Introductie Kawasaki KLX 250

Is het serieus een enduro? Met slechts 250 cc en een blok ‘veilig’ genoeg voor serieuze onderhoudsintervallen? Wie weet. Maar feit is wel dat meerdere merken zich wagen aan een enduro-achtig machientje in de lichte klasse. En waarom niet? Als alternatief voor de zware jongen, de superbike, de woonwerkfiets, gewoon voor de pret. Of – en dat is iets wat we hier in de randstad maar moeilijk kunnen voorstellen – om van tijd tot tijd eens mee te nemen naar de uitgestrekte landelijke gebieden in het achterland, zonder je druk te hoeven maken over de staat van de ondergrond. Bospaadje oversteken? Geen punt. Greppel op je pad? Ploegen we ook even doorheen. In de stadsjungle echter bewijst de KLX ook zo zijn diensten als superlicht en superwendbare machine. Geef ‘m straatbandjes en je hebt een supermotard, iets wat Yamaha al een jaar geleden heeft gedaan. En ook die is afgeleid van de enduromachine, dus da’s alvast één: bestaansrecht heeftie.

Een ander voordeeltje: het kost niet veel. En dat mag ook best een keer. Wil je gewoon geen gezeur maar wel een nieuwe motor, dan heb je hier een leuke aan. En dan inderdaad voor in en om de stad, óf juist niet als je in de andere regio woont, of zelfs voor op vakantie…het bestaat. Juist in en om de camping kan je hier nog wel eens dikke pret mee hebben. En waarom zou je daar een grotere motor voor nodig hebben? Wordt alleen maar weer lastig.

Alle afwegingen ten spijt stonden we (zoals bekend van de ER-6F introductie) in een koud en nattig maastricht voor de start van een redelijk forse tocht door de Ardennen. En al snel blijkt dat dat niet de meest ideale omstandigheden zijn voor het machientje. Niet het weer overigens, maar het gezelschap. De 22 pk die het motortje eruit persen zijn net voldoende voor iets meer dan 110 kilometers per uur en voor en ER-6 is dat wat langzaam. Op momenten dat de route ons over de snelweg en de hoogvlakte tussen Eupen en Sourbrodt voert is de KLX duidelijk aan het eind van zijn latijn, wanhopig pogend in de slipstream van de anderen te blijven. Eenmaal verlost van deze kwelling liggen de kaarten anders. Heel anders.

De motor is het toonbeeld van eenvoud en ‘doe maar gewoon’. Dat is te merken aan zaken als het stalen frame en het eenvoudige achterlicht, niks fancy met leds of dergelijk, gewoon degelijk en to the point. Niet-verstelbare hendeltjes aan het stuur, eenvoudige ronde spiegels erop, klaar. Daarentegen is de motor wel uitgerust met een digitaal dashboard en een nette 43 mm upside down vork. Uiteraard wil het blok ook nog wel even wat laten zien en is dat uiteraard wel uitgerust met injectie en andere zaken die een moderne motor behoort te hebben. Betekent van buitenaf dat het indrukken van de startknop alles is wat je dient te doen om het blok aan het lopen te krijgen. Stil, redelijk trillingsvrij en soepel.