Zoeken

Test: Winters groottoerisme

5: Conclusie

30 december 2008
Inhoudsopgave
Test: Winters groottoerisme
2: Wat anders dan...
3: Sneeuw!
4: De paden op
5: Conclusie
6: Technische gegevens

W0129.jpg

Jägermeister of Glühwein, wat zal het worden? Als je er maar goed warm van wordt, en snel een beetje

Het wordt tijd om huiswaarts te keren. Er is niet bijzonder veel daglicht meer en we zullen nog een aantal kilometers binnendoor onze weg moeten vinden voordat we bij de snelweg zijn. Het vooruitzicht dat beide wegen in dit land een notoir gebrek aan straatverlichting hebben stelt ons gemoed dan ook niet veel rustiger, aangezien het enkel harder is gaan regenen en het laatste beetje condenswerende werking inmiddels ook al de geest gegeven heeft. Vizier open is verre van prettig bij regen, al minder bij kou en helemaal niet bij een combinatie van beide. Dicht is echter geen optie door niet alleen beslaan maar tegelijk ook de fantastische combinatie van duister en een lichte tint. Degene op de BMW trekt hier aan een net iets langer eind dan de GTR bestuurder door de aanwezigheid van de onontbeerlijke GPS die nog enigszins de juiste loop van de weg aangeeft. De ander zal zich moeten behelpen met de achterlichten van zijn voorganger. Zo vordert de tocht gestaag en met gematigd tempo, althans zo lijkt het. Af en toe een zeer vluchtige blik op de tellers (bij beide modellen trouwens heerlijk analoog) leert dat de gang er keer op keer weer goed in zit. Niets wat dit zou moeten verraden; niet de gekozen versnelling die vóór de snelweg niet boven de drie uitkomt, niet aan het windgeruis, niet aan de reacties van het rijwielgedeelte… enige wat heel misschien een indruk geeft is dat we nog staads langzaam medeweggebruikeers inhalen, wat we normaal op vaderlandse bodem ook zouden doen. Alleen is dit Duitsland, waar de gemiddelde snelheid op de grote wegen toch nog net ietsje hoger ligt dan gebruikelijk. Aan de motoren ligt het niet, die geven geen krimp. Sterker nog, als we eenmaal het ergengebied achter ons laten treffen we ook de mildere temperaturen weer en is er feitelijk niets meer aan de hand. Enige wat rest als onze wegen scheiden is het achteloos afraffelen van de resterende paar honderd kilometers huiswaarts. En dan borrelt het weer naar boven: geen beter materiaal voor een dergelijk avonduur dan datgene wat zich onder me bevindt. En daar is ook Edwin het roerend met me over eens.

Edwins relaasW0075.jpg

Een wintertest, alleen hoe laat je zien dat je ook echt rond de kerstdagen ook echt bent met de motoren? In Nederland gaat het niet, want het gras is zo groen als… gras. Dan maar naar Winterberg. Een paar honderd kilometer rijden, maar ja dan zijn we tenminste voorzien van sneeuw, toch? En die kilometers maken niet uit, want we gaan met de BMW 1200GS en Kawasaki 1400GTR. Motoren die totaal geen problemen hebben met dat soort afstanden, beide beschikken over een goede windbescherming en comfortabel zijn. Voor we het weten, zijn we dan ook in het – nog steeds groene – Sauerland. Het zou toch niet? Moeten we dan nog verder rijden om sneeuw te vinden?
 
Voor beide motoren zou dat geen probleem zijn. De kilometers smelten als sneeuw voor de zon als het om afstanden gaat. Bij de GTR nog iets sneller dan voor de GS. De GTR gaat nou eenmaal iets harder. Blijft de GS steken op een mooie 200 kilometer per uur, de GTR laat gemakkelijk een 260 noteren. Met de overdrive – die een echte overdrive is – rij je ook nog eens heerlijk relaxed dat soort snelheden. Er is daarnaast iets minder windbescherming (en bescherming tegen de regen, zoals we ruimschoots hebben mogen ervaren) op de BMW dan op de Kawasaki, maar scoort nog ruim een voldoende. Het zou alleen kunnen zijn dat je achterwerk op de BMW na verloop van tijd toch liever ziet dat je niet verder gaat. Niet dat de zetel van de BMW slecht is, maar het zadel van de GTR is zo fantastisch lekker dat erop wilt blijven zitten en een ander zadel al snel tegenvalt.
 
Als we verder moeten rijden voor een beetje sneeuw, dan hadden we eigenlijk meer dagen ervoor moeten uittrekken. En dus wat meer spullen mee moeten nemen. Wederom op beide motoren geen probleem, want volop kofferruimte. BMW heeft met de ‘uitschuif’ koffers wel een erg handig systeem bedacht om gemakkelijk extra opbergruimte te creëren. De Kawasaki heeft naast de twee riante zijkoffers zelfs nog een topkoffer meegenomen. Vooral bij de GTR valt de gebruiksvriendelijkheid van koffers op. Het opbergvakje van de GTR in de tank is zeer handig, alleen jammer dat deze niet afsluitbaar is.
 
Plots belanden we dan toch in een echt winterlandschap. Het groene landschap heeft plaatsgemaakt voor best wel dik pak sneeuw. Een verschil tussen dag en nacht. Op het gebied van sturen hebben de motorfietsen ook zo’n groot verschil. De BMW blinkt uit in het sturen. Een draaicirkel waar je U tegen zegt, zo klein dat deze is en het kan bijna niet bochtig genoeg zijn. Zo gemakkelijk stuurt de BMW. De Kawasaki is een heel ander verhaal. Rechtdoor lijkt het motto te zijn, tenminste… dat lijkt zo! Er valt absoluut niet te ontkennen dat de GTR liever rechtdoor wilt en je echt moet werken om de bocht door te komen. En van een koerscorrectie in een bocht wil de Kawasaki echt liever niks van weten. Maar als je eenmaal het gevoel hebt te pakken dan kan je er toch verrassend goed mee door de bocht heen gaan.
 
Een ‘gevoel’ voor de GTR kreeg ik zeker te pakken. Een gevoel van binnen, dat ik langzaam erg warm werd van Kawasaki. Krijg ik nu al de lentekriebels, terwijl we juist de sneeuw hebben opgezocht? Ja, eigenlijk wel. Ik word langzaam verliefd op de GTR. Ze lijkt dan ook net een vrouw. Eentje met een vriendelijk karakter en waar je veel kanten mee op kan, maar absoluut ook erg kan wisselen. De kleptiming is daar al een voorbeeld van. Er staat niet opeens een blok vermogen tot je beschikking als je aan het gas draait, dat komt pas als je boven de 4000 toeren komt. Dan komt het beest in de GTR naar boven. Een fantastische eigenschap. Voor het sturen moet je – zoals al eerder beschreven – weten hoe je haar moet bespelen, maar als je het eenmaal weet is ze zeer gewillig. Hetzelfde geldt voor de remmen. Goede stoppers met een fijn werkend ABS, maar vooral de achterrem moet je bespelen om de remvertraging tot haar recht te laten komen. Ook bij de voorrem moet je opbouwen. Meer moeite had ik met de koppeling. Eenmaal het punt gevonden geen vuiltje aan de lucht. Misschien een hoorbare ‘klak’ bij het in de versnelling zetten, maar wel trefzeker en soepel. Ja, ik ben toch een klein beetje verliefd en dan maken de kleinigheidjes als moeilijk op de middenbok te zetten, wat turbulentiegeluid van de ruit in de hoogste stand en de ‘bediening’ van het informatieve dashboard niet zoveel meer uit.
 
Als ik verliefd ben geworden op de GTR, hoe zit het dan met de GS? Nou… De Dijk heeft daar misschien al eens een liedje over gezongen: Groot Hart. Ik val al snel voor motoren. Ik denk dat we daar allemaal wel last van hebben, anders zouden we niet snel dit werk doen. Voor het betere stuurwerk – en als de ondergrond van mindere kwaliteit is - gaat mijn hart sneller kloppen voor de GS. De twee cilinder leeft en beweegt – zoals vincent al eerder in het artikel heeft geschreven – veel meer dan de GS en heeft absoluut ook haar charme. Er is minder sprake van een eigen willetje. En er zijn van die momenten dat je juist een partner wilt die zo lekker meegaand is. Ja… ik heb een ‘groot hart’ en in de sneeuw komen de lentekriebels al opborrelen. Kan het niet zo zijn dat, je voor de ene motor kiest en stiekem de ander in de koffer stopt zodat je af en toe eens kan wisselen? Ook bij mij borrelt het naar boven: geen beter materiaal voor een dergelijk avontuur dan datgene wat zich onder me bevindt.

W0034.jpgW0058.jpg