Test Honda CB 1000 R

Geen gijzelaars

Onderhuids komen we echter toch een oude bekende tegen. Net zoals de voorgaande versie is het motorblok een teruggetunede versie van dat van de Fireblade, in dit geval van de 2007 CBR 1000 RR. Zoals gebruikelijk zijn intern een paar kleine aanpassingen gedaan om het blok vooral smeuïger te krijgen en minder op piekvermogen te richten. We weten intussen dat Fireblades goed zijn in gehakt maken van de concurrentie (lees het superbike-artikel), compleet met uisnippertjes, verse tuinkruiden, wat knoflook en rode peper voor de pep, dus als zoiets nog eens extra nadruk krijgt op het middengebied… niet voor niets monteert Honda standaard al een dikke tankpad. Je zal ‘m nodig hebben….in meerdere opzichten. Uiteindelijk geeft de fabriek gegevens als 125 pk en 99 Nm. Vergeleken met de 108 pk en 91 Nm van de oude is dat zéker een stap vooruit. En er is nog ruimte voor verbetering als besloten wordt het 2008 blok te gaan gebruiken…

Maar voordat het zover is zullen we eerst uitgekeken moeten raken op dit apparaat. Ga d’r maar aan staan. Behalve het blok is de motor uiteraard rondom versierd met mooie andere spulletjes, waaronde een flinke 43 mm upside down, verstelbaar op compressie, rebound én veervoorspanning. Dat hebben we wel eens minder meegemaakt. Achter is niet alleen een supersexy enkelzijdige ophanging ingezet die echt de aandacht naar zich toe trekt (geholpen uiteraard door het korte kontje en de eveneens zeer korte uitlaat), ook hier is nog zat in te stellen. Mooi, écht mooi, is het oog voor detail wat nu eindelijk ook een weg naar Japan gevonden heeft. Zo zijn de stelwartel van de achterschokbreker, de bovenkant van de vorkpoten, de dempingsinstelling onderaan en het miniscule lettertje ‘R’ op het kontje in blauw uitgevoerd, gelijk aan de tint van het dashboard bij duisternis. Subtiel!  Mocht je dus een CB 1000-eigenaar in een moeilijke positie over zijn motorfiets gedrapeerd zien hangen, vreest niet, hij wijst slechts wat aan voor omstanders. De tellers hebben er uiteraard ook aan moeten geloven en dat heeft geresulteerd in een volledig digitale unit; eenmaal van contact is enkel het rode gebied nog zichtbaar, verder zijn de drie displays volledig leeg. Draai je het contact om, dan licht de hele santekraam met een ‘fade’ op (hoe erg wil je ’t hebben?) en krijg je alle denkbare informatie voorgeschoteld. Geen laptimer of gearndicator weliswaar, maar echte mannen hebben dat ook niet nodig. De volledig digitale toerenteller roept eerst een ‘ojee..’ vlaag van VTR-SP en ZX-6 herkenning op, maar is in tegenstelling tot deze voorbeelden zeer goed afleesbaar.

Genoeg geluld, ouwe hoeren zijn ook jong begonnen. Aan posen heb je niks, al gaat het je nog zo goed af. We vatten de koe bij de fraaie horens en brengen het beest tot leven. Grappig; ondanks dat het toch gewoon een opvolger van de Hornet 900 is en je je dus afvraagt waar in hemelsnaam die toegevoegde ‘R’  vandaan zou moeten komen, hebben wel stiekem een set racy knopjes en schakelaars aan het stuur gemonteerd in plaats van de standaard overgestileerde meuk. Nu dat stuur zelf nog in fatbar uitvoering en je hoeft er helemaal niks meer aan te doen. Ja, een set fatsoenlijke spiegels. Hoe ik ook ging zitten, een normaal beeld van wat er achter me gebeurde zat er niet in. Misschien de verkeerde zender gekozen..

Die spiegels zijn uiteraard echter enkel gemonteerd om de politie je beste vriend te houden. Die pet past ons allemaal. Maar nu even niet, beter zet je iets substantieels op je pan alvorens je de straat onveilig maakt. Uiteraard met donker vizier, dat is nog het belangrijkste. Veel meer moeite hoef je niet te doen om in de juiste sfeer te komen, de zithouding helpt je als vanzelf in de juiste ‘Sjonnie gaat een broodje bal halen’-sportschool houding. Natuurlijk. Een beetje sportschool is niet verkeerd trouwens, mocht je ooit nog ambitie hebben om in stijl in een wit nauwsluitend rib-tshirt bij een terras aan te komen, kun je maar beter zorgen dat je de ‘goods’ hebt. Er kán namelijk ook iemand mee achterop naderhand… je ziet ze niet, maar ze zitten er wel: een paar slinks verstopte handgrepen waarmee je scharrel zich voor het leven aan vast kan houden. Wees er wel op geattendeerd trouwens dat je dan écht iets aan de vering zult moeten doen. Is het voor solowerk al zacht, met een duo heb je echt een probleem in standaardtrim. Al redelijk snel valt op dat zelfs bij zachtjes remmen de voorzijde vér induikt, wat duidt op een gebrek aan ingaande demping, maar ook veervoorspanning. Deinerig gedrag op hobbels, onrust in de bocht en een gebrek aan stabiliteit zijn tekens dat het sowieso een stuk beter moet kunnen. Aan de achterzijde geldt hetzelfde, rij eens over een verkeersdrempel en je hebt het idee een paar klnkers te lichten. Fantastisch hooliganwerk natuurlijk, maar rijtechnisch ie het toch niet helemaal top. Een vlugge check toont aan dat de veervoorspanning achter op allerlaagst staat, dus een snelle fiks met de haaksleutel scheelt al een berg. Aande voorkant eens beide dempingsschroeven vol indraaien levert een stukken beter reagerende voorzijde, al zou het zelfs dan nog wel meer kunnen hebben. Het is toch niet voor niets een ‘R’.