World SBK per Harley Sportster

Dat doen we toch even?

Uiteraard vergt een dergelijke onderneming een gedegen voorbereiding. De logistiek valt dan ook niet te onderschatten, en zo wil het gebeuren dat we vrijdagsmiddags om exact twintig minuten over vijf nog even snel twee Sportsters ophalen uit Leiderdorp; het weekend kan beginnen.  Een haastig bedachte route door de Leidsche binnenstad leert alvast dat deze motoren net een andere gebruiksaanwijzing hebben dan wat we normaliter gewend zijn, maar in hun eigen kader valt het eigenlijk geheel niet tegen. Belangrijkste wapenfeit: het uiterlijk. Sportsters hebben toch wat van het allerdiepste oer-Harleygevoel in hun genen, vraag een willekeurige voorbijganger hoe een Milwaukeese twin er uit moet zien en je komt niet ver van dit uit. En hoe heerlijk basaal kan een motorfiets zijn? Wielen, blok, ruggegraatframe, stereovering, tankje erboven, stuur eraan, ergens nog een zitje en klaar.

Eenmaal het gevecht met een rugzak en de inhoud van twéé gewonnen  gaat zoals gebruikelijk de wekker bizar vroeg. Hoort erbij, je wil immers niets missen van het racegeweld. Sterker nog, gezien de overvolle programmering gaat het een lange, lange dag worden. En is haast geboden, want zoals altijd ligt het moment van vertrek later dan de “zo moet het kloppen”-planning van de avond er voor. Dan maar gas erop. Eenmaal de binnendoorroute achterwege gelaten is het een kwestie van er eens goed voor gaan zitten, blik op oneindig en gassen tot Assen. Doet iedereen, toch? De eerste motorrrijders komen in het vizier, wij laten ons niet kennen en gaan maar even rechtop zitten zolang we in het zicht zijn. Je reist in stijl of niet, geen discussie. Ah, BMW’s. rug recht, koffertje netjes beplakt met reflectie, hesje aan, hand in de zij, systeemhelm open. Vlak erachter een iets lichter kaliber motorfiets, gezellig samen een stukje  motorrrijden, naar de races. De sfeer he, daar doe je het voor. Komt op televisie een stuk minder goed over, dat moet je ondergaan. Muziekje aan? Moeilijk kiezen eigenlijk, waar wil ik naar luisteren? Hee, motorrijders. Even handje omhoog, we zijn immers een grote familie. Kijk nou, het zijn Harleys. Nou, ze hebben er aardig de gang in. Blijft mooi, zo’n Harley te zien rijden, de bestuurder gepast in zwart leer, relaxed achterover leunend, donker viziertje dicht….eh, wacht eens? Donker vizier? Is dat nou een integraalhelm? Is dat een leren combi? Met Kneesliders? He!?

 Blik vangen

Geruststelling voor de BMW-coureur; hij is de enige niet. Keer op keer draaien helmen een tweede, derde en soms vierde keer om goed op te nemen wat er zojuist waargenomen wordt. En wij? Genieten natuurlijk, als een boer met rugpijn. Niet ten nadele van de motor, maar het gewicht van de rugzak noopt tot net even wat apartere variaties in zitpositie dan gebruikelijk, en we zijn nog maar net Amersfoort gepasseerd. Gelukkig zijn deze motoren behept met een zeer fraaie maar niet overdreven grote benzinevoorraad en dient het eerste oplichtende lampje zich al spoedig aan. Fijn, tanken! Een volgende fenomeen van ‘A day at the races’ is de toenemende drukte bij benzinepompen onderweg, met daarbij horend de bonte verzameling motorfanaten die van de gelegenheid gebruik maken om te wachten op vrienden, een bak koffie te nemen, een peuk te doen, een sanitaire stop te maken en elkaars motor te bewonderen. Op het moment dat de Sportsters parallel naast elkaar geparkeerd worden lijkt het alsof een fles pure Trappist opengetrokken wordt; binnen enkele seconden drommen meer mensen zich om de stampende tweecilinders dan om welke ander motor. En dat blijft toch iets vreemds; de meest exotische motoren passeren de revue op de redactie, maar zelden trekt een motor bij de pomp zoveel bekijks als deze Amerikaanse twins.