Test: Winters groottoerisme

Met vingers die slechts op het zicht nog te vinden zijn als dat zicht zo ver reiken zou, tenen die al tijden geleden afgestorven lijken te zijn en een ijselijk koude wind langs de onbeschermde delen van kin en nek turen twee paar ogen strak vooruit, door dikke vlokken sneeuw om het allerlaatste beetje informatie in zich op te kunnen nemen en zodoende te kunnen zien waar de helse rit naartoe leidt. De navigatie werkt nog wel, maar hoe lang nog met de beperkte accuspanning…  Als twee ware pelgrims op reis naar onbestemde en onherbergzame gebieden doorklieven de moderne ruiters op hun stalen rossen de terroriserende weersomstandigheden, onzeker over wat hen nog te wachten staat. Voorwielen zoeken zich een baan in de almaar aangroeiende sneeuwlaag, de aanwezige stroomlijn wordt zoveel mogelijk benut om een luwte in de storm te klieven. Als nu de brandstofvoorraad maar toereikend is, als nu de concentratie nog maar opgebracht kan worden, als… Moeder natuur is nietsontziend en blijft onverbiddelijk in het kastijden van het dynamische duo. Dit kon wel eens een heel lange dag worden…

Geen idee over wie dat gaat, niet ons in ieder geval. Okselfris vertrokken van huis is de eerstvolgende stop in een vloek en een zucht bereikt, de tweede al niet veel later. Alsof het niets is stapelen de kilometers zich op en als na een dikke 300 kilometer de eerste motor voor het eerst een indicatie geeft dat de benzinevoorraad aangevuld dient te worden stappen we al net zo fris af als we diezelfde morgen opgestegen waren. “Ik kan me niet voorstellen dat we nú al zoveel gereden hebben, jij?” “Ik zit mijn koffie nog na te kauwen. Niet echt dus”. Koud? Verwaaid? Niets van dat alles. Alleen het gebrek aan een muziekje en wat gebabbel onderweg bevestigt dat we wel degelijk per motorfiets onderweg zijn voor wat op papier een ‘barre tocht’ zou moeten zijn. Eventjes voor de kertsfeer naar Winterberg, het klinkt als een onderneming. Het idee was er redelijk snel. “we moeten nog iets doen in de winter”. Dan doe je snel twee dingen: uitvinden wie er zo gek is om in dit seizoen een stel motoren ter beschikking te stellen en een doel bepalen. Een winterartikel, daar hoort sneeuw en sfeer bij, twee zaken die in ons eigen land ver te zoeken zijn. Of je zou naar een kerstmarkt moeten, maar dat idee werd om bepaalde redenen al snel van tafel geveegd. Echte sneeuw moest het zijn en dus moet je weten waar je dat halen kunt. In Winterberg dus, Duitslands ‘freak of nature’ temidden van de verder redeijk meteorologisch normaal werkende Sauerland. Vanwege zijn ligging dé plaats om ‘voor een dagje’ naartoe te rijden vanuit het vaderland, ondanks een toch niet onontkenbare 370 kilometer vanaf Rotterdam. Ach, twee keer trappen en je bent er.

Tekst: Vincent Burger
Foto's: Vincent Burger, Edwin Loos