons nu te wachten staat. De meer rechtop zithouding met geknikte knieën begint me dan ook snel op te breken. Nu gaat het ons te ver om de Aprilia daar op af te branden, maar het maakt wel dat voor wat betreft comfort de Yamaha bij mij toch écht de voorkeur heeft. Vreemd genoeg was ons die zithouding twee jaar geleden met zijn grote broer niet zo nadrukkelijk opgevallen, maar dat kwam waarschijnlijk omdat die het toen moest opnemen tegen een supersportieve T-Max en super-de-luxe Burgman 650.

Wat ons destijds echter wél was opgevallen was het nogal… opmerkelijke stuurgedrag waarover de Atlantic bleek te beschikken. Als een paling in een pot mosterd slingerde de Aprilia door het drukke Franse verkeer, maar zodra er echt een bocht genomen moest worden was de scooter behoorlijk eigenwijs en moest hij echt de bocht in gedwongen worden. Beetje alsof je met vierkante banden aan het rijden bent, dat gevoel. Niet echt positief dus, en laat deze Atlantic 400 nou over precies datzelfde stuurgedrag blijken te beschikken.

Natuurlijk, net als destijds met de 500 wisten we ook ditmaal snel aan het aparte stuurgedrag te wennen, maar zeker met overstappen bleef het ook nu telkens opvallen. Tot op de terugweg, en ik niets meer van dat aparte stuurgedrag kan merken, zelfs niet als ik er bewust op ga letten. Even denk ik dat ik misschien immuun geworden ben, maar ook Edwin is dezelfde mening toegedaan: het stuurgedrag van de Atlantic 400 laat niets meer te wensen over. En dat is niet alleen positief voor deze test, maar toont meteen aan dat het euvel twee jaar geleden ook exemplarisch en volledig op conto van de banden is toe te schrijven.

Viel de Aprilia de eerste dag vooral op met zijn opmerkelijke stuurgedrag, ook de Yamaha bleek al snel niet geheel van kritiek verschoond. Naarmate het tempo werd opgevoerd op de bochtige Duitse Bundesstraßen (wat hebben die Duitsers toch een prachtige vocabulaire) bleek de Majesty namelijk verre van stabiel te zijn. Zo erg dat al snel snelheden boven de 120 km/u niet meer bepaald als leuk werden ervaren. Het viel ons voor het eerst op in snelle bochten waar de scooter niet bepaald het toonvoorbeeld was van strakke wegligging, maar naar gelang het Duitse asfalt onder de scooter doorgleed leek het alleen maar erger te worden. Natuurlijk, een motorscooter is geen supersport en hoe harder je rijdt, hoe meer flex er in het rijwielgedeelte van een scooter zal komen, maar ditmaal was het wel heel erg veel flex. Daarnaast hadden we een Aprilia ter vergelijk, en die was onder diezelfde omstandigheden amper op enige vorm van flex te betrappen. En liet daarmee zien dat het wel degelijk ook heel anders kan.

Niet alleen bij snelle bochten, maar ook rechtuit liet de scooter van zich horen. Alsof je aan het rijden bent met flinke rukwinden, dat gevoel. Nu was de Yamaha dankzij zijn forsere afmetingen al gevoeliger voor zijwinden dan de Aprilia, maar ditmaal zouden we er haast zeeziek van zijn geworden. Een met gevaar voor eigen leven test op hoge snelheid deed ons denken dat dit haast exemplarisch zou moeten zijn. Bij tempo 140 km/u gaven we het stuur een flinke klap, normaliter maakt een motor(scooter) dan één zwieper met het stuur en is daarna weer stabiel, maar ditmaal resulteerde het in een van voor naar achteren flexende Majesty waarbij het stuur vervaarlijk begon te slingeren. Dat desondanks mijn voorkeur telkens weer uitging naar de Majesty geeft aan hoe goed Yamaha het verder voor elkaar heeft met deze medium sized maxi-scooter.